نظرات کاربران درباره کتاب ساداکو و هزار درنای کاغذی

ساداکو نماد مظلومیت فرزندانی هست که هیچ نقشی در به وجود آمدن جنگ ندارند ولی در آخر هم آتش جنگ جان این گل ها را می گیرد پر پر می شوند ساداکو نماد یک بازیکنی سخت کوش هست که رقیبی سخت جان دارد و با تک تک سلول هایش با این رقیب یعنی سرطان مبارزه می کند . . °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° ساداکو دختری ورزشکار و پرشور هست که در زمان جنگ جهانی در ژاپن زندگی می کند و روایت داستان از بعد جنگ یعنی نقطه آغاز بیماری اش شروع میشود داستانی در آمیخته با یک افسانه قدیمی در مورد کاغذ و تا این داستان رو صرفا به خاطر علاقه ام به هنر اوریگامی خوندم ولی با خواندن این داستان کوتاه معانی عمیقی رو از زندگی دریافت کردم . تنها مشکل داستان به نظرم این هست که سیر داستان خیلی سریع جلو میرود ولی خب جای شرح بیشتر هم وجود داشت اما بازهم داستان خیلی زیبایی بود

وقتی کلاس اول ابتدایی بودم خواهرم این کتاب رو ۲۰ تک تومن برام خرید.‌از این ۲۰ تومنی سبزا ک دیگ چاپ نمیشه...وقتی ساداکو اخر کتاب روحش پروازکرد یادمه خیلی گریه کردم تو خلوتم...ولی از همون بچگی فهمیدم نباید تسلیم شد...و باید دویید..‌‌مثل ساداکو..سعی کردم مثل ساداکو باشم....دختری ک قبل از راه رفتن دوییدن رو اموخت ...شاید چون باید میدویید تا از زندگی کوتاهش بیشتر لذت ببره...

داستان غم انگیز زندگی یه کودک ژاپنی که بخاطر بمب های هسته ای مدافعان حقوق بشر امروز!!! به سرطان خون مبتلا شده. چقد زور داره کشورهایی که تاریخ اینقدر تاریکی دارن شعارهایی میدن که نه به عملکرد حال حاضرشون ربطی داره و نه به گذشته ی سیاهشون.

خیلی غم انگیز و زیبا. یادمه بچه بودم برای اولین بار که خوندمش اشکم در اومد... به نظرم مظلوم ترین موجودات دنیا کودکان بیمارن. چون هیچ نقشی تو بیمار شدنشون نداشتن و دارن مظلومانه زجر میکشن:(

خیلی خوب بود

چقدر درناهای کاغذی خوبه برای امیدی دوباره 🥲☁️🌸

نمی‌تونم چیز خاصی بگم فقط می‌تونم بگم خیلی خیلی خیلی قشنگ بود.

خوب بود.

کتاب کوتاه و زیبا کاش ما هم از سادداکو یاد بگیریم و امید داشته باشیم . به نظرم درنا های کاغذی کمکی به ساداکو نکردند اما باعث رشد امید در دل او شدند که همین این بسیار زیباست

کاش من هم بتونم هزار درنای کاغذی درست کنم و پروازشون بدم به کل دنیا!فقط به یاد ساداکو قرمان ژاپنی ساداکو من رو یاد قهرمان کوچولو های خودمون میندازه وقتی میخوندمش خیلی آمریکا رو تو دلم نفرین کردم

خیلی خوب بود♥️👌

یادِ آهنگِ ‌«لالایی - علی زند وکیلی» افتادم... لعنت به این سیاست و ظالمان؛ به‌قولِ ‌«فریدون مشیری»: ‌” قرن‌ها از مرگِ آدم هم گذشت ای دریغ - آدمیت برنگشت - ‌“...

من به عنوان مادری که کودک سه ساله اش درگیر لوسمی ست با خط به خط نوشته های کتاب احساس همدردی داشتم... بیماری که یک شبه می آید و به سختی میرود....و فقط امید مارا به ادامه راه سوق میدهد. به امید روزی که هیچ کودکی در هیچ کجای دنیا درگیر بیماری نباشد.....🕊️

خیلی کتاب خوبی هست به امید روزی که صلح کل جهان را در بر بگیرد .

درنای های کاغذی! کجایید؟ به پرواز دربیایید پرواز کنید با نام صلح در جهان درناهای کاغذی! شما می‌توانید در گوش هر کس زمزه کنید آواز صلح را هر هزارتایتان یادآوری کنید به انسان ها که از کجا می‌آیند ساداکو با درناها پرواز کرد برای همین یادآوری...

یکی از بهترین و عالی ترین کتابایی بود که خوندم حتما بعد از خواندنش توی گوگل سرچ کنید و مجسمه ساداکو رو ببینید.خدا لعنت کنه امریکا رو

نظر من این است که در جایی ساکت و صحنه ای که برای کتاب خواندن در ذهن دارید رو رو میزی با یک صندلی کتاب را در سکوت بخوانید و از آن داستان یا رمان لذت ببرسد

کتاب خوبی بود و من دوستش داشتم درکل جریانات مربوط به بمباران شیمیایی ژاپن هیچ وقت کمرنگ نمیشه و چیزی از این جنایت بزرگ کم نمیکنه روایت کتاب و اون جریانی که ساخته رو دوست داشتم و مطمئنم تا پایان عمرم یکسری نشانه از این کتاب بامن باقی میمونه

من این کتاب را به تمام فرزندان ایران زمین توصیه میکنم چون به ما یاد می‌دهد که همیشه در زندگی امید داشته باشیم.

«ساداکو» متولد هیروشیما سرزنده و ورزشکار است – او به عنوان ستاره تیم دونده مدرسه اش شناخته می شود. اما داستان به همین خوبی برای او پیش نخواهد رفت. به زودی بیماری شدیدی تحت عنوان سرطان خون ، "بیماری بمب اتم" مبتلا شد. اما با این حال ساداکو با روحیه و شهامت قصد دارد آینده خود را بسازد. ساداکو با یادآوری یک افسانه ژاپنی شروع به کار با جرثقیل های کاغذی تاشو می کند. زیرا این افسانه می گوید که اگر فردی بیمار هزار جرثقیل را جمع کند ، خدایان آرزوی او را برآورده می کنند و او را دوباره سالم می کنند. براساس یک داستان واقعی ، ساداکو و هزار جرثقیل کاغذی شجاعت خارق العاده ای را که یک زن جوان را در ژاپن به یک قهرمان تبدیل کرده جشن می گیرند. النور کوئر نویسنده این کتاب در کامساک ، ساسکاچوان ، کانادا متولد شد و در ساسکاتون بزرگ شد. دو سرگرمی مورد علاقه کودکی او خواندن و ساخت داستان بود. النور زندگی حرفه ای خود را به عنوان خبرنگار روزنامه و سردبیر ستونی برای کودکان آغاز کرد. خوشبختانه ، او در سال 1949 به عنوان نویسنده مجله اتاوا به ژاپن سفر کرد ، زیرا هیچ یک از کارکنان دیگر نمی خواستند به کشوری بروند که در اثر جنگ ویران شده بود. کوئر نویسنده کتابهای کودکان و کتابهای تصویری بی شماری است.