نظرات کاربران درباره کتاب قصر آبی

خیلی خوب بود رمانی زیبا مرموز وعاشقانه

خیلی زیبا بود

خوب بود ورمانتیک

عالی وفوق العاده....

قصر آبی، اثری از نویسنده مجموعه کتاب های آن شرلی که احتمالا حتی اگر کسی آن هارا نخوانده باشد از معروف و مشهور بودن آن اطلاع دارد.حقیقتا ابتدای کتاب داشتم به این فکر می کردم که چقدر به عنوان یک رمان کلاسیک در مقایسه ذهنی ام با آثار جین آستن، خواهران برونته و سایر کلاسیک های این مدلی با چه شاهکاری روبرو هستم و چقدر مانند آن شرلی دارم با ولنسی(شخص اول) ارتباط می گیرم. جملات شاهکار کتاب را واقعا نمی شود نادیده گرفت و بیشترشان را هایلایت کردم و معتقدم چندین قدم از این جهت و سایر جملات کلیشه ای رمان های همانموقع جلوتر است. منتها هرچه جلو تر رفتم ضعف های قصه خودش را بیشتر به من نشان داد. شما برای اینکه بخواهید خواننده را تا آخر رمان با خود همراه کنید قاعدتا نیاز به دلیل قوی ای دارید.بله دلایلش را این کتاب دارد.شخصیت پردازی خوب، شخصیت های فرعی کنجکاو کننده، شروع خوب و... اما آنچه که این همراهی را آنقدر لذت بخش نکرد برای من به شرح زیر است: ۱) در توصیفات از طبیعت بشدت زیاده روی شده بود و گاه از علاقه اش به چیز های اطرافش هم بیش از حد توضیح می داد و جالب آنکه ده صفحه بعد باز هم تکرارش می کرد و یکسری عبارات طولانی را مدام می شد خواند هر چند صفحه یکبار. ۲) توصیفات اضافه نه تنها از طبیعت، بلکه سبک زندگی قدیمی ای که داشته، حسش نسبت به آدم ها، حال و هوای زندگی جدیدش و.... که آزار دهنده می شد و مثلا صد صفحه را می خواندیم بدون حتی یک اتفاق خاص و جدید که داستان را به سمت دیگری ببرد.از اواسط به بعد اینطور بودم که:اوکی دیگر متوجه شدم کاملا که چه حسی داری!فهمیدیم الان خوشبختی قبلا اینطور نبوده ای و برخورد های نامحترمانه اینگونه که از بانو مونتگومری پوزش می خواهم.ولی مطمئنم حتی افرادی که با توصیفات کتب کلاسیک مشکلی ندارند هم اینجا به مشکل برخواهند خورد و البته که از کتاب هم انتظار بروز وقایع بیشتری داشتم بجای این حجم از توصیف. ۳) یا کتاب نباید باتوجه به وقایع اتفاق افتاده در آن انقدر طولانی می بود یا اینکه اتفاقات و چالش های سخت تر و بیشتری در مسیر ولنسی و زندگی اش باید قرار می گرفت. ۴) در شخصیت ولنسی چه نوع محتاط و سر به راهش و چه پس از آن سرکش و سنت شکنش زیاده روی می شد. گاهی رفتار هایش برایم خارج از منطق می شد. همچنین تغییر رفتار ناگهانی او که یکخورده برایم با این سرعت عجیب بود. درست است که شوکی قوی تر از مرگ نمی تواند منجر به این تغییر شود و خبر مرگ هم باعث این اتفاق شد منتها خود کنار آمدنش با مقوله مرگ باید کمی تلخ تر می بود. حتی ناامیدترین انسان ها که می خواهند خودکشی کنند و مرگ را انتخاب می کنند هم لحظات سختی را برای قبول کردن نهایی تصمیمشان می گذرانند و حتی لحطاتی هم پشیمان می شوند. اما ولنسی با اینکه انتخابش مرگ نبود و یک اتفاق بود برایش شنیدن خبر مرگش(اسپویل نیست ابتدای کتاب می فهمید)خیلی خیلی خونسرد با این واقعه برخورد کرد و با خود فکر کردم شاید نویسنده می خواهد به کمک اغراق عمق تنهایی و فاجعه ی بی کسی و نادیده گرفتگی ولنسی را به ما بفهماند و این موضوع را می توانم در نظر نگیرم جزو نکات اصلی منفی کتاب. ولی آنجا جای تعجب داشت که زمانی که در اوج خوشی هایش بود نیز باز از مرگ نمی ترسید و این از منطق خارج بود. چون امید بقول خود نویسنده انسان را در بند می کند و آیا او با وجود خوشی های دوران سنت شکنی اش امیدوار نبود؟؟نباید کمی با مرگ به مشکل بر می خورد؟ حال می خواهم بروم سراغ نکات خوب کتاب که قابل تحسین هستند: ۱)نویسنده با جملات بسیار منطقی به موضوع تحقیر پیر دختر ها(به اصطلاح)بخاطر عدم شکار(!!!!) همسر می پردازد و بنظرم باتوجه به زمانش پرداخت خوبی به این موضوع دارد. ولی خیلی به خوبی از پس شرح سنگینی غصه دختری مثل ولنسی که حس منتخب نبودن و نادیده گرفته شدن دارد و حرف های خانواده هم بسیار اذیتش می کنند. رویی از خودش که از آن متنفر است و همیشه باید خودش را سانسور کرده و اخلاق خانواده اش را تحمل کند.دراصل طراحی کاراکتری با این ویژگی ها که همزمان بخواهد دوست داشتنی هم باشد برای خواننده سخت است که خانم مونتگومری به خوبی از پسش بر می آید. ۲) جذابیت شخصیت بارنی که متاسفانه البته به اندازه کافی به آن پرداخته نمی شود بجز اینکه با او خوش می گذراند ولنسی و دو اینکه بدنام شهر است.دیگر در طول داستان ما وارد شخصیت او و زندگی اش نمی شویم درحالیکه شخصیت او بشدت در ابتدا مرا یاد رت باتلر بربادرفته انداخت منتها آن شوخ طبعی تکه پرانی و جسور بودن را در او آنقدر حس نکردم و بنظرم کمی هم حیف شد. در پایان کتاب را درکل دوست داشتم و ترجمه هم به خوبی از پس انتقال مفاهیم بر آمده بود.

