بریده‌هایی از کتاب دیوانگی

«اکنون مرا یک خواهش بیش نیست: خواهم که نخواهم.»

همیشه آن‌قدر خسته‌ام که هیچ کاری نمی‌توانم بکنم!

سیاه‌روزی و عقل با هم جمع نمی‌شوند؛ نگون‌بختان را سرنوشتی نیست، جز دیوانگی.

ذهنم خالی شده بود، نمی‌دانستم باید چه‌کار کنم، دلم می‌خواست تمام ماجرا کابوس باشد و زود از خواب بیدار شوم.

انگار بازیچهٔ تقدیر خطرناکی شده بودم؛ تقدیری که اراده‌ام در آن نقشی نداشت.

روزگار زخمی‌ها سیاه است، اما مردگان در آرامش‌اند.

باید یک جایی دور از هیاهوی زندگی خودم را حبس کنم

انگار قبلاً آنجا آمده بودم و الان برگشته بودم تا همان تجربه را دوباره زنده کنم و این تکرار تجربهٔ سابقم قرار بود به شکل سرنوشت‌سازی بر زندگی‌ام تأثیر بگذارد.