بریده‌هایی از کتاب دو لیوان چای با عطر بهار نارنج

هر گز نمی‌توان باور دریا را از ماهی گرفت حتی اگر هرگز غیر از تنگ خانه‌ای نداشته باشد.

نمی‌دانستیم عشق هرگز مهمان نیست که با دعوت ما بماند یا حتی برود... عشق خود تو بودی و خود من بودم، عشق نام دیگر ما بود.

تو مثل ستاره‌های کویری در برهوتی بی پایان و تاریک، یک معجزه در سیاه‌ترین ساعت شب شاید چند دقیقه مانده به سحر،