،؛، بررسی کامل و بیان کامل نکات منفی و مثبت کتاب: (این نوشته طولانیه؛ اما سعی شده تقریبا تمام جوانب بارز و مهم کتاب بررسی، بیان و نقد بشه که برای افرادی که خوندن و یا میخونن جامع هست و مطالعه اون پیشنهاد میشه) 🔸به شکل خلاصه: بنظرم حقیقتا کتاب در حد این همه تعریفاتی که ازش میشه ابداً نیست. اجمالی اگر بخوام بگم، توقع نداشتم وقتی دارم یه ژانر درام میخونم حس ژانر تخیلی دریافت کنم... این کتاب شاید برای یک رنج خاص سنی (بالای ۲۵ سال) و احتمالا کمی بیشتر برای بانوان، برای تنها کمی سرگرمی و پر کردن وقت مقداری مناسب باشه اما اگر دنبال اثری فاخر، موقر و قوی هستید ابدا چنین توقعی رو از این داستان و کتاب نباید داشته باشید که به کل نا امید میشید. نویسنده، شدیدا در عواطف و رویا ها فرو رفته و واقع گرایی رو از یک جا به بعد کاملا به باد فراموشی سپرده که باعث شده اگر یمقدار تجربه زندگی داشته باشید...، واقعا نتونید به راحتی با کتاب و سیر داستان همراه شید و گاهی کاملا دور و بعید نسبت به کرکتر ها و قضایا باشید... هرچند نقاط قوتی هم وجود داره که در ادامه گفته میشه. 🔸نقاط منفی و ضعف: ۱ - به نظر اولین و بارز ترین نکته اذیت کننده همون چیزی بود که اجمالا بهش اشاره شد که شما با خوندن یک اثر درام، در بدترین حالت دیگه میتونی سیک پایان «و آنها تا اخر عمر به خوبی و خوشی زندگی کردند... » رو تحمل کنی. در حالی که نویسنده، در سیر داستان و مخصوصا یک سوم انتهایی داستان کاملا از فضای واقع نگری که مقتضی درام هست، خارج شده و داخل یه فضای خیلی رؤیایی، اتفاقات، دیالوگ ها، برخورد شخصیت ها و... رو پردازش کرده که آدم حس میکنه داره دیگه کم کم داستان کودکان میخونه... ۲- این رویا پردازی افراطی به وضوح باعث افت کیفیت شخصیت ها و دیالوگ ها شده و در اواخر کتاب ما با یک روند و شخصیت های فوق العاده فرمالیته و تقریبا مصنوعی طرف هستیم که انگار دیالوگاشونو حفظ کردنو به زور دارن ادا میکن... ۳- بنظر با گزاره های روانشناسی تجربی کاملا در تضاد های ازار دهنده ای هست و فردی با سن کم کاملا ممکنه تحت تاثیر اونچه از کتاب بهش القا شده انگیزه های واهی برای خوشبختی و خنده و این امور پیدا کنه و حال اونکه رفتار اجتماع و دنیا نه از طرف بدی ها و لحظات سخت و نه از طرف خوبی ها و لحظات خوشبختی و خوش گذشتن، ابداً به این غلظت کتاب نخواهد بود و بجای اینکه در دراز مدت باعث حرکت و انگیزه بشه بعد از مدتی باعث سرخوردگی و شاید افسردگی بیشتر در مخاطب میشه. ما هم حقیقتا مشاهده میکنیم که چون ولنسی از زندگی ابتداییش جز جهنم چیزی رو نداشت، راه خوشبختیش تماما رها کردن و ازاد زندگی کردن و بی بند و بار بودن بود همونطور که بار ها تو داستان اشاره به این موضوع شد که رمز خوشبختیش فرار از مسئولیت هاست... و بله فردی که توی این شرایط باشه با همین رفتار های ساده برای مدتی تبدیل به خوشبخت ترین ادم جهان میشه... و حال اونکه به وضوح و بداهت روشنه که در دنیای واقعی و این همه مخاطبی که این کتاب رو میخونن و تحت تاثیر قرار میگیرن، هیچ وقت و به هیچ وجه، خوشبختی و موفقیت با بی بند وباری و بی مسئولیتی و هرشب فقط لذت بردن از صدای باد بین درختا و انعکاس ماه روی آب و... حاصل نمیشه و اصلا در بهترین حالت حتی اگر کسی هم در