نظرات کاربران درباره کتاب برخورد تمدن ها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو

۴.۵ پرترۀ بی‌نظیری از تنهایی! شاید علت اینکه آدمای پیاتزا ویتوریو اینقدر غرق در واقعیت‌های خودشون بودن این بود که وقتی از اون ریشه‌ای که بهش وابستگی داشتن بریده شدن؛ ساقه‌هاشون با همون خاطرات سعی کرده زنده بمونه. ایرانی قصه، فیلیپینی قصه، پاکستانی قصه و بقیه‌شون؛ همگی گیر افتادن توی برهه‌ای از زندگی که با پشت سر گذاشتنش می‌تونستن به آدمای بهتری تبدیل بشن ولی ترجیح دادن با خاطرات گذشته و پیش‌داوریهای اون سر کنن. از طرفی این همسایه‌ای که اینقدر مورد علاقه همه است تصمیم گرفت تا با گذشتن از اون‌ درد جدایی به خودش فرصت رشد دوباره بده و همین هم موجب میشه تا به سادگی حل بشه در جامعه مقصد خودش و حتی فراتر از اون بتونه چراغ راه بقیه بشه برای کنار اومدن با رنج مهاجرت. ای کاش آدمی وطنش را همچون بنفشه‌ها میشد با خودش ببرد هر کجا که خواست!

به معنای واقعی کلمه لذت بردم. اون تصویر ۶ یا ۹ انگلیسی که دو نفر از دو زاویه ی متفاوت دارن بهش نگاه میکنن و هرکدوم معتقدن اون عددی که میبینن درسته و نفر مقابل داره اشتباه میگه رو دیدید؟ تو این کتاب به وضوح این صحنه رو میبینید و این برای من فوق العاده جالب بود!! داستان کشش خوبی داشت و من یکروزه خوندمش معمولا دلم نمیخواد کتابی رو دوباره بخونم ولی این کتاب ارزششو داره :)))

کتاب عجیبیه چون متوجه نمیشی داره چجوری پیش میره ولی در نهایت فقط یه فریم از زندگیه.

داستان چندین راوی دارد. راویان ساکن یک محله در رم که هر یک با ذهنیت خود وقایع و حال و هوای محله و ساکنین آن را شرح می‌دهند. این راویان به تناوب به سخن در می‌آیند و داستان را آرام آرام به پیش می‌برند. داستانی از تنهایی بشری

عالی بود یک نفس خواندم و لذت بردم...

کتاب برخورد تمدن ها همونطور که از اسمش پیداست در نگاه کلی در خصوص فرهنگ و زاویه دید متفاوت آدما صحبت می کنه و اینکه نحوه برخوردشون در یک موضوع واحد چقدر می تونه متفاوت از هم باشه و چقدر تحت تأثیر تجربه های شخصی و سطح فرهنگ تغییر کنه و این بشر پر ادعا گاهی می تونه سر مسئله ای پیش پا افتاده (مثلا آسانسور) حتی با خودش هم در صلح نباشه چه برسه به بقیه افراد غم مهاجرت رو بهمون یادآور میشه شاید پارادوکسی داره بین حسرت گذشته و نفرت از آن

