بریده‌هایی از کتاب خوشی های زندگی

کسی که در چهل سالگی سیاستمدار است، در شصت سالگی زمامدار می‌شود و در سنی که برای کارمند یا باغبان یا کمیسر پلیس شدن خیلی پیر است، تازه برای اداره امور مملکت آماده می‌شود. خوب که فکر کنید می‌بینید چندان تعجبی ندارد، چرا که پیرترها از همان اول توی گوش جوان‌ها می‌خوانند که از آنها عاقل‌ترند و تا جوان‌ها به خود بیایند و بفهمند که همۀ این حرفها مزخرف است، دیگر خودشان پیر شده‌اند و به نفعشان است که این گفتۀ کذب را به نسل بعدی منتقل کنند؛ به علاوه کسی را سراغ نداریم که با سیاستمداران آمیزش داشته باشد و این را کشف نکرده باشد (اگر به نتیجه نگاه کنیم) که ادارۀ یک ملت نیاز چندانی به قدرت تفکر ندارد. و اما این‌که چرا نویسنده‌ها هر چه بیشتر پا به سن می‌گذارند از احترام بیشتری برخوردار می‌شوند، مدت‌هاست ذهن مرا به خود مشغول کرده است.

آن قدر در شرایط فلاکت بار زندگی کرده‌ایم که زندگی در میان این همه تجملات برایمان نوعی دگرگونی است.

زیبایی کوچه‌ای بن بست است. قلۀ کوهی است که چون به آن می‌رسی، راه به جایی نمی‌بری.

می‌دانی که مردها چقدر عجیبند؛ بعضی چیزها را درک نمی‌کنند.

« آمریکا را به خوبی من نمی‌شناسی، همیشه موش زنده را به شیر مرده ترجیح می‌دهند. این یکی از دلایلی است که آمریکا را دوست دارم. »

فقط در نظر ابلهان زیبایی همچون ضیافت است. بیایید با هم رو راست باشیم: زیبایی قدری کسل‌کننده است.

« چرا این آدمهای فرهیخته ازدواج‌های نافرجام می‌کنند؟ خیلی غم‌انگیز است، خیلی غم‌انگیز.

« زنها همیشه همین جورند، عاشق حرامزاده‌ها می‌شوند. »

آدمهایی که من در میانشان زندگی می‌کردم آدمهای پرمدعایی بودند، از این جهت که خودشان را ثروتمندتر و بزرگ‌تر از آنی که واقعاً بودند، قلمداد می‌کردند، ولی با مرور گذشته‌ها به نظرم می‌رسدکه زندگی‌شان سراسر تظاهر بود. آنها پشت ماسک آبرو زندگی می‌کردند.

فکر می‌کردم عشق فقط مختص جوان‌هاست. نمی‌توانستم فکرش را هم بکنم که مردی ریشو که پسرش همسن من بود چنین احساسی داشته باشد. تصور می‌کردم آدم که ازدواج می‌کند همه چیز برایش تمام می‌شود. فکر این‌که آدمهای بالای سی سال معاشقه کنند، حالم را به هم می‌زد.