شرایط ولنسی ۳۰ سال در جهنم گذرونده باشه نهایتا این روند خوشحالی تنها تا دو سه سال جواب میده و بعد از اون، پوچیه که به سراغش میاد! همونطور که کاااملا بار ها اشاره شد که باز هم از بزرگ ترین رموز خوشبختی ولنسی این بود که یک سال بعد میمیره و بعد از اینکه فهمید اینطور نیست، کاخ خوشبختیش در حقیقت فرو ریخت. وقتی نویسنده به این ها اذعان کرد منتظر بودم پایان رو با این تفصیلات منطقی تر بنویسه اما کاملا سرهم بندی کرد و باز هم خوشبختی ولنسی رو در ادامه همون نوع زندگی تصویر کرد. و اینجا دقیقا بدترین جاست... چون کافیه به ۵ سال آینده ولنسی نگاه کنید و اونموقع داستان زندگیش رو بخونید... فرض کنیم ۵ سال دیگه هم در میستاویس زندگی کنه یا اصلا برن دور دنیا بگردن و غیره و غیره... اگر بنای زندگیش رو تنها بی هدفی و بی مسئولیتی قرار بده با این حال که شاید ۷۰ سال قراره عمر کنه... خب واضحه که چیزی جز پوچی ارمغان این وضعیتش نخواهد بود... ۴- نکته خیلی مهم بعدی که عمدا بعد از نکته قبل ذکر شد اینه که نویسنده تحت تاثیر تفکر سنگین اپیکوریست مادی، که یک مکتب کاااملا شکست خورده و رو به فروپاشی در جوامع جهانی هست، کاملا ایدئولوژی و جهان بینی خودش رو بر مبنای لذت گرایی و لذت در لحظه قرار داده و در تمام صفحات همین رو به مخاطب القا میکنه که اگر نمیخندی یعنی بدبختی و اگر میخندی یعنی خوشبخت. حالا چه اهمیتی داره که شاید به هزار و بک دلیل بعد از ۵ دقیقه خنده، مجبور باشی ساعت ها گریه کنی... تو خوشبختی چون این ۵ دقیقه خندیدی و بعدش که ساعت ها گریه میکنی تو بدبختی... و لحظاتی رو برای ولنسی به نمایش میگذاره که در ۲۴ ساعت روز میخنده پس واو! چقدر خوشبخت... اما همونطور که اشاره شد اونچه اهمیت داره سالهای بعد زندگی این فرد تا روز مرگشه... و مخاطب هم که به بداهت چنین سیاقی رو نه میتونه دقیقا بپذیره و نه اجرا کنه و چون در طول روزش طبیعتا لحظات زیادی هم از نخندیدن و خوشحال نبودن داره، به این نتیجه میرسه که بدبخته... و چه اهمیتی داره که معیار های خوشبختی و بدبختی، با هزاران نوع جهان بینی مختلف باید بررسی بشن و علمی ترین و دقیق ترین اون ها انتخاب و سر لوحه قرار بگیره تا انسان رو به خوشبختی حقیقی و موفقیت واقعی برسونه؟... ۵- این محتوا توسط یک نویسنده ماهر نوشته شده اما ابدا نه به دست یک مربی، معلم و یا روانشناس ماهر... و متاسفانه مخاطب هم تنها تحت تاثیر قدرت قلم نویسنده قرار میگیره و لاغیر... کاملا درسته و شکی نیست که خانواده ولنسی یه خانواده کاملا احمق، روانی و بیشعور هستند،... اما و اما... کتاب در تمام مدت، روایتی از انواع بی احترامی و گستاخی های متعدد از طرف ولنسی نسبت به این خانواده و لذت بردن اون از این گستاخی ها داره... بله واقعا هم این خانواده لایق بی احترامی هستند و تک تکشون باید در بیمارستان روانی بستری بشن... منطورم این نیست که ولنسی باز هم باید میسوخت و میساخت... نه... بلکه این رو میخوام بگم که این کتاب در مقام آموزش و تاثیر گذاری باعث امور مخرب تجدید نا پذیر غلط میشه فقط..