نظرات کاربران درباره کتاب آخرین باری که می گوییم خداحافظ

به نظر من کتاب قشنگ و در عین حال غم انگیزی بود احساسات آدم رو درگیر میکرد از معدود کتابهایی که براش گریه کردم🥺🥺 یه بار یه جمله خوندم مفهومش این بود که ( خودکشی درد را از بین نمی برد ، بلکه آن را به دیگران منتقل میکند ) متن این کتاب دقیقاَ مفهوم گویای همین جمله بود و همچنین در خصوص آسیبی که از فقدان عزیزان به آدم وارد میشه ضمناَ به نظرم کتاب یک پیام دیگه هم داشت اینکه توی لحظاتی که میخوایم عزیزانمون رو نادیده بگیریم ،تماس یا پیامش رو جواب ندیم و... به این فکر کنیم که شاید این آخرین بار باشه ، آخرین کلام باشه ، آخرین فرصت با هم بودن باشه ، شاید این آخرین باری باشه که میگوییم خداحافظ 🥺 پس قدر عزیزانمون رو بدونیم ، بهشون محبت کنیم ، براشون وقت بذاریم ، تا بعد از ( خدای نکرده ) رفتنشون مجبور به سرزنش خودمون نشیم دلم گرفت💔 از کتابهایی شد که هرگز فراموش نمیکنم یه تیکه جالب از کتاب این بود (( فکر می‌کنم این خیلی حرف تکراری باشه ولی هیچ‌وقت نمی‌دونیم آخرین بار کِیه. آخرین باری که کسی رو بغل می‌کنی. آخرین باری که کسی رو می‌بوسی. آخرین باری که می‌گی خداحافظ. )) مطلب بعدی اینکه اگرچه مفهوم و داستان کتاب زیبا بود ، احساساتم رو به شدت درگیر کرد و غمگینم کرد اما قلم و فن بیان بالایی نداشت و به همین خاطر یک جاهایی کسل کننده میشد

داستان کتاب در مورد لکسی، دختریه که برادرش رو بر اثر خودکشی از دست داده و این فقدان درحال متاثر کردن تمامِ زندگی حال و آینده‌شه و حالا لکسی در حالی که حس میکنه برادرش -تای- هنوز کاملا از زندگی اون‌ها بیرون نرفته؛ تلاش میکنه تا دوباره خودش رو با اوضاع جدید مقابلش وفق بده و به زندگی برگرده. چیزی که باعث میشه گزینه "توصیه نمیکنم" رو برای این کتاب انتخاب کنم اینه که علی‌رغم قلم‌ گیرای نویسنده و ترجمه کاملا روان، ما درنهایت متوجه نمیشیم که هدف از نوشتن این داستان چیه. داستان قراره به ما نحوه مواجهه و کنار اومدن با سوگ رو یاد بده؟ میخواد در مورد مرگ‌ عزیزان صحبت کنه و به چگونگی رسیدن به تسلی بپردازه؟ میخواد از یه اندوه بزرگ حرف بزنه؟ قصد داره بگه چی میشه که یک‌انسان به نقطه‌ای می‌رسه که بخواد از زندگی دست بکشه؟ داستان در جواب دادن به هیچکدوم از این سوالات موفق نبوده. خب شاید نویسنده از نوشتن کتاب هدف دیگه‌ای داشته؟ اما ما اون هدف رو هم پیدا نمی‌کنیم! درواقع کتاب هیچ حرف خاصی برای گفتن نداره! این رمان صرفا یک ملودارم کاملا ضعیفه (روزهای عادی که از پیِ همدیگه میگذرن و فضای سرد و بی‌روح و خالی-داستان از گره‌های متصل به‌هم تشکیل نشده و به‌جز مسئله خودکشی برادر لکسی، هیچ اتفاق دیگه‌ای در سرتاسر داستان نمیوفته!) و نویسنده نه در روایت‌گری و ترسیم خطوط داستانی قوی عمل کرده و نه شخصیت‌پردازی خوبی داشته. تنها چیزی که ممکنه شما رو به خوندن کتاب علاقه‌مند کنه قلم روان نویسنده‌ست اما پس از به پایان رسوندنِ کتاب هیچ‌چیزی به شما اضافه نمی‌شه و با نخوندنش هیچ‌چیزی رو از دست نمیدین.

یک داستان معمولی اما برای کسانی که یکی از عزیزانشان را از دست داده اند احساسات، افکار و مکالمات نوشته شده در داستان ملموس و آشناست، به خاطر اینکه نویسنده خودش با این موضوع دست و پنجه نرم کرده و نگاهش واقع بینانه است.