بریده‌هایی از کتاب زنبوردار حلب

ضرب‌المثلی هست که می‌گوید درون هر آشنایی، غریبه‌ای نهفته است

خدایا، تا روزی که زندگی برام خوبه زنده نگه‌م دار و وقتی مرگ برام بهتر بود، من رو بکش.

انسان‌ها زمانی که عشق یا ترس زیادی را تجربه می‌کنند، از انسانیت خود فاصله می‌گیرند

هرجا زنبور باشه، گل هم هست و هرجا گل باشه، می‌شه امید و زندگی جدیدی رو پیدا کرد.

باید دنیایی جز این دنیا باشد؛ دنیایی که خورشید تازه در آن طلوع کرده است و روی دیوار محافظ شهری باستانی می‌تابد

گریه کردن و گفتن حرف دلت شجاعت می‌خواد

صحرا هم می‌تونه اندازهٔ دریا خطرناک و زیبا باشه

قلبمان توان بیش‌ازاین از دست دادن را ندارد.

«و این‌طور که پیداست بالاخره به رؤیات می‌رسی. خیلی جالبه که یه‌کم عزم و اراده آدم رو به کجاها می‌رسونه.»

مثل شب‌های توی قصه‌های هزارویک‌شب. همان قصه‌هایی که مادرم روزها برایم تعریف می‌کرد، وقتی پشت پنجره می‌نشست و به کشوری غرق قدرت و فساد و سرکوب خیره می‌شد.

مرد مراکشی جوری چایی‌اش را هورت می‌کشد که انگار خوشمزه‌ترین چیز دنیاست.

بعضی وقت‌ها اگه به بدنمون فشار خیلی زیادی بیاد که در حد تحملش نباشه، خودش راهی برای کنار اومدن با اون پیدا می‌کنه.

زنبوردار حلب کتابی دربارهٔ مرگ و فقدان است، اما همچنین از عشق و دوباره یافتن شادی می‌گوید.

زنبوردار حلب کتابی تخیلی است، اما نوری و افرا در نتیجهٔ هر قدمی که کنار بچه‌ها و خانواده‌های رسیده به یونان برداشتم، در قلب و ذهن من شکل گرفتند.

وقتی نور چراغ‌ها و دریا رو ببینیم و صدای موسیقی رو بشنویم، تمام مشکلات و نگرانی‌هامون مثل یه دونهٔ شن کوچیک می‌شه

حالا خانه کجا بود؟ و اصلاً چه بود؟ در ذهن من خانه تصویری غرق نور طلایی و همچون بهشتی بود که هرگز نمی‌شد به آن رسید.

تغییر ممکن است، و حتی در بدترین شرایط هم می‌توان امید داشت.

تسلیم شدن بعضی وقت‌ها خیلی آسونه.

چیزی که از دست رفته است دیگر تا ابد به‌دست نمی‌آید.

گفت: «نوری.» «هوم؟» «دوستت دارم.» جوابی ندادم و کلماتش در تاریکی گم شدند، به عمق خاک فرورفتند و با زمین مرطوب یکی شدند.