‌. چون نوجوان با دریاف این روایت یک مهر کاااملا مشروعیت بخش به هر گستاخی و بی احترامی نسبت به خانوادش دریافت میکنه و او هم که از خدا خواسته! در حالی که خوانواده اون نوجوان شاید که لحظات بدی رو برای او رقم بزنن و اذیت هایی هم داشته باشن... اما ابدا به حد استرلینگ ها نمیرسن و به هر شکل اون خانواده و اون مادری هست که اون رو از بچگی بزرگ کرده، تربیت کرده، شب بیداری کشیده و اون پدری هست که در اکثر موارد تمام وجودشو گذاشته تا زندگی بهتری رو فراهم کنه... بله اما در مواقعی هم همین پدر و مادر اذیت میکنن و درک نمیکنن و اینها... که با توجه به اولویت ها و درست و غلط کردن های واضح، فرزند در این شرایط حق دفاع از خودش رو داره اما گستاخی و فحاشی و افترا و غیره به اون خانواده؟!!!... این چیزیه که کتاب باعث اون میشه تا نوجوان حتی چون شاید مادرش کمی دیر غذا رو اماده کرده خیلی راحت به او بی احترامی کنه... ۶- پایان بندی هم که همونطور که بارها اشاره شد خیلی آبکی بود و هر چقدر هم نویسنده دنبال پایان «و آنها تا اخر عمر به خوبی و خوشی زندگی کردند...» باشه، بالاخره کمی هم بالا و پایین باید به پایان بده تا بیشتر نزدیک به واقع و روایت گری درام باشه... اما ایشون اصلا این کار رو نکرده و کاملا همانند کتاب کودکان دقیقا همینطور اصطلاحا آبکی کار رو سر هم کرده و خوشحال از اینکه در آخر قصه احتمالا قلب های مخاطبین اکلیلی خواهد شد... ۷- به هر نحو این نکته هم لازم به ذکره که از یه مقدار به بعد، داستان فوق العاده قابل پیشبینی و کلیشه ای پیش میره و اتفاقت و حتی پایان رو به سادگی میشه حدس زد. 🔸نقاط مثبت و قوت: ۱- برای همون گروه خاص از مخاطبین میتونه کتاب صرفا سرگرم کننده ای باشه و از این داستان گل و بل بل برای ساعاتی لذت سطحی ببرن ۲- شخصیت پردازی ها در نیمه اول کتاب واقعا جالب و قابل توجهه و از نقات قوت نویسنده هست و دلیل اینکه نیمه دوم کتاب رو خیلی تایید نمیکنم سیر مصنوعی و فرمالیته تغییر شخصیت هاست که اشاره شد. ۳- صحته پردازی ها هم که دیگه نیاز به بیان نیست و پر واضحه که نویسنده خیلی خیلی جذاب و مجذوب کننده منظره های خارق العاده رو در ذهن مخاطب ایجاد میکنه و سعی موفقی در قرار دادن خوانندگان در اون لوکیشن ها، کلبه ها و جنگل ها و ... داره ۴- یکی از کتبیه که میتونه تقریبا به اندازه خوبی مخاطبین رو با فرهنگ و فضای غرب در سال های گذشته (حدود های دهه ۸۰ و ۷۰) آشنا کنه. ۵- مذمت کاملا تاثیر گذار و به حقی رو نسبت به آداب و رسوم غیر منطقی ارائه میده. تنها و تنها رسوم، سنت ها و آدابی درست و پا برجا هستن که ریشه عقلائی و واقعا مفیدی برای رشد انسان داشته باشن اما بسیاری رسوم احمقانه که اتفاقا در ایران هم کم نیستن (مثل چشم و هم چشمی ها- رقابت های خانواده ها- توقعات بی جا از کودکان- قضاوت های سریع- تعارف های واهی و ...)ابدا قابل دفاع نیستن و کاملا باید کنار گذاشته بشن که نویسنده با خانواده استرلینگ کاملا دکوراسیونی از این مزخرفات رو نشون میده و در حین داستان کاملا اون ها رو نقد و رد می‌کنه و شاید به همین دلیل، بد نباشه برخی از خانواده ها یک بار هم این کتاب رو بخونن که احتمالا فایده های خوب از این امر بر والدین مترتب بشه... ۶- شاید اگر به شکل درست استفاده بشه و نکات منفی و تاثیرات مخربی که گفتم رو فرد خواننده کنترل کنه، بتونه محرک و انگیزه بخش موقتی خوبی برای افراد باشه تا خودشون رو از قید و بند ها رها کنن و به سعی و کوشش برای موفقیت مشغول بشن

