بریده‌هایی از کتاب حوالی هزار و سیصد

خیلی از آدم‌ها در اثر یک پیش‌آمد، یک حادثه، یک اتفاق و فقط در یک لحظهٔ ناگهانی تبدیل به خاطره می‌شوند. اما به ندرت دیده‌ام این رفتن‌های ناگهانی، دیگران را به حضور سایه‌وار مرگ در زندگی‌شان متوجه کند.

تا وقتی از درون با خودتان به صلح و آرامش نرسید، دنیای بیرون هرچقدر شیک و مدرن بزرگتر از الانتان باشد، باز هم نمی‌توانید با آن سازگار باشید و بعد از چند وقت آن جلوهٔ شیک و زیبای محیط، برایتان بی‌رنگ و بی‌معنی می‌شود.

خود را به وسط خیابان خلوت و بی تردد زمستانی رساند. دستان سردش را در جیب پالتویش گذاشت؛ چشمانش را بست و سرش را به طرف آسمان گرفت. انبوه ریزان دانه‌های برف بر روی مژه و صورت و روسری گل‌بهی‌اش فرود می‌آمد. با تمام نا اُمیدی‌اش سعی کرد از یک نیروی عظیم ناشناخته برای برون‌رفت از آن روزهای سخت کمک بگیرد. در عین سکوت بلندترین فریادها از درونش به سوی آن منبع ناشناخته ساطع بود. با این که کوچکترین اعتقادی به تناسخ نداشت، اما بدون هیچ مردن و تولد دوباره‌ای، در همین زندگی داشت آن‌را تجربه می‌کرد. هیچ چیز دنیای اطراف برایش رنگ و بوی سالهای قبل را نداشت. انگار که از جهانی دیگر به این دنیