راستش ابتدا فکر کردم نویسنده، دکتر محمدرضا تاجیک (استاد تحلیل گفتمان) است و برای همین کتاب را خواندم. چند صفحه ابتدایی با این شبهه روبرو شدم که چطور ممکن است دکتر تاجیک چنین چیزهایی بنویسد؟ بدون روش‌شناسی، بدون دیدگاه نظری و...، همچون دیگر کتاب‌های «خود خاک بر سر پندار» یک عالمه انتقاد و اتهام اثبات‌نشده را علیه ایرانیان ردیف کند. شوربختانه طاقچه هم پافشاری عجیبی دارد که مشخصات فیپای کتاب را منتشر نکند؛ وگرنه با توجه به فیپا زودتر می‌شد فهمید آیا نویسنده دکتر تاجیک معروف است یا نه. این دسته از کتابها که شوربختانه چند سالی است زیاد رایج شده و ایرانیان را متهم به بیشتر صفات منفی می‌کند، بدون هیچ روش‌شناسی‌ای که نشان دهد بر پایه چه پیمایشی به این یافته‌ها دست یافته، تنها بر پایه چند مورد که اطراف خود دیده و شنیده، درباره هم‌میهنانش داوری می‌کند. آن هم در حالی که مردمان دیگر کشورها هم کمابیش با چنین معضلاتی دست به گریبانند. پیشنهاد می‌کنم برای درک بی‌پایه بودن اینچنین کتابها، کتاب «ره افسانه زدند: تبارشناسی آثار خلقیات‌نویسان ایرانی در پنجاه سال اخیر» نوشته آرمین امیر را بخوانید. در آنجا به خوبی نشان داده که این آثار کمترین اعتبار علمی، چه به لحاظ روش‌شناسی و چه به لحاظ نظری ندارند. همچنین دکتر محمد فاضلی (استاد جامعه‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی) هم چند مقاله در نقد این دسته از کتابها دارد (یکی‌اش را یادم هست: نگاه ایرانیان به جامعه ایرانی). خلاصه اینکه هر چیز منفی یا حتی مثبتی درباره ایرانیان شنیدیم، یا حتی چند موردی اگر خودمان دیدیم، سریعا به همه ایرانیان تعمیم ندهیم.

به نظرم مصداق از خود بیگانگی فرهنگی هست مقایسه ایران با غرب و اینکه چرا ما آنگونه نیستیم

نظری کاملا شخصی : من کتاب رو از قفسه جامعه شناسی برداشتم، عنوان جذاب بود و چند صفحه اول من رو جذب کرد. کتاب ۲۷۴ صفحه است که در حد ۳۰ صفحه مطلب مفید دارد. در این ۳۰ صفحه هم اتفاق درخشانی نمی افتد اما مطالبی دارد که قابل تعمق است، مثل جایی که به جامعه بدبین اشاره می کند و اینکه چرا یک جامعه بدبین می تواند نسبت به جامعه ای که مرتبا دچار خوشبینی است بهتر عمل کند. اما سوالی مهم ؟ ایا می توان کتابی در حوزه جامعه شناسی داشت که بر گفته خود ادعای اسیب شناختی دارد دارای انسجام در مطالب نباشد ؟ یعنی تقریبا با یک مقدمه ۳۰ صفحه ای به سراغ تکه نوشته هایی رفته که قرار است از دلش چه چیزی بیرون بیاید ؟ تکه نوشته هایی که فقط وضع موجود یا گذشته را می گوید !!! کتاب های جامعه شناسی اگر هم ادعای اسیب شناختی دارند تا جایی که من مطالعه داشته ام با یک روشمندی مشخص خواننده را پیش می برند. در نهایت کتاب یک دلنوشته است.