کتاب بی نظیری بود من خودم به شخصه خیلی سبک کلاسیک رو نمی‌پسندم ولی این کتاب (و میشه گفت باقی کتاب های این نویسنده) برخلاف سایر کتاب های کلاسیک که درش مدام در حال پند و اندرز و نصحیته، تابو شکنی میکنه و... واقعا عالی بود

چقدر ولنسی رو دوست دارم. چقدر تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم؛ چقدر درکش کردم و یه جاهایی حس کردم از زبون خودم صحبت میکنه... چه کتاب صمیمانه و روان و فوق العاده ای بود. هنر مونتگومری واقعا خوندنیه

کتاب خیلی خوبی بود، وایب داستان های پریان رو بهم میداد؛اگر به ژانر عاشقانه علاقه دارید حتما پیشنهادش میکنم :) م.پ

داستان پردازی کتاب بی‌نظیر بود و من به شخصه با خوندن کتاب خیلی راحت خودم رو در اون مکان‌ها تصور میکردم. ۳۳۶ صفحه با ولنسی استرلینگ زندگی کنید(: -پی‌نوشت: من نسخه چاپی رو خوندم.

اوایل این کتاب زیاد برام جذابیت نداشت ولی از یه جایی به بعد دیگه نتونستم خوندن این کتاب رو کنار بزارم ... خیلی جذاب بود پیشنهاد میکنم حتماً بخونید🤍✨

حوصلتون از زندگی رفته ؟ افسردگی دارید ؟ ادمای سختگیر بهتون تنگ اوردن ؟ فامیلاتون خیلی عقب مانده ان ولی عدای ادمای با ایمان و درستکار رو درمیارن ؟ خیلی خوب این کتاب دقیقا چیزیه که لازم دارید .

