بریده‌هایی از کتاب تا دانشگاه هویزه: درنگ‌هایی در اردوی خادمین شهدای هویزه

چشیده است، لذت انس را لذت حضور را برای همین است که امام را رها نمی‌کند. لذت خادمی، نه فکر کنی حتما کشف شهود نه، دور تا دور ما پر است از این حقایق کاش به ما آن چشم را بدهند... *** به هرکس حسینی شد ملکوت آسمان‌ها و زمین را نشان می‌دهند اما راه ورود چیست؟ حق با سهراب است: چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید و اشک بهترین آبی‌ست که چشم را جلا می‌دهد: از توس رهی به کهکشانم بدهید وز اشک دو چشم خون‌فشانم بدهید از باب "لیطمئن قلبی" گاهی

تا مناطق راهیان نور به عنوان یک دانشگاه فهم نشود آن ظرفیت عظیم جبهه‌ها کشف نخواهد شد، دانشگاه جبهه می‌تواند کاشف گم‌گوشه‌ها و حرف‌های نگفته جبهه‌هایی باشد که روزگاری در دل خود، انسان‌های بسیاری را تربیت کرد و فارغ‌التحصیل دانشگاه عاشورا نمود. اگر دانشگاه در راهیان به درستی شناخته شود و در ساحت آن خادمان به عنوان اولین و مهم‌ترین مخاطبان و در عین حال حساس‌ترین نقش راهیان نور، به فراگیری معرفت بپردازند می‌توان امیدوار بود که راهیان نور به رسالت اصیل خود دست یافته است؛ رسالتی که وظیفه هر پیغمبری بوده است. از تزکیه تا تعلیم را پیمودن در جبهه‌های جنوب، به راحتی میسر خواهد شد. اگر چیستی دانشگاه هویزه برای خادمان و در مرحله بعد زائران فهمیده می‌شود.

ائمه پیش هر کسی سفره‌ی دلشان را باز نمی‌کنند، ببین مقام خادم با وفای امام را: "و عنده حویّ" در شب عاشورا جون توفیق حضور در خیمه‌ی امام را داشت، شمشیر حضرت را صیقل می‌داد و برای فردا آماده می‌کرد و امام هم برایش شعر می‌خواند