احمد بیگدلی را که وصفش را زیاد در جمع کوچک نویسندگان آشنایم شنیده بودم، چندان نمی شناختم، نمی دانسنم رمان اندکی سایه اش موفق به دریافت جایزه ی بهترین رمان سال ایران شده است. و نمی دانستم که منظور اطرافیانم از سبک خاص بیگدلی و نثر شاعرانه اش چیست، با همه ی این ندانستن ها به شکلی تقدس نمایی شده بود که همیشه فرض میکردم، کافکای دومی است، یا شاید مارکز. اولین مواجه ام با داستانی از بیگدلی در روز بزرگداشتش بود که به همت شاگردان و دوستانش برگزار میشد و من تنها در یک گوشه کز کرده بودم برای خودم که چرا این آدم های دور و بر به این داستان ساده ی در حال قرائت، این همه توجه میکنند. طرح کاملاً ساده بود، واقعه ی یک روز که فیلمنامه اش اول میشود و پسر سالمش را برای مراقبت از خودِ مریضش به تهران میبرد، به جای او، پسرش درگیر بیماریِ سختی میشود و سر آخر در جشنواره مشخص میشود که با هر زد و بندی بوده فیلمنامه ی او اول نشده(در واقع رای داور ها تغییر کرده) و نقب میزند به این که چه حسی داشته وقتی بهش گفته اند رمانت بهترین رمان سال شده و تردید داشته که آیا واقعا شده؟ همان جا فهمیدم نه کافکاست نه موراکامی نه الباقیِ اجنبی ها. گذشت تا در کتابِ حسین پاینده، داستان کوتاه در ایران، جلد سوم، با داستان "سواری درآمد..." مواجه شدم، گنگ بود، طبق عادت دوباره خواندم تا نکته هایی برای خودم ازش در بیاورم و ببینم حسین پاینده هم همین هارا میگوید؟ باز هم گنگ بود. ولی وقتی نقد پاینده را خواندم فهمیدم چرا اطرافیانش آنقدر محترمش میشمردند. این کتاب هم به زعم بدیع بودنش، چه در محتوا در چه در فرم و چه نثر، بسیار مورد علاقه ی من است. و پیشنهادی برای شما، هرچند که ممکن است به مذاقتان خوش نیاید. روحش شاد.