بریده‌هایی از کتاب چه قدر خوبیم ما!

همیشه می‌خواهیم ما را و فقط ما را درک کنند، حواس‌شان به ما باشد، مشکلات ما را ببینند، گرفتاری‌های ما را رفع کنند،... خب ما در عوض چه می‌کنیم؟ هیچ.

گمان نمی‌کنم هیچ جماعتی در هیچ‌جای جهان تا بدین پایه شیفتهٔ پولدار شدن باشند و تا بدین حد از پولدارها بدشان بیاید! یک رفتار متناقض تمام‌عیار.

ماها اغلب در برابر پدیدهٔ پول رفتاری کاملاً متضاد و متناقض داریم. یعنی گمان نمی‌کنم هیچ جماعتی در هیچ‌جای جهان تا بدین پایه شیفتهٔ پولدار شدن باشند و تا بدین حد از پولدارها بدشان بیاید! یک رفتار متناقض تمام‌عیار.

من گمان نمی‌کنم در هیچ مسلک و آئینی هیچ مرام و مذهبی هیچ مکتب و دینی، نق‌زدن و نق‌نق‌کردن از امور واجب شمرده شده باشد اما ما آن را اوجب واجبات می‌دانیم!

چراکه شما یک وقتی یک حرفی را می‌زنید بعد جوّ یک ملتی را اخذ می‌کند سالیان سال همان جمله را تکرار می‌کنند آن‌قدر که خودشان هم باورشان می‌شود. نکن این کار را عزیز من، نکن

باورتان بشود یا نشود ما، اغلب با یک‌جور خودکم‌بینی حال می‌کنیم. یعنی مسابقه‌ای راه می‌اندازیم که هر کسی بیش‌تر تعجب کرد و بیش‌تر توی سرِ داشته‌ها در داخل کشور زد و بیش‌تر ابراز خویشتن‌عقب‌مانده‌پنداری کرد آدم بافهم و شعورتری است!

بی‌خلاف‌کردن یک چیزی‌ست مثل گذراندن دورهٔ خدمت سربازی! اجباری و بی‌روح و کسل‌کننده.

یکی از بی‌مزه‌ترین چیزهایی که جملگی آن را همچون تکلیف شب به عهده گرفته‌ایم بامزه بودن در اظهارنظرها در کامنت یا استاتوس یا پست گذاشتن‌های‌مان در جهان اینترنتی است.

(این هم از عادات ماست که وقتی می‌خواهیم بگوییم ما می‌دانیم اصرار داریم با افزودن چاشنی تحقیر به دیگران و تکبر به خودمان، بگوییم آدم باسوادی هستیم)

ما اصولاً از کسی که قدش از ما در زمینه‌ای بلندتر باشد خوش‌مان نمی‌آید و راه‌حل را این نمی‌بینیم که تلاش کنیم و قد بکشیم بلکه می‌خواهیم طرف کوتاه شود. برای این امر هم توی سر آن فرد نمی‌زنیم بلکه پایش را اره می‌کنیم! انصافاً چه‌قدر خوبیم ما.

خوشبختانه تنها مسئله‌ای که بین تمام صنوف از پزشک و داروساز دندانپزشک تا کارمند و راننده و حسابدار و مکانیک و باغبان و... مشترک است همین کتاب نخواندن است!

ترکیه و امارات عربی متحده مقاصد سفر که چه عرض کنم، مقاصد خرید ما ایرانیان است. گاهی در این دو کشور همسایه چنان خرید می‌کنیم که آن‌ها می‌پندارند عن‌قریب در کشور ما جنگ جهانی سوم رخ خواهد داد و تمام مرزهای ما بسته خواهد شد که از شکلات تا شلوارک را جین و دوجین ابتیاع کرده داخل چمدان‌ها می‌چپانیم. با فلسفهٔ «من خرید می‌کنم پس هستم» خودمان را در آن‌سوی مرزها تعریف می‌کنیم و بعد خوشحال هم هستیم که فلان شلوار در ایران صدوچهل تومن درمی‌آید این‌جا من صدوبیست تومن خریدم می‌گویند

ما ایرانیان کار نکردن و پول درآوردن را که در تمام پهنهٔ گیتی یک رذیلهٔ اخلاقی‌ست، عمدتاً یک فضیلت می‌دانیم. مثل‌هایی مانند کار مال خره یا در شکل مؤدبانه‌تر کار مال تراکتوره و...

می‌رویم یک دعوای خیابانی را فیصله بدهیم و طرفین دعوا را از همدیگر جدا کنیم، جوّ ما را می‌گیرد خودمان می‌شویم بخشی از کتک‌کاری و شروع می‌کنیم به زدوخورد با یکی و گاه هر دو طرف دعوا! بعد می‌پرسند چرا خودت وارد زدوخورد شدی؟ چون هیچ جوابی، مطلقاً هیچ جوابی جز جوّگیری نداریم، خیلی شیک و منطقی می‌گوییم: آخه طرف خیلی بچه‌پررو بود!

ما (همهٔ ما) گویی اصرار داریم، در تمام موارد، از هر چیز که سردرنیاوریم بیش‌تر حرف بزنیم. یعنی اگر اطلاعات پزشکی‌مان در این حد است که هنوز به آمپول می‌گوییم سوزن، حتماً بر خود واجب می‌دانیم در یک میهمانی برای رفع ایراد دریچهٔ میترال قلب پدر دوست‌مان نسخه بنویسیم و ابرام داشته باشیم که حتماً عمل کند. بعد هم این جملهٔ درخشان را ضمیمه کنیم که «ول کن این دکترا رو هیچی عقلشون نمی‌رسه!»

ماها اغلب در برابر پدیدهٔ پول رفتاری کاملاً متضاد و متناقض داریم. یعنی گمان نمی‌کنم هیچ جماعتی در هیچ‌جای جهان تا بدین پایه شیفتهٔ پولدار شدن باشند و تا بدین حد از پولدارها بدشان بیاید! یک رفتار متناقض تمام‌عیار.

ما گند همه‌چیز را درمی‌آوریم. در بهترین حالت شور همه‌چیز را درمی‌آوریم از جمله میزان و شکل حضور در فضای مجازی را.

تعارفات ما گاهی رسماً انسان را انشقاق می‌دهد. یعنی به دو بخش مساوی تقسیم می‌کند از وسط!

اغلب فکر می‌کنیم مدام بد می‌آوریم و به‌طرز غریبی بدشانسیم. احتمالاً به این دلیل است که هر جا رسماً و علناً خوش‌شانسی آورده‌ایم و بخت با ما یار بوده را حق مسلم خود دانسته‌ایم و هر جا خراب‌کاری کرده‌ایم دیوار کوتاه بخت و اقبال را جسته‌ایم.

یعنی اگر داغ و درفش‌مان کنند و به میخ و سیخ‌مان بکشند و از دروازهٔ شهر آویزان‌مان فرمایند و.... اگر سر به سر تن به کشتن دهیم عمراً که کتاب بخوانیم. ما اصلاً یک‌جور مقاومت عجیبی در برابر کتاب‌خواندن داریم که تفلون در برابر چسبیدن غذا به ته ماهی‌تابه ندارد. چنان نسبت به کتاب‌خواندن نفوذناپذیریم که ایزولاسیون هیچ پشت‌بامی نسبت به باران و برف چنین عایق نیست. یعنی حاضریم وقت‌مان را با خاراندن پسِ سر و شمردن شوره‌های روی شانه‌مان تلف کنیم اما دو صفحه یا چهار خط کتاب نخوانیم.