بریده‌هایی از کتاب جاناتان مرغ دریایی

اگر بدانی چه می‌کنی، همیشه شدنی خواهد بود

بهشت مکان نیست، زمان هم نیست. بهشت رسیدن به کمال است.

می‌توانی تصور کنی پیش از آنکه برای نخستین بار به این اندیشه برسیم که جز زیستن، خوردن، جنگیدن و یا قدرت یافتن در فوج هدفی والاتر نیز وجود دارد، چند زندگی را پشت سر گذاشته‌ایم؟ هزار زندگی، ده هزار زندگی جان! و آنگاه صد سال دیگر تا بفهمیم چیزی به مفهوم کمال وجود دارد، و باز هم صد زندگی دیگر تا به این برسیم که هدف از زندگی، یافتن آن کمال و متجلی کردن آن است. همان قانون، اکنون نیز بر ما حاکم است. بدیهی است جهان بعدی را بر اساس آنچه در این جهان می‌آموزیم، انتخاب می‌کنیم. اگر چیزی نیاموزیم، جهان بعدی نیز مانند همین جهان خواهد بود، با همان محدودیت‌ها و بارهای سنگینی که باید از عهده‌شان برآییم.»

از زمین برخیز و اوج بگیر

"مرغی که بالاتر پرواز کند، دورتر را خواهد دید

چیانگ بارها و بارها گفت: «ایمان را فراموش کن. برای پرواز نیازی به ایمان نداشتی. نیاز داشتی پرواز را درک کنی. این هم همان است، حالا باز تلاش کن....»

«فلچ بینوا! آنچه را دیدگانت به تو می‌گویند باور نکن. چشم‌هایت تنها محدودیت را نشانت می‌دهند. با ادراک خود بنگر، آنچه را اکنون می‌دانی دریاب، آنگاه راه پرواز را خواهی یافت.»

آیا ممکن بود مرغی آنجا باشد که سعی کند محدودیت‌هایش را در هم بشکند و مفهوم پرواز را، فراسوی تقلا برای به چنگ آوردن تکه‌ای نان از یک قایق، درک کند؟

اما گروه مرغان همچون سنگ شده بودند. همه یک‌صدا گفتند: «برادری‌مان از هم گسسته است.» و در یک حرکت هماهنگ گوش‌های خود را گرفتند و به او پشت کردند. جاناتان باقی روزهای زندگی‌اش را در تنهایی سپری کرد، اما آن‌سوی صخره‌های دوردست نیز پرواز کرد. اندوه او تنها به خاطر تنهایی نبود، به خاطر این هم بود که مرغان دیگر نخواسته بودند پرواز شکوهمندی را که انتظارشان را می‌کشید باور کنند. نخواسته بودند چشمان خود را بگشایند و حقیقت را ببینند.

جاناتان به سخن درآمد و گفت: «بی‌مسئولیتی؟ برادران من!...» فریاد برآورد: «...چه کسی مسئول‌تر از آن مرغ دریایی که به دنبال مفهوم و هدف عالی زندگی است و آن را یافته؟ هزاران سال است که در تکاپوی یافتن کله‌ماهی بوده‌ایم. ولی حالا دلیلی برای زندگی، برای آموختن، برای کشف و برای آزاد بودن داریم! به من تنها یک فرصت دیگر بدهید، اجازه بدهید آنچه را یافته‌ام به شما نشان دهم...»