هنوز بعد چندین و چندسال عاشق آنشرلی و کارتونش هستم بعید نیست از این نویسنده که بقیه کتاب‌هاش هم جالب باشه.. ولی خب یک داستان کلیشه‌ای که انتهاش معلومه...و میشه حدس زد داستان یه دختر ک یه روز تصمیم میگیره تمام زندگیشو تغییر بده و یه عشق وارد زندگیش میشه و یک پایان همیشه خوش.. و یک انتقاد اینکه مگه خوشبختی فقط توی ازدواج هست؟؟؟چیزیه که اول کتاب اذیتم کرد...ولی خب متاسفانه یک موضوع همیشگی بین خانواده‌هاست!!!

عاشق نوشته های این نویسندم، آنشرلی برام جذابتر بود ولی اینم واقعا قشنگه=))

تا اینجا بگم که این کتاب از شور و شوق منو به گریه انداخت :)

ترجمه این کتاب عالی بود. تمام زیبایی های قلم نویسنده رو نشون میداد.فضای رمان خیلی جذاب و دوست داشتنی بود و توصیف های نویسنده از موقعیت ها باعث میشد که قشنگ توی ذهنت تصورش کنی. این کتاب رو پیشنهاد می کنم و مطمعنم از خوندنش لذت می برید :) ✨

معمولا همه با خوندن آنشرلی شروع به خوندن کتابای مونتگمری‌ می‌کنند اما قصر آبی همیشه بیشتر برای من دلبری می‌کرد برای همین اومدم سراغ این بزرگوار.👀 به شدت زیبا، دوست داشتنی،گوگولی، بامزه و روون بود! من اهل خوندن توصیفات نیستم معمولا هم دقتی نمی‌کنم اما مهارت نویسنده توی توصیفات به چشمم اومد. واقعا فضاسازی کتاب خوبه و حس قشنگی رو منتقل می‌کنه. همراهی با شخصیت‌ها حتی اونایی که یکم روی مخ آدم پیاده روی می‌کنند لذت‌بخشه و آدم دوست داره بیشتر ازشون بخونه. از همین‌جا سلام می‌کنم به دوتا از شخصیت‌های موردعلاقه‌م، ولنسی و بارنی عزیز.😄 آقا خیلی چاکریم.🖐🏻 از همه‌ی توصیفات و شخصیت‌پردازی و اینا بگذریم، کتاب داستان خیلی جذابی داره و آدم رو مشتاق می‌کنه تا به خوندن ادامه بده و ببینه چه اتفاق‌هایی در راهه.👀 کتاب رو هردو نشر قدیانی و افق منتشر کردند و من نمی‌دونم کدوم واقعا ترجمه‌ی بهتری داره. فقط اینجا یه مشکلی هست. خلاصه‌ی پشت کتاب افق به اندازه‌ای که باید آدم رو جذب نمی‌کنه از طرفی خلاصه‌ی پشت کتاب قدیانی زیادی از داستان ‌می‌گه.😐😂 نظر من اینه که چشم بسته کتاب رو بخرید و بخونید.😂 نمی‌خوام حرف‌های اضافه بزنم و وقتتون رو بگیرم. خلاصه و سر راست بهتون می‌گم داستان جذاب، شخصیت‌های بامزه و دوست‌داشتنی و فضازسازی زیبا خوندن این کتاب رو واجب می‌کنه و همچنین فکر می‌کنم اگر قصد دارید وارد دنیای کلاسیک بشید این کتاب می‌تونه انتخاب مناسبی باشه.

این اولین کتابیه که وقتی میخونم نمیفهمم زمان چقدر میگذرهههههه عالیههههههه💕😍🦋

فوق العاده...

یه کتاب جذاب و خوشخوان شخصیت پردازی‌ها، فضاسازی و قلم نویسنده رو خیلی دوست داشتم و خیلی خوب بود ترجمه ی خوبی هم داشت قصر آبی داستان دختری به اسم ولنسی که همیشه سر به زیره و از حرفای بقیه اطاعت میکنه و از این زندگی محدود و کسل‌کننده اش خسته شده یه اتفاق براش پیش میاد که زندگیش رو از این رو به اون رو میکنه و از ولنسی یه شخصیت دیگه می‌سازه... کتاب، درس های خوبی داشت مثل اهمیت ندادن به بعضی نظرات، قضاوت نکردن دیگران و لذت بردن از زندگی هست که به شیوه ی زیبایی تموم این‌ها توصیف شدند.