نظرات کاربران درباره کتاب یک راسو دنبالم افتاده

#۱۴۷ احساس می‌کنم مثل انیمیشن که علاوه بر مخاطب کودک حرف‌هایی برای بزرگسالان هم دارد، ادبیات کودک در غرب نیز همین مسیر را می‌پیماید. در آثار "مک بارنت" متن و تصویر پا به پای هم پیش می‌روند و داستان را تعریف می‌کنند. در ماجرای طنزآمیز "راسو"، به‌طور ظریفی عشق و نفرت در روابط انسان‌های امروز و نیازها و وابستگی‌هایشان به تمسخر گرفته شده است. تا وقتی کسی به دنبال ماست، تقلا می‌کنیم از دستش خلاص شویم، اما به‌محض این که از دستش بدهیم، عاجزانه دلتنگ او و خواهانش می‌شویم. تصویرگری کتاب هم در نوع خود جالب است. تمام داستان به رنگ سیاه و سفید و "قرمز" روایت می‌شود که شاید نمادی از عشق و نفرت باشد و تنها جایی که رنگ‌های دیگر وارد زندگی مرد قصه می‌شوند، زمانی است که فارغ از وابستگی‌ها در خانه مهمانی برپا می‌کند، با افراد مختلف ارتباط می‌گیرد و بالای تخت او هم نشانه تعادل (یین و یانگ) دیده می‌شود. نمی‌دانم چنین داستان‌هایی برای کودکان چقدر جذاب است، ولی سبک بیشتر آثار "مک بارنت"، داستان‌هایی است که بعد از تمام شدنش مدتی سر خود را می‌خارانید و کتاب با سوالات زیادی در ذهن تنهایتان می‌گذارد.

اصلا کتاب کودک نیست. برای بزرگسال شاید به صورت نمادین حرف داره!

تصویرسازی فوق العاده و محتوای پست مدرن و بی سرانجام ؛ بنظرم محتوا برای کودکان مناسب نیست.

نمی دونم خوب بود یا نه من دوستش داشتم کمدی بود ولی شاید برای شما جذاب نباشه برای کودکان مناسبه مخصوصا تصویر گری خوبی داره .

خیلی کوتاه بود ، ولی به نظرم حرف های جالبی برای گفتن داشت تصویرگری اش هم خوب بود 😊

یه داستان مصور خیلی خیلی کوتاهه، کمتر از ۵ دقیقه میشه خوندش که با بررسی عکساش برای بچه ها شاید یه مقدار بیشتر طول بکشه. خب از یک چنین حجم کمی نمیشه انتظار داشت طوماری حرف داشته باشه! کل کتاب یه تناقض ظریف رو بیان میکنه. اشاره به نکته ای که توش گفته شده رو به شخصه جای دیگه ای ندیده بودم👌

کتاب صد و نود و دوم