بریده‌هایی از کتاب هزاران روز خاطره

مامان می‌گفت باید یک نفر را هزار روز بشناسی تا بتوانی لحظه‌ای روحش را ببینی.

دنیا زیباتر از آن است که لحظه‌ای را برای چنین مزخرف‌هایی تلف کنم.

حقیقتی دربارهٔ تاریکی بگویم؛ بعد از مدتی چیزهایی می‌بینید که وجود ندارند.

قدرتمندترین آوازها خندهٔ ازتهِ‌دل است.

من شب‌ها روی تشکم غلت می‌زنم و بازویم را روی دهانم می‌گیرم و می‌خندم و دعا می‌کنم تا به گوش مامان برسد و بداند که حالم خوب است.

دلم برای خودم تنگ شده، خودِ قدیمی‌ام.

مامان می‌گفت باید یک نفر را هزار روز بشناسی تا بتوانی لحظه‌ای روحش را ببینی.

نگاهش درست روی من بود. فکر کنم نفسم بند آمد.

تصمیم گرفته به‌جای اینکه غمگین باشد، سنگ‌دل شود.

«به تو دستور می‌دهم...» گفتم: «آن‌قدر دستور بدهید تا نفستان بگیرد.»

صدای حرف‌زدنش توی گوش‌هایم زنگ می‌زند، سرخوشانه توی دلم می‌پیچد.

ممکن است کسی از خوش‌حالی پرواز کند؟

مرد خوبی است. خطرناک نیست. برای قتل شما با کمان و چاقو برنامه‌ریزی نمی‌کند

وقتی مامان از پیش ما رفت، جایی که قبلاً خانه‌مان بود، دیگر چیزی جز انبوهی از چوب و نمد نبود. خوب نیست آدم آن‌طوری تنها بماند. اصلاً خوب نیست.

دنیا زیباتر از آن است که لحظه‌ای را برای چنین مزخرف‌هایی تلف کنم

نمی‌دانم، طبیعت ارباب‌زادگان این است که این‌گونه عذاب بکشند؟ آیا ممکن است نیاکان به ارباب‌زادگان زیبایی و کمال، مال و خانه‌های بزرگ و دنیایی داده باشند که فرمان‌بردارشان باشند، ولی با غم درهم‌کوبنده نفرینشان کرده باشند؟ بانوی بیچارهٔ بینوای من!

هیچ‌چیز خسته‌کننده‌تر از این نیست که مدام دربارهٔ مشکلی بشنوی که کاری برای برطرف‌کردنش از دستت برنمی‌آید.

چه دنیای عجیب و تاریکی که مردم را درسته می‌بلعد.

دروغ‌گویی مخصوص حفره‌های تاریک و اتاق‌های بدون شمع است.

نیاکان می‌دانند که به‌هیچ‌عنوان فکرهایم در آن لحظه را به زبان نمی‌آوردم؛ که اگر باید تنها می‌ماندم، اگر قرار بود تِگوس را پشت سر بگذارم، زندگی برایم ارزشی نداشت. احمقانه است؟ ولی هنوز هم احساس واقعی‌ام همین است. این چیزی است که دوست داشتم بگویم: تِگوس، من مردی بهتر از تو پیدا نخواهم کرد، نه در استپ‌ها، نه در هیچ شهری و یا در دشت‌های قلمروی هشت‌گانه. تو از هفت سال ذخیرهٔ غذا بهتری. تو از پنجره‌ها بهتری. تو حتی از آسمان هم بهتری.