نظرات کاربران درباره کتاب سرود رستگاری

این متن بنابر گزارش ویکی پدیا مربوط می شود به سده های نهم و دهم میلادی مصادف با قرون دوم و سوم هجری. هفت فصل نخست آن هویتی کهن تر از فصل آخر آن دارند و فصل آخر احتمالا بعداً اضافه شده است. سرود رستگاری یکی از متون فلسفه هندو است با عنوان مکتب آدواهیتا ودانتا که معتقد است «من حقیقی (آتمن) همان برهمن (خدا) است.» پیروان این مکتب را «آدواهیتین» می گویند. اینها کسانی هستند که رستگاری را در فهم «من حقیقی» یا آتمن می جویند و درک این مهم که آتمن همان خداست. مکتب آدواهیتا ودانتا قدیمی ترین مکتب باقیمانده از میان شش مکتب فلسفه هندو است که تفسیری وحدت نگر از اوپانیشادها، برهماسوتره ها و بهاگاواد گیتا دارد. ریشه آموزه های سرود رستگاری در منابع کهن اوپانیشاد قابل بررسی است. برخلاف منابعی که رستگاری بعد از مرگ را وعده می دهند مکتب آدواهیتا به جیوان موکتی قائل است که یعنی رستگاری در همین زندگی و پیش از مرگ دست‌یافتنی است. برخی صاحبنظران این مکتب را وحدت وجودی تعبیر کرده اند برخی دیگر آن را ناظر به نفی ثنویت می دانند. مکتب آدواهیتا امروزه طیفی از دیدگاه های فلسفی از ایده آلیست تا رئالیست را در بر می گیرد. اما ظاهراً باشد قرائت خود شانکارا که مکتب با نام او پیوند دارد بیشتر رئالیستی بوده باشد. با این مقدمه از همراهان دعوت می کنم که این اثر را مطالعه کنند.

کتاب دلپذیر و پری نیست ، ترجمه اش روان نیست و متن هم چنگی به دل نمیزنه ، متاسفانه کتبی که در مورد مکاتب هندی نشر داده میشه و البته ترجمه ، خیلی دقیق نیستن و هر کس گوشه ای رو برای دل خودش برداشته و ترجمه کرده و خواننده ها متوجه نمیشن این که میخونند مربوط کدوم مکتب و باور هست و ریشه در کجا داره و از کجا میاد

ترجمه خوبی ندارد.