بریده‌هایی از کتاب ولیعهد

وقتی داشته‌های آدم به نداشته تبدیل می‌شود، فکر کردن به داشته‌ها تنها سیاه‌چاله‌ای از افسوس است که به دلِ آدم می‌افتد و همهٔ حس‌های خوبِ دنیا را در خودش غرق می‌کند. وقتی چیزی را نداری، نداری؛ مثل یک زمین صاف. ولی وقتی چیزی را از دست می‌دهی، می‌شود بُرجی که فرو ریخته؛ مثل زمینی را که گود کرده‌اند؛ مثل آیینهٔ دق.

این اولین پیشنهاد کاریِ من بود و آدم وقتی اولین بار بهش پیشنهاد کار بدهند، فارغ از این‌که بپذیرد یا نه، خیالش راحت می‌شود که کاری ازش برمی‌آید.

فکر نمی‌کردم بدبختی این‌قدر تنوع داشته باشد. تنوع در بدبختی هم، یک بدبختیِ دیگری است.

امروز چهارشنبه است و من از بین همهٔ آدم‌هایی که دارند می‌روند، می‌خواهم برگردم

خط عبری پر از شمعدان و چنگال و سه‌پایه است.

مثل آدامس در لابه‌لای لبخندها و صحبت‌های ژاسمن جویده می‌شدم و هر شکلی می‌خواستند، به خودم می‌دادم