بریده‌هایی از کتاب دکتر بازی

مغرضان گفتند در تهران هوا آلوده است پرسشم این است: آقایان! کجا آلوده است؟ با چه رویی بر هوای پاک تهمت می‌زنید؟ ذهن‌تان ای مغرضان آخر چرا آلوده است؟ این هوای پاک را آلوده کرده شایعات این فضا از اتهام و افترا آلوده است

چیست جادوی رنگ و نیرنگت؟ آه اینترنت! آه اینترنت!

به جای ربنای خط قرمز صدای دلنشین افتخاری به آوازی حزین شعری بخواند زند یک چهچهِ زرد قناری دهد مژده که بعد از چند لحظه به پایان می‌رسد چشم انتظاری چه افطاری! که صاحب‌منصبان را کند مشغول خود یک شیفت کاری چه افطاری! کجایی ای گرسنه که از دیدارش آه از دل برآری؟ از این‌سو برۀ بریان و میگو از آن‌سو جوجه و مرغ سوخاری فسنجان و هلیم و قورمه‌سبزی خورشت اردک و قیمه نثاری کباب غاز و ترشی‌جات اعلا

عده‌ای گفتند تنها ما فقط پاکیم، ما بعدها معلوم شد کی تا کجا آلوده است

ادعای گُندۀ یک عده هم این گونه بود: هرکه هر جا هست، یا با ماست، یا آلوده است «هر کسی با ماست پاک است» آه از این ادعا هر کسی «بی‌ماست» بود از ابتدا آلوده است هرکسی با ماست، کارش ماست‌مالی می‌شود کار دارد سال‌ها با ماست تا آلوده است «پرسشی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس» واقعاً این روزها آیا هوا آلوده است؟

در قدیم این‌قدر وضع شیخ‌ها عالی نبود «شیخ صنعان خرقه رهن‌خانۀ خمّار داشت»

گفتن شعر طنز و چاپیدن بهترین شغل‌های کشور ماست

بیدار شو ای نسل جوان! نور دودیده! از مدرسه‌ها هیچ‌کسی خیر ندیده ای وای بر آن کس که سرش توی کتاب است پروندۀ آیندۀ او نقش ‌بر آب است هشدار که از هرچه کتاب است، بپرهیز از دانش و آگاهی و تحقیق و ادب، نیز دلال شو! این است فقط راه سعادت با جیب پر از پول ز کس بیم مبادت با جیب پر از پول، تو سالار جهانی غم نیست اگر هیچ نخوانی و ندانی

بر اساس گزارش رسمی، علم و آزادی و رفاه اینجاست غیر ما، در تمام کشورها از فساد و گرسنگی غوغاست

در قدیم این‌قدر وضع شیخ‌ها عالی نبود «شیخ صنعان خرقه رهن‌خانۀ خمّار داشت»