بریده‌هایی از کتاب زمان فراموشی

در زندگی هر فرد دو روز مهم وجود دارد: روزی که به‌دنیا می‌آید و روزی که علتش را درمی‌یابد. - ویلیام بارکلی -

هرکس برای امیدداشتن و ادامهٔ زندگی به چیزی نیاز دارد، مگر نه؟

هوراشیو، چیزهای بیشتری در زمین و آسمان وجود دارد.

تنفس! کلمه‌ای که هم دم و هم بازدم دارد. اگر انسان چنین کلمه‌ای را از دست بدهد همه‌چیز را از دست داده است.

در زندگی هر فرد دو روز مهم وجود دارد: روزی که به‌دنیا می‌آید و روزی که علتش را درمی‌یابد.

پس نشستن این سمت میز و شنیدن خبرهای بد چنین حسی داشت. همیشه می‌خواست بداند چه حسی دارد؛ چون آن سمت میز نشستن را قبلاً تجربه کرده بود. سال‌ها پیش خبرهای بد را دانشجوهای روان‌پزشکی به بیماران می‌دادند و اسمش را «تمرین حرفهٔ پزشکی» گذاشته بودند، هرچند «سادیسم» کلمهٔ مناسب‌تری بود.

استخوان‌ها دروغ نمی‌گویند. این حرف باستان‌شناس‌ها بود؛ و اشتباه هم نمی‌گفتند. استخوان‌ها از خودشان داستان درنمی‌آورند که کسی باورشان کند. چیزی را که جایی شنیده باشند تکرار نمی‌کنند. حس ششم ندارند. قابل‌کنکاش هستند؛ در شکاف‌های خود، حقیقتِ جنبهٔ مادی ناقص ما و خصوصیات منحصربه‌فردمان را حمل می‌کنند. شکاف استخوان ران؛ سوراخ‌های دندان؛

«و فردا... به این مکان زیبا می‌خزد روزبه‌روز.» اندرسون مبهوت نگاهش کرد و گفت: «به آخرین هجای زمان ضبط‌شده و تمام دیروزهایت راه رسیدن به مرگی غبارآلود را روشن کرده است.»

«نمی‌توان در یک رودخانه دو بار پا گذاشت، چراکه بار دوم، دیگر نه آن رودخانه رودخانهٔ قبلی است و نه آن آدم، آدم قبلی.»