نظرات کاربران درباره کتاب پسران سالخورده

پسران سالخورده مجموعه ۱۳ داستان کوتاه روایت شده از زندگی های "عادی" که بیشتر اجتماع ما رو در بر گرفته... اما ! واقعیت اینکه خوشی کم پیداست... تو هر یک از خونه های دل , هزارتوی رنج و روزمرگی در حال پیچیده شدنه! مشکلاتی که پسران مارو تو اوج جوانی , سالخورده کرده... قلم شیوا و رسای آقای مطهری باعث درک و لمس هر کدوم از دنیاهایی که داستانی جدا گانه دارن , دنیایی که رنگی نیستن ولی تفکر و درسی که لابه لا , گوشه به گوشه ی خونه ها ست, رد رنگی رو تو ذهن می کشه...

کتاب ۲۶۳ از کتابخانه همگانی، همه ی داستان ها در یک سطح نبودند ولی در کل خوب بود و جذاب و البته غمناک !!

خوب بود در کل ارزش یکبار خوندن رو داره

"ما حتی دنبال خوشی هم نیستیم؛فقط می خواهیم قدری کمتر رنج بکشیم..."چارلز بوکوفسکی اگر این‌طور چیز ها نوشته شده اند ، فقط برای این نیست که بگویند «درد می کشیم». روز های سخت،روز هایی که بیش از حد توی هیچ شدن و هیچ بودن گرم بودند،نمی توانند در کلمات حل شوند.هیچ کدام اینها را نمی توان از زندگی گرفت ، جایگزینشان کرد، آنچه می شد باشد و نشد را بخشید.حتی نمی شود زیستن بدون اینها را تصور کرد. مثلا حالا که همه دارند در فقر زندگی می کنند ، زیستن هر سال دارد به سمت مسکینی لب تیغ می رود. مثلا این اقتصاد ، این زندگی کردن ، این همه چیز هایی که چیز های خوبش دیگر له شده اگر بیشتر پیش برود همه مان مسکین تر می شویم. حاضر نیستیم که شادمان شویم و حاضر نیستیم که سوگوار شویم.اگر به همین اسلوب هم زیستن پیش برود اوضاع خراب تر می شود. ما آوار تر می شویم. این یک قصه ی انگیزه نیست ، روز های تلخ هیچ وقت از هیچ زمانی به بعد نمی توانند محو شوند. سخت است در شصت سالگی ، چهل سال دردی را بزرگ کرده باشی. سخت است به جایی برسی که نه دلت بخواهد بمیری و نه بتوانی زندگی کنی. سخت است بیچارگی. مخاطب این کتاب کسی نیست ، اما می تواند همدردهایش را اندوهگین کند. یکجوری که بفهمیم باید زندگی کرد. اما نارسایی های خودش را هم دارد.پایان و انتهایی که وجود دارد ، چیزی گاه یکباره اتفاق افتاده می شود.معنایی که می توانست به ژرفا برسد را به فنا می دهد و محو می شود. داستان پردازی کندی ست اما حرف هایی که می زند ، حرف هایی صریح و عمیق است که به یاد می ماند.

ظرافتِ قلمِ حسام الدین همیشه ارزش خواندن داره. حتی اگه از بدترین مسائل نوشته باشه. اما درون مایه‌‌ی اکثر داستان‌ها یکسان بود... و فکر می‌کنم اگر شما این کتاب رو نخوندید، بهتره اول به اسمش توجه کنید. پسرانِ سالخورده. اکثر داستان‌ها مربوط به مردان میشه و من باید خوشحال باشم اگر با زنی توی کتاب برخورد کردم:")))

فقط اولین داستان جذاب و قالب متفاوتی داشت مابقی تقریبا به هم شبیه بودند. و از یک جایی به بعد داستانها درون مایه یکسانی داشتند. اما چرا باید نویسنده ها که اصولاً اهل تفکرند هم توی داستانشون آدم های کتابخوان را آدمهای مجنون و روان پریش معرفی کنند. این سبک نه تنها قدیمی شده بلکه به نوعی توهین به خود و مخاطب هم هست.

نثر ساده همراه با توصیفات زیبا داستان های کتاب هر چی جلوتر می‌ره قشنگ تر میشه

بالاخص داستان «دست‌نوشته‌ها» عالی بود.