بریده‌هایی از کتاب رشد فردی به سبک یک مریخی شگفتانه

از نسلی هستیم که خودمان را می‌کشیم تا شبیه دیگران باشیم و خودمان را مدام با بقیه مقایسه می‌کنیم

هر چیزی که باعث شود حس خوبی داشته باشید، مسیر عصبی جدیدی برای شما می‌سازد چون مغز فکر می کند که این برای ما خوب است و باید تکرار شود و در نتیجه در راه تشکیل مسیر عصبی ِآن به ما کمک می‌کند و این مورد درباره همه عادت‌های ما صدق می‌کند؛ چه عادت‌های سازنده و چه مخرب.

ما انسان‌ها ذاتا اهمال‌کار هستیم. اجداد ما نیاز به برنامه‌ریزی نداشتند و در قدیم نیازی نبوده که بخواهند به آینده فکر کنند. آینده‌نگرهای خوش‌بین منقرض شدند

مغز ما دو سیستم کنترلی دارد. قسمت سرد یا سیستم دو می‌گوید ورزش کنید تا در آینده سلامت‌تر و دارای وزن ایده ال باشید، ولی قسمت داغ یا سیستم یک می‌گوید همین الان شیرینی‌ات را بخور و بعد از آن، درست فکر کن که از کجا شروع کنی! البته سیستم داغ ما در وهله اول سعی می‌کند ما را از انجام کار جدید منع کند و وقتی ما را مصمم می‌بیند از این طریق وارد می‌شود تا حداقل زمان بیشتری را برای محافظت از ما داشته باشد. به صورت پیش‌فرض، زور سیستم داغ برای همه انسان‌ها بیشتر است

تمرین یعنی خروج از ناحیه امن، یعنی ادامه‌دادن تا کمی بیشتر از خسته‌شدن تا رشد کنیم و مسیر عصبی‌اش تشکیل شود و حتی بعد از تشکیل مسیر عصبی هم باید به آن ادامه داد و یاد بگیریم که به‌جای نمی‌توانیم، بگوییم هنوز مسیر عصبی‌اش شکل نگرفته است.

اولین نکته اینکه ما وقت نداریم، باید وقت بسازیم. ما در هر شرایطی که هستیم و می‌خواهیم مهارت جدیدی یاد بگیریم، لازم است وقت تمرین را برای خودمان پیدا کنیم؛