بریده‌هایی از کتاب یادداشت های راننده نیمه شب

یادت نیست وقتی یازده سالمون بود، سعی کردی یه مورچهٔ گنده رو با ترقه منفجر کنی؟ بعد همهٔ مورچه‌ها ریختن سرت و گازت گرفتن و سه روز خوابیدی توی بیمارستان.

با تشکر از شما ارادتمند الکس

خب اگر بخواهید سیب‌زمینی‌ترین آدم روی زمین باشید، بدون پنیر که مزه ندارد!

ارادتمند الکس گرگوری پ. ن: فقط ۴۲ ساعت

ارادتمند شما الکس گرگوری یک اشلیمزل غمگین و بیچاره

«شما جوون‌ها خیال می‌کنین آدم‌های بالای شصت سال، هیچ کار دیگه‌ای توی زندگی‌شون نکرده‌ان؛ اما خوب گوش‌هات رو باز کن آقای اوممم! آقای ʼتصادف‌کن توی حال خراب’! من خییییییلی کارها کرده‌ام!»

فهمیدم که همهٔ ما به نوعی آزاد هستیم، و همه‌چیز به نوع نگاهمان بستگی دارد. ما آزاد هستیم که بعضی آدم‌ها را انتخاب کنیم و عاشقشان باشیم.

یه روزی می‌فهمی که عذرخواهی‌های واقعی، اما و اگه ندارن.

یک‌دفعه احساس کردم یک چیز قلنبه توی گلویم است، انگار کسی یواشکی یک تکه استخوان مرغ، کمی چسب دوقلو و یک بغض ناجور را گذاشته باشد توی گلویم.

«اوه، هیچی. خوب می‌شم.» حواسم بود که نگفت «خوبم»، گفت «خوب می‌شم». این دوتا جمله با هم فرق دارند.

مامان‌بزرگم همیشه می‌گفت به عمل کار برآید، به سخن‌دانی نیست.

حالا می‌میری سر راهت وایستی و یکی‌دوتا هم شیرینی دانمارکی بخری برام؟

سهم بعضی آدم‌ها عشق است، سهم بعضی‌ها هم زغال‌سنگ برای شام.

می‌دونی مامان‌بزرگم این‌جور وقت‌ها چی می‌گفت؟» «من، اوممم، نمی‌دونم آقا.» «خب. من هم نمی‌دونم راستش. اون مُرده و من هم یه‌جوری فراموشی گرفتم که هفتهٔ پیش داشتم در اتاقم رو با مسواکم باز می‌کردم؛ اما یه چیز خوبی می‌گفت.

همان‌جور که ولو شده بودم روی میز، سعی کردم موهایم را از روی چشمم کنار بزنم. درد وحشتناکی پیچید توی بخیه‌های پیشانی‌ام و سرم به جلو خم شد. اشکم درآمد. «وای الکس! دردت اومد؟» دماغم را بالا کشیدم. «آره مامان!» «حقّته!»

اما فکر می‌کنم یک درس مهم یاد گرفته‌ام: نمی‌توانی کسی را از زندگی‌ات بیرون بیندازی، فقط به‌خاطر اینکه از او خوشت نمی‌آید یا از دستش دلخوری.

مردم اونی نیستن که ظاهرشون نشون می‌ده.

از اعتمادتان سپاسگزارم. ارادتمند شما الکس

این فکر از سرم گذشت که شاید اگر لال بودم، دنیا جای قشنگ‌تری بود.

واقعاً پسر حساسی هستی الکس! باید روحیه‌ت رو قوی کنی وگرنه دنیا برات جای سختی می‌شه.