بریده‌هایی از کتاب ماجراهای بدمزه؛ جلد اول

بی‌بی توی قلبم، اولین پرستارم باقی می‌ماند. او پرستار خاص من است و همیشه، حتی اگر کیلومترها دور از من، منتظر نسیم خنک فلوریدا باشد، باز هم بی‌بی من خواهد بود.

چشم‌های مامان قرمز و لپ‌هایش سرخ بود. پرسیدم: «گریه می‌کنی؟» خندید، اشک‌هایش را پاک کرد و گفت: «آره، فکر کنم؛ همیشه آخر قصه‌ها گریه‌ام می‌گیرد.» درست است همیشه پایان خوشِ قصه‌ها، اشک مامان را درمی‌آورد.

چشم‌های مامان قرمز و لپ‌هایش سرخ بود. پرسیدم: «گریه می‌کنی؟» خندید، اشک‌هایش را پاک کرد و گفت: «آره، فکر کنم؛ همیشه آخر قصه‌ها گریه‌ام می‌گیرد.» درست است همیشه پایان خوشِ قصه‌ها، اشک مامان را درمی‌آورد.

امیدوارم تابستانِ تو بهتر بوده باشد. از ته قلبم امیدوارم.