نظرات کاربران درباره کتاب توطئه علیه نژاد بشر (یک تدبیر علیه وحشت)

توماس لیگوتی نویسنده این کتاب شناخته شده بخاطر سبک روایی خاص و متأثر از اچ.پی.لاوکرفت در ژانر وحشت فراطبیعی ست. اما این کتاب در اینجا که در ژانر "non-fiction" یا ناداستان می باشد به مراتب ترسناک تر از داستان های این نویسنده است. کتاب شامل مباحثی مربوط به ادبیات فلسفه علوم اعصاب شناختی و دیگر رشته های بینامتنی ست که البته روان خوان است. لیگوتی از لنز نافذ تخیل خود استفاده می کند و آن را به سمت مخاطبانش می چرخاند و باعث می شود که آنها با این واقعیت وحشیانه دست و پنجه نرم کنند که در یک کابوس بی معنی زندگی می کنند و هرکسی که غیر از این احساس کند به سادگی یک اشتباه خوش بینانه انجام می دهد. توطئه علیه نژاد بشر، که هم‌زمان کتابی راهنمای تفکر بدبینانه و یک نقد بی‌امان از استفاده بشریت از خودفریبی و محدود کردن آگاهی برای مقابله با رنج فراگیر وجودشان است، ممکن است خوانندگان را متقاعد کند که در افراد ناامید اندازه‌ی بیشتری از حقیقت مداری وجود دارد. لیگوتی در تفکر خود متأثر از شوپنهاور ، ماینلندر و پیتر ویسل زاپفه است. لازم به ذکر است این همان کتابی ست که نویسنده فصل اول سریال جنایی true detective در دیالوگها و طرح دیدگاه های شخصیت اول داستان از این کتاب الهامات و برداشتهای متعددی کرده است. منبع: ترجمه از گودریدز

‌ گزیده‌ای از کتاب: ‌ ...زندگی ما پارادوکسی است از وحشت!... تقریبا هیچ‌کس اعلام نمیکند که یک نفرین اجدادی ما را در رِحَم مادر آلوده و تمام وجودمان را به خود آغشته کرده است...پزشکان در اتاق زایمان گریه نمی‌کنند، یا اغلب اوقات سرشان را پایین نمی‌آورند و بگویند: 'کرنومتر شروع شده است'....نوزاد مدام گریه خواهد کرد اما زمان، اشک چشم‌هایش را خشک میکند....روزی برای هر یک از ما خواهد آمد که آینده‌ با آن به پایان راه خود میرسد، اما تا آن زمان، بشریت خود را با هر وحشت جدیدی که در می یابد وفق خواهد داد....وحشت همچنان ادامه خواهد داشت، با نسل‌هایی که مانند بسیاری از اجساد در گورهای روباز به آینده سقوط میکنند. وحشتی که به ما تحمیل شده است مانند یک میراث رسوایی به دست دیگران خواهد رسید. ‌ زنده بودن، دهه‌ها بیدار شدن به موقع، سپس گذراندن دور دیگری از حالات، احساسات، افکار، هوس‌ها، طیف کاملی از آشفتگی‌ها و در نهایت به رختخواب رفتن برای عرق کردن در خوابی همچون یک مرده یا دم کشیدن در خیال پردازی‌هایی که آزار میدهند ذهن رویایی‌مان را....حال چرا بسیاری از ما برای حبس ابد، سر طناب یا دهانه‌ی تفنگ چانه نمی‌گذاریم؟ آیا ما مستحق مردن نیستیم؟ اما شاید ما درگیر چنین سوالاتی نیستیم و نه به نفع ماست که از آنها بپرسیم و نه دست به دست هم به آنها پاسخ دهیم...حال آیا با چنین روحیه‌ای می‌توانیم به توطئه‌ی علیه نسل بشر پایان دهیم؟

از ترجمان اثر می‌گویم و چیزی از اثر این‌جا نیست؛ مترجم، از مفاهیمی که در این‌جا هستند جدا نیست و با بنا را بر این نهادن در نقد هر ترجمانی نیک می‌توان رهیافت که این‌جا با برخورد فردی کاملاً وفادار به آن‌چه و به آن‌طور که کتاب می‌گوید، طرْف‌ایم. بی‌درنگ چنین ترجمانی فراخور، فراخور می‌طلبد؛ __

امیدوارم نظر مترجم عزیز رو به این نحو بتونم بدونم. من این دنیا رو فقط بخاطر اینکه همه چیز درش ضعیف و آسیب پذیره دوس دارمو میپذیرم چون عیر این معنی نداره.. بخاطر اینکه اگه هر کدوم از اجزا این دنیا به خودیه خود کامل بود اونوقت دیگ چیزی که به تکامل رسیده نیاز به ارتباط و پیشرفت نداره باید هر چیزی یه مسیر بهش اعطا بشه که در مبدا بسیار ذلیله و به امید مقصدی بسیار دور و جتی دست نیافتنی حرکت کنه که جز این منفعل خواهد بود، دنیای ناقص رو نمیشه بخاطر اینکه مسبب هر فعل و در طول اون معنی و حرکته توجیه کرد؟ اما دست و پا زدن در حالی که میدونی اغلب در این مسیر نمیدونی راه درست رو میری یا نه وادارت میکنه تا دقت کنی و عمق هر چیزی رو بسنجی گاهی چیز هایی رو منفعت طلبانه از سر راهت کنار بزنی و گاهی چیز هایی رو ظالمانه از آن خود کنی تا اونها فدای حرکت تو بشن خیلی چیز های کمی وجود دارن که بخوای بزاری پیشت بمونن توی این راه اغلب اطرافمو نگاه میکنم آدمایی که با رفع مزاجشون حس میکنن زندگی میکنن در حالی که فقط درجا زدنه و گذر زمانه و قدم هایی با چشم بسته به سمت پیری و مرگ... با چیز هایی که بقیه ی آدما رو خوشحال میکنه اصن کنار نمیام وقتم رو دوس دارم پی خودشناسی سوق بدم در حالی که همیشه دوس داشتم جایی برم که مجبور نباشم خودمو بشناسم و هر لذتی رو تکذیب کنم و بهش برچسب توهم بچسبونم واقعا کسایی که به معنی زندگی فکر نمیکنن راجت تر زندگی میکنن غریزه برای اونها اولین و آخرین معنای زندگیه من آرامش رو توی دونستن اینکه چیزی ارزش دویدن نداره پیدا کردم و دراخر حس میکنم من چیزی میخوام که میتونم تصورش کنم اما از حقیقتش خبر ندارم در عین حال به چیزی جز اون فکر نمیکنم و در انتظارم که شاید بهش برسم و تنهاامیدم بعد از مرگم خواهد بود

کتاب بسیار ارزشمندی بود. سوالی دارم از مترجم محترم کتاب: آیا ترجمه سایر کتاب های توماس لیگوتی رو در برنامه خودتون دارید؟

👍👍👍👍👍👍

ترجمه خیلی بد می باشد. پیشنهاد می کنم از روی متن انگلیسی بخوانید اثر سختی نیست