بریده‌هایی از کتاب ماهی روی درخت

«می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

«می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

“هر کسی به نوعی باهوشه، اما اگه یه ماهی رو مجبور کنی که از درخت بره بالا و بخوای بر این اساس قضاوتش کنی، اون‌وقت ماهی همهٔ عمرش رو به این فکر می‌کنه که چه‌قدر احمقه.”

«آدما هِی ازت می‌پُرسن وقتی بزرگ شدی، می‌خوای چی‌کاره بشی. من می‌دونم در آینده چه‌جور آدمی می‌خوام بشم، اما نمی‌دونم الآن کی هستم.» آلبرت پاهایش را دراز می‌کند. «البته همیشه یه عده هستن که آماده‌ن بهت بگن کی هستی؛ خرخون، آشغال، یا بزدل.» واقعاً سخت است که چیزهای بد را باور نکنی.

می‌گوید: «عطا و زهره افتادن توی زمینِ مریخ. مشتری اومد گفت کیوان کو؟ اورانوس گفته ازش نپتون بگیرم!» و فکر می‌کند این جمله، حفظ‌کردنِ ترتیبِ سیّارات را آسان می‌کند.

بدترین نوعِ بی‌کسی، وقتیه که توی یه جمعِ بزرگ تنها باشی یا حس کنی که هیچ‌کسی رو نداری.»

وقتی مجبور باشی با بقیه به خودت بخندی، از خجالت آب می‌شوی.

«راستش برام مهمه که چی می‌پوشم. چیزی که مهم نیست، نظرِ شماهاست.»

گاهی شجاعانه‌ترین کارِ ممکن این است که درخواستِ کمک کنیم. «چاک کانرس»

: «می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

کاش دنیای من را می‌فهمید. اما مثل این است که بخواهی به یک نهنگ بگویی زندگی توی جنگل چه شکلی است.

دست‌هایم را می‌کِشم روی زنجیرهای تاب و به وقتی که کوچک‌تر بودم، فکر می‌کنم؛ وقتی دنیا این‌قدر جای سنگینی نبود. آن وقت‌ها عاشق این بودم که با تاب‌خوردن، هِی بروم بالاتر. دوست داشتم تکیه بدهم به پشتیِ تاب و با پاهایم آسمان آبی روشن را لمس کنم. موقع تاب‌بازی، حس می‌کردم هر کاری که دلم بخواهد، می‌توانم بکنم؛ می‌توانم به هر چیزی برسم. صورتم را می‌چسبانم به خُنکیِ زنجیر و حس می‌کنم که دیگر نمی‌توانم به هیچ‌چیزی برسم. بعد اشک می‌ریزم.

مشکلاتِ اونا به خاطر این نبوده که خنگ هستن. اونا فقط ذهنشون یه جور دیگه کار می‌کرده.

تو نمی‌تونی چیزایی که انسانیت ما رو می‌سازن، اندازه‌گیری کنی؛ مثل خلاقیت کِیشا، یا تلاشی که می‌کنه.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها حاضرند برای برآورده‌شدن آرزویشان هر کاری بکنند.

مهم نیست چه‌قدر باهوش هستید، چون موفقیت با تلاشِ زیاد به دست میاد

گاهی شجاعانه‌ترین کارِ ممکن این است که درخواستِ کمک کنیم. «چاک کانرس»

«اگه از من بپرسی، می‌گم خیلی عجیبه! چرا روی زمین، پیشِ بقیهٔ آدما نموند؟» «یه بار روی زمین زندگی کرده بود. رفت که تنها باشه. خودش می‌خواست که تنها باشه.»

متأسفم که همیشه مایهٔ عذابم.

به عبارتِ یادگیری متفاوت فکر می‌کنم و پُر می‌شوم از ترس و خوش‌حالی و کلی سؤالِ جورواجور، اما بیشترین چیزی که حس می‌کنم، امید است.