بریده‌هایی از کتاب عمیق و تاریک و خطرناک

آرزو کردم کاشکی دنیا همان‌قدر که به نظر می‌رسید، عادی بود. درخشش آفتاب، آواز پرندگان، بدون سایه‌های سیاه، بدون رازها، بدون دروغ‌ها.

قیافه‌اش همیشه ناراحت بود، حتی وقتی خودش ناراحت نبود.

سیسی گفت: «دریاچه عمیق و تاریک و سرد بود،

«چرا کسی باید بمیره؟»

اِما پشت سرش فریاد زد: «برگرد! غرق می‌شی!» سیسی که صدایش توی صدای آب خفه شده بود، بلند گفت: «آدم که دو بار غرق نمی‌شه.»

یک لحظه احساس ترسناکی آمد سراغم، احساس اینکه یک نفر دیگر هم توی کلبه است، کسی که دیده نمی‌شود، اما تماشایمان می‌کند و منتظر است.

اینکه از روی بدجنسی حرفی بزنی و بعد بگویی خودت نبوده‌ای، چیزی از دردش کم نمی‌کند.

وقتی موهایش نرم و صاف شد، انگشتانش را فرو برد لایشان. بعد لبخند کوتاهی زد و گفت: «ثابت کن ازم متنفر نیستی. بذار امشب توی تختت بخوابم.

«اگه همه‌چی فرق می‌کرد، اگه من هم مثل تو بودم... خُب، نه اینی که الان هستم... فکر می‌کنی با همدیگه دوست می‌شدیم؟» یک وقتی، بدون ذره‌ای فکر بهش می‌گفتم نه، ولی همه‌چیزِ رابطهٔ من و سیسی عوض شده بود. «آره، فکر کنم.»

«حاضرم همهٔ داروندارم رو بدم و از اینجا برم تا بتونم به همه‌جای دنیا سفر کنم.»

سایه‌ای کوچک و تیره در مرز دنیای واقعی و خیالی.

«روح یه دختریه که خیلی ناراحت و تنهاست. دلش می‌خواد بره خونه، ولی توی آبِ خیلی‌خیلی‌خیلی عمیق گیر کرده. خیلی وقته اونجاست، فقط استخون‌هاش مونده. هیچ‌کس نمی‌دونه اون کجاست.» لحن زمزمه‌وار اِما تمام موهای بدنم را سیخ کرد. هیکل کوچکش را کشیدم سمت خودم و بغلش کردم. آقاخرسهٔ پشمالو دماغم را قلقلک داد. بهش گفتم: «خیلی ترسناکه، ولی فقط یه خواب بد بوده. همه از این‌جور خواب‌ها می‌بینن.»

حتی وقتی هم آدم رو نمی‌بینن، شهرت خیلی بهت فشار می‌آره.»

بچهٔ همسایه موقع اسکیت‌سواری، مُچ پایش را شکسته. دوستم، جولی، موهایش را فِرِ شش‌ماههٔ وحشتناکی زده و تهدید کرده که سرش را می‌تراشد.

«بعضی‌وقت‌ها چیزی خیلی ترسناک نیست.»

«آدم دو بار غرق نمی‌شه.»

«ایرادی نداره.» ولی ایراد داشت. اینکه از روی بدجنسی حرفی بزنی و بعد بگویی خودت نبوده‌ای، چیزی از دردش کم نمی‌کند.

از این رفتارش که فکر می‌کرد همه‌چیزدان است، خسته شده بودم

من دارم تماشاتون می‌کنم، حقیقت رو بگو، وگرنه...