برخورد تمدن ها... کتابی نوشته عماره لخوص و منتشر شده در سال 2008 می باشد. کتاب بسیار خوش خوان است و مسئله ای که محور قصه است چیزی است که در هر زمانی قابل درک و لمس بوده و خواهد بود.مسئله ی مهاجرت و زندگی مهاجران و برخورد تمدن ها به نقل از تایتل کتاب. در ابتدا با خواندن معرفی ای از این کتاب گمان می کردم قصه حول محور یک جنایت و کارآگاه بازی هایش بگذرد ولی باید بگویم اصلا اینطور نبود.به حدی که قتل رخ داده شده در ساختمان به حاشیه می رود با درام قوی قصه و زندگی آدم هایش.آدم هایی که هرکدام از یک جای این سیاره گرد هم آمده اند.پرویز ایرانی، اقبال پاکستانی، بنه دتای ناپلی، ماریای پرویی و مارینی میلانی و سایر شخصیت های کتاب.انگار جغرافیا نقش تعیین کننده ای داشته.البته بجز آمدئو. بیشتر از اینکه راجع به قاتل کنجکاو باشید(مثل سایر کتب رازآلود) اینجا راجع به آدم ها و زندگیشان کنجکاو می شوید.نویسنده پیچیدگی را فدای عمق نمی کند و واقعا در تک تک کاراکتر هایش عمیق می شود و از افکار و عقایدشان می گوید(راوی ها هر فصل تغییر می کنند و وقایع از زبان شخصیت ها گفته می شود). 🟢نویسنده،داستان آدم های ساکن در ساختمانی از شهر رم،محله پیاتزا ویتوریو را روایت می کند که مشخصه ابتدایی آنها مهاجر بودنشان است.البته داستان فراتر از این ساختمان با آسانسور مناقشه برانگیزش است.ابتدا ما قصه را از زبان یک ایرانی؛ پرویز منصور صمدی می شنویم که از جمله مهاجرین آنجاست و احتمالا خیلی با او حس همذات پنداری کنید.خاطراتش از شیراز شهرش، خانواده اش و غذاهای ایرانی زندگی در جای دیگری جز ایران را برایش عذاب آور کرده است. با خواندن این بخش فهمیدم لخوص دید دقیق و جزئی نسبت به فرهنگ ها دارد.و در ادامه سایر روایت های اشخاص کتاب. اما مرکز قصه فردی بنام آمدئو هست که تقریبا تنها فردی ست که مورد احترام همه است و در خاطرات همه از او به نیکی یاد شده است. اما حالا به او اتهام قتل زده اند. آمدئو برای من راز آلود ترین شخصیت بود.سایر شخصیت ها طوری هستند که انگار کشور پیشینشان و هویت ملی شان بخشی تعیین کننده در شخصیتشان و محور قضاوتشان است،در اصل همین سازگاری شان با محیط را تحت تاثیر قرار داده بود. حتی یک شمال ایتالیایی با یک جنوبی اش دچار کشمکش بود.چه برسد سایر مهاجر ها.آمدئو اما انگار فرا مرزی بود برای همه ساکنان. با همه خوب بود.البته گذشته و هویت او هم خیلی وقت ها گریبان او را می گرفت.همه هم فکر می کردند او ایتالیایی ست.تا اینکه بخاطر اتهامی که دریافت می کند تحقیق می شود راجع به او و مشخص می شود او نیز مهاجر بوده و باقی داستان. راویان داستان برایم دوست داشتنی بودند با اینکه خیلی هایشان ویژگی های خیلی بدی داشتند ولی غرغرهایشان و حتی دعوایشان سر یک آسانسور که به زمین دعوای ایدئولوژیکی تبدیل شده بود برایم خیلی خلاقانه و حتی بامزه بود.باوجود تلخی زندگی مهاجران و رنج هایشان در زندگی های پیشین و حتی کنون. انگار آسانسور خاورمیانه بود و ساختمان کل دنیا.زمین جنگی برای اهالی ساختمان. کتاب طولانی نبود و کاملا بجا بود همه چیزش و جزو کم اشکال ترین کتاب هایی بود که امسال خواندم تا این موقع و یکنفس خواندمش. حتما پیشنهادش می کنم امیدوارم شما هم از این کتاب لذت ببرید.

شاید ترجیح می‌دادم که داستان رو در قالب فیلم دنبال کنم، چون فکر نمی‌کنم خوندنش به صورت کتاب چیز خاصی به من اضافه کرده باشه که از طریق فیلم ممکن نبود‌. در مورد ترجمه هم نظرم اینه که به وضوح قسمت‌هایی به پاورقی و توضیح بیشتر نیاز بود -یا حداقل بودنش به بهتر فهمیدن محتوا کمک می‌کرد- ولی فقط در آخرای کتاب سه تا پاورقی نه چندان مفید وجود داشت :) البته نمی‌دونم این اشکال از ترجمه‌ست یا پاورقی‌هایی بودن و طاقچه اضافه نکرده.

اصلا سر و ته نداره. بیست صفحه خوندم گذاشتمش کنار . عمر آدم مگه چقدر هست که بشینه اینا رو بخونه ؟

اولش کمی گیج کننده‌است ولی به زودی باهاش همراه میشین