بریده‌هایی از کتاب ابرها بزرگ بودند و سفید بودند و در گذر

آدم نباید هی به خودش بد بگوید. خودتازیانه‌زنی یک عادتِ بدِ فرقه‌های ناباب است. سعی کن با خودت خوش باشی و از خودت راضی. با این کار خدمت بیشتری به جهان شده است.

وظیفهٔ دشواری‌ست تحمل خویش در سراسر عمر. نباید راحتطلب بود. نباید گذاشت هر هیچی آدمی را تکان بدهد. نباید هر چیزی آدم را آشفته کند و به جنب و جوش بیندازد. نباید هر چیزی برای آدم باد سوزان شمالی باشد. لولهٔ نی که نیست آدمی. باید در درون متعادل بود، همیشه باید به همان اندازه که به خیلی چیزهای درون خود به چشم حقارت نگاه میکند، خیلی چیزهایش را هم دوست داشته باشد. اگر روزی این تعادل به هم بخورد، مثلاً شروع کند به تحقیر خیلی چیزها در خودش، گمراه می‌شود و به پرتگاه تنفر از خویش سقوط می‌کند یا برعکس وقتی خیلی زیاد احساس موفقیت می‌کند، اوج میگیرد و در آتشِ توهمِ خودستایی می‌سوزد. عدهٔ بسیار قلیلی بر هنر پیچیدهٔ معلق نگه داشتن خویش و هر روز از نو تحمل کردن خویش مسلط‌اند. هر کس که شروع کند به تحقیر خودش، روزگار سختی پیش رو دارد.

می‌گویند آدم در پیری صبورتر، باگذشتتر و رئوف‌تر می‌شود. اما در مورد خودم متوجه شده‌ام عکسش صادق است. هی عجول‌تر می‌شوم و به‌خاطر هر چیز مهملی از کوره در می‌روم (حتی هر چه که پیرتر می‌شوم، سریع‌تر جوش می‌آورم. یحتمل عاقبت می‌شوم یک آدم بدخلق با کله‌ای سرخ از برآشفتگی و رگی ترکیده از خشم در مغز.)

تنها عدهٔ بسیار قلیلی موفق می‌شوند نسبت به خودشان به دیدگاهی کمابیش صادقانه و متعادل دست پیدا کنند.

آدمی مجاز نیست از زندگی سیر شود. تا پایان عمرش باید از شادی جیغ بکشد و بپرد هوا، حتی وقتی جیغِ ناشی از شادی در حقیقت زوزه باشد و پریدن پرشی از روی ذغال‌سنگ گداخته.

کسی که چیزی را از دست بدهد، همانقدر هم بارش سبکتر میشود شاید.

وظیفهٔ دشواری‌ست تحمل خویش در سراسر عمر.

روزنامه‌خرها آدم‌هایی اهل عادت‌اند.

مردد بودن یک کار دشوار بدنی‌ست.

این آخرین نفری بود که برایش باقی مانده بود. رمان حتی یک‌بار از او در آپارتمانش پذیرایی کرده بود. آن روز اولین کار دوستش این بود که برود روی بالکنی که رو به خیابان بود، فاصله تا کف زمین را تخمین بزند و بگوید بالکن خوبی برای خودکشی است.