بریده‌هایی از کتاب ماهی روی درخت

«می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

«می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

“هر کسی به نوعی باهوشه، اما اگه یه ماهی رو مجبور کنی که از درخت بره بالا و بخوای بر این اساس قضاوتش کنی، اون‌وقت ماهی همهٔ عمرش رو به این فکر می‌کنه که چه‌قدر احمقه.”

«آدما هِی ازت می‌پُرسن وقتی بزرگ شدی، می‌خوای چی‌کاره بشی. من می‌دونم در آینده چه‌جور آدمی می‌خوام بشم، اما نمی‌دونم الآن کی هستم.» آلبرت پاهایش را دراز می‌کند. «البته همیشه یه عده هستن که آماده‌ن بهت بگن کی هستی؛ خرخون، آشغال، یا بزدل.» واقعاً سخت است که چیزهای بد را باور نکنی.

می‌گوید: «عطا و زهره افتادن توی زمینِ مریخ. مشتری اومد گفت کیوان کو؟ اورانوس گفته ازش نپتون بگیرم!» و فکر می‌کند این جمله، حفظ‌کردنِ ترتیبِ سیّارات را آسان می‌کند.

بدترین نوعِ بی‌کسی، وقتیه که توی یه جمعِ بزرگ تنها باشی یا حس کنی که هیچ‌کسی رو نداری.»

وقتی مجبور باشی با بقیه به خودت بخندی، از خجالت آب می‌شوی.

«راستش برام مهمه که چی می‌پوشم. چیزی که مهم نیست، نظرِ شماهاست.»

گاهی شجاعانه‌ترین کارِ ممکن این است که درخواستِ کمک کنیم. «چاک کانرس»

: «می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»