بریده‌هایی از کتاب در ستایش اتلاف وقت

من باید طوری زندگی کنم که باعث رضایتمندی‌ام شود. رضایتمندی فی‌نفسه هدف ارزشمندی است

فکر می‌کنم چندین هدف مختلف وجود دارد که مردم را به عمل برمی‌انگیزد: ۱. لذت صرف ناشی از کمک بدون چشم‌داشت به دیگران. ۲. اعتقاد به ارزش‌هایی مشخص که در گرو عمل‌اند. ۳. میل به اثر گذاشتن بر جهان، و تفاوت ایجاد کردن. فرد می‌تواند برای اثرگذار بودن، به وجهه و اعتبار شخصی خود رو بیاورد. در این حالت نهاد فرد درگیر می‌شود. یا می‌تواند دنبال تأثیر گذاشتن بر جهان باشد بدون این‌که تمایل به وجههٔ شخصی داشته باشد. ۴. میل به پیشرفت شخصی یا رسیدن به یک هدف، جدا از این‌که اثر مثبتی بر جهان دارد یا نه.

یکی از پیامدهای نگران‌کنندهٔ دنیای شلوغ الکترونیک، تأثیر آن بر خلاقیت جوانان است

تفکر واگرا قائم به خودش است و در وقت‌های «تلف‌شده» سر می‌رسد. تفکر واگرا به صورت نامنظم ظاهر می‌شود و نمی‌توان زمان خاصی برای آن تعیین کرد.

فرار از ساختارها و برنامه‌ریزی‌ها، غوطه‌ور شدن در فضای بدون زمان، توسعهٔ دنیای درونی فرد و رهایی کامل تخیل به انحای گوناگون با هم ارتباط درونی دارند

سودای دو سه چیز را در سر داشته باشید نه هزار چیز

اجازه دادیم موج فناوری و رفاه ما را با خود ببرد، بدون این‌که درنگ کنیم و ببینیم این موج ما را به کجا خواهد برد. کم‌کم دنیای ما دگرگون شد

«بی‌حوصلگی ناشی از قیمت گذاشتن روی زمان، توانایی افراد در کسب شادی از تجربه‌های لذت‌بخش را تضعیف می‌کند.»

این فوریت و اضطرار دیوارهایی دور فضای ذهنی و روانی ما کشیده؛ حتی بر توانایی ما در لذت بردن از تجربه‌های خوشایند اثر گذاشته است.

یکی از نظرسنجی‌های اخیر از صاحبان ۴۸۳ حرفه، که گزارش آن در مرور کسب‌وکار هاروارد آمده، (۶) حاکی از آن است که شصت درصد آن‌هایی که گوشی هوشمند دارند، هر روز سیزده و نیم ساعت یا بیش‌تر و آخر هفته‌ها پنج ساعت از طریق گوشی‌شان با کار خود مرتبط هستند؛ این یعنی هفتاد و دو ساعت در هر هفته

نوسازی ذهن مستلزم این است که کار خاصی انجام ندهم؛ به پیاده‌رَوی‌های طولانی بروم، بدون این‌که مقصدی در کار باشد، و لحظاتی از سروصدای جهان دوری کنم و آرام‌وقرار بیابم. ذهن نیاز به استراحت دارد؛ نیاز به دوره‌های آرامش دارد.

اینشتین می‌نویسد: «تردیدی ندارم که تفکر ما تا اندازهٔ چشم‌گیری ناخودآگاهانه پیش می‌رود.»(۴) آیا ما برای چنین ماجراجویی‌های ذهنی‌ای به فضاهای خالی نیاز نداریم؟

حالا به‌ندرت به ذهنم اجازه می‌دهم بدون اصطکاک و ضرب‌الاجل برای خودش آزادانه پرسه بزند؛ به‌ندرت خودم را از هجوم و هیاهوی جهان بیرون دور نگه می‌دارم

اگر آن‌قدر درگیر برنامه‌ریزی‌ها و فهرست خرید و ارتباط دائم با رسانه‌ها هستیم و دیگر لحظه‌ای وقت نداریم راجع‌به خودمان و جهان تأمل کنیم، چه چیزی از دست داده‌ایم؟ اگر نمی‌توانیم ده دقیقه در اتاقی آرام بنشینیم و با خودمان خلوت کنیم، چه چیزی از دست داده‌ایم؟

این نوع نگاه، که نهایتاً ارزش زمان را به پول تقلیل می‌دهد، عمیقاً مغایر با شکوفایی انسانی است. این فوریت و اضطرار، که برای هر لحظه قیمتی تعیین شود، همهٔ جنبه‌های زندگی را تغییر داده است. این فوریت به افکار ما، به کارهای معمول روزانه‌مان، به وعده‌های غذایی، تعطیلات، وقت دور هم بودن خانواده و به ارتباط ما با فرزندان‌مان نفوذ کرده است؛ و به هوایی تبدیل شده که در آن نفس می‌کشیم. این فوریت و اضطرار دیوارهایی دور فضای ذهنی و روانی ما کشیده؛ حتی بر توانایی ما در لذت بردن از تجربه‌های خوشایند اثر گذاشته است.