بریده‌هایی از کتاب راهنمای خواندن نظریه ای در باب عدالت رالز

«هیچ جامعه‌ای را نمی‌توان چنان طرحی از همکاری دانست که انسان‌ها به معنی حقیقی داوطلبانه و به انتخاب خود در آن شرکت جسته باشند؛ هر

احتمالاً خیرخواهانه‌ترین راه‌حل این است که بر واژهٔ «طبیعی» در ترکیب «تکلیف طبیعی عدالت» تأکید کنیم. فکر پشت آن این است که وظایف یا تکالیفی وجود دارد که ما بدواً آن‌ها را در خود داریم؛ یعنی این‌ها وظایف یا تکالیفی هستند که به‌خودی‌خود نمی‌توانند از یک جور منبعِ پیشینی مثل توافق داوطلبانه نشئت گرفته باشند، حال چه به‌صورت فرضیه‌ای چه به دیگر صورت‌ها.

احتمالاً خیرخواهانه‌ترین راه‌حل این است که بر واژهٔ «طبیعی» در ترکیب «تکلیف طبیعی عدالت» تأکید کنیم. فکر پشت آن این است که وظایف یا تکالیفی وجود دارد که ما بدواً آن‌ها را در خود داریم؛ یعنی این‌ها وظایف یا تکالیفی هستند که به‌خودی‌خود نمی‌توانند از یک جور منبعِ پیشینی مثل توافق داوطلبانه نشئت گرفته باشند، حال چه به‌صورت فرضیه‌ای چه به دیگر صورت‌ها.

احتمالاً خیرخواهانه‌ترین راه‌حل این است که بر واژهٔ «طبیعی» در ترکیب «تکلیف طبیعی عدالت» تأکید کنیم. فکر پشت آن این است که وظایف یا تکالیفی وجود دارد که ما بدواً آن‌ها را در خود داریم؛ یعنی این‌ها وظایف یا تکالیفی هستند که به‌خودی‌خود نمی‌توانند از یک جور منبعِ پیشینی مثل توافق داوطلبانه نشئت گرفته باشند، حال چه به‌صورت فرضیه‌ای چه به دیگر صورت‌ها.

نظریهٔ غایت‌گرایانه نظریه‌ای است که در آن «خیر را مستقل از حق تعریف می‌کنند و سپس در تعریف حق می‌گویند: حق آن چیزی است که خیر را بیشینه کند»

رالز هشدار می‌دهد که هر شرحی از عدالت که در رابطه با جوامعْ بهترین باشد ممکن است برای وضعیت‌های بزرگ‌تر یا کوچک‌تر بهترین نباشد.

«یک انسان عاقل ساختاری را تنها بدان خاطر که سرجمع جبریِ سودها را بیشینه می‌کند بی‌توجه به تأثیرات پایداری که بر منافع و حقوق اساسی او به جای خواهد گذاشت نمی‌پذیرد»