ببین اصل داستان بد نیست اما به شددددت طولانی و پر از توصیفات بیخود و بی جهته. یعنی کل داستان رو میشه زیر 1000 اسلاید نوشت درحالیکه 2200 اسلاید هست. ترجمه رو اصلا نپسندیدم بیشتر جاها ترجمه واقعا گنگ و بی مفهوم بود. این نکنه هم بگم که از این نویسنده کتاب «چیزهایی هست که نمیتوانیم بگوییم» خیلیییی زیباست و من بخاطر اون کتاب مجذوب قلم این نویسنده شدم در حالیکه خورد تو ذوقم

در مجموع کتابی که ارزش وقت گذاشتن داشته باشد، نیست... اما به‌تفصیل: رمانی از یک نویسنده زن استرالیایی، که در توضیحات کتاب آمده در حوزه زنان می‌نویسد و خود، صاحب سه فرزند است؛ #کلی_ریمر. عشق، زندگی، مادر، روان‌شناسانه، اعتراف…! این عناوین آنقدر کافی هست که باعث شود یک کتاب را بدون شناخت قبلی از آن، و حتی از نویسنده‌اش، خیلی زود دست بگیرم و شروع کنم به خواندن. شیوه پیش‌برد معماگونه‌ی رمان بسیار جذاب بود، به خصوص که موضوعات مطرح شده در کتاب به حدی فکر مشغول‌کن بود که پایان داستان برایم کاملا غیرقابل پیش‌بینی و شوکه کننده بود. در واقع انسجام داستان و شکل بیان آن، بسیار جذاب و اثر گذار است. د‌ر فرایند داستان، نویسنده بسیار ماهرانه، مرا با خود همراه کرده و به درون زندگی اولیویا و آیوی برد؛ داستانی که در خلال آن نکات تربیتی، بدون هیچ بسته‌بندی ‌و پیچیدگی خاصی مطرح شده بود، اما ذهن را درگیر می‌کرد؛ از تمرکز بیش از حد مادر بر تنها فرزندش گرفته تا توجه به نشانه‌ها در ازدواج و انتخاب‌ همسر و حتی تاثیر واژه‌های ما در ساخت دنیای افرادِ اطرافمان. اما این همه اما باعث نمی‌شود کتاب را به کسی (جز عده‌ای معدود) معرفی کنم؛ چرا که در مجموع روحیه سنت‌ستیزی، مردستیزی و خانواده‌گریزی کتاب، با تمام نکات مثبتش، آن را تلخ و غیرآموزشی و حتی می‌توان گفت بدآموزانه می‌کند. جنگ غیرمنطقی و ناعادلانه‌ی سنت و مدرنیته در همه جای کتاب به چشم می‌خورد؛ از نحوه‌ی پوشش، تا خرید و فروش کالا و مغازه‌داری؛ اما وقتی خطرناک‌تر می‌شود که به ستیز با ساختار خانواده می‌رود. بنابراین *به نظرم کتاب به همان اندازه که آموزنده است، با مطرح کردن مسئله درست، اما راه‌حل غلط، آسیب‌زاست.* تصویری که از مرد و به خصوص مردِ سنتی در کتاب ارایه می‌شود، تصویری بسیار‌ زننده است و مفهموم خانواده نیز قربانی مفهوم این مرد می‌شود.

روان و گیرا بود اما به شدت طولانی نصف بیشتر کتاب اضافه بود به جز یک غافلگیری ،پایان داستان کامل مشخص بود از ابتدا پس فقط قلم روان و تغییر راوی شما را به خواندن ترغیب میکرد وگرنه که باید کنارش گذاشت پایان هپی اند را دوست ندارم موضوع هم تکراری و خشونت خانگی بود اینکه طرف نمی‌تواند به پلیس اطلاع دهد و حقش را بگیرد هم غیر منطقی است