بریده‌هایی از کتاب ادب عاشقی

«أَینَ الطَّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِیاءِ وَ أَبْنَاءِ الْأَنْبِیاءِ، أَینَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکرْبَلَاء»

انسان بسیاری از چیزها را هَوَس دارد و این هَوَس دوست داشتن و حبّ حقیقی نیست!

خداوند قسم یاد می کند به حقیقت عصر که انسان در هر لحظه در حال خسران است مگر اینکه آن لحظه را با ایمان و عمل صالح پر کرده باشد.

در روایت می فرماید – خیلی هم روایت زیباست- انسان گناهی را انجام می دهد و بر آن اصرار میکند و شک در امامت برای وی ایجاد می شود، تزلزل در نظام امامت برای وی ایجاد می شود. سپس اصرار می کند و در نتیجه تزلزل در قبول نبوت برای وی ایجاد می شود و با اصرار بیشتر در نهایت نیز، برای وی تزلزل در توحید ایجاد می شود. در این شرایط هر چه که اثبات کنید که توحید و نبوّت و ... هست، در او تغییری ایجاد نمی شود چرا که مبدا تزلزل وی اعتقادی نبوده است و لذا اثبات و استدلال برای او فایده چندانی ندارد و تا زمانی که آن رفتار اصلاح نشود و کوتاهی عملی جبران نشود این اعتقاد بر نمی گردد.

علامه طباطبایی (رض) می فرمودند: هر شب که می خواهی بخوابی ببین از صبح تا شب، ساعت به ساعت عمر خود را چه کرده ای؟!

عمل صالح در هر عصری، پرتو وجودی انسال کامل آن عصر است.

اینقدر که برای ساختن یک خانه وقت و هزینه صرف می کنیم و زحمت می کشیم، برای خودمان وقت نگذاشتیم و اگر برای ساختن خودمان به این اندازه هم وقت می گذاشتیم، کار ما اصلاح می شد.

مراقبه بر ایّام، کلید نجات و رستگاری است.

پروانه صفت ساخته و سوخته ایم در سینه خود محبت اندوخته ایم از شمع که می سوزد و می افروزد عُمری «اَدب عاشقی» آموخته ایم

با توجّه به اینکه مرکب محبّت سریع ترین مرکب ها در مسیر وصال است، دانستن «ادب عاشقی» در این رابطه که سرشار از اظهار محبّت و عاشقی مؤمنین به اهل بیت (ع) است، نیازی مبرم و رعایت آن امری عظیم است که در رفتار و گفتار خود ایشان، به شیعیان تعلیم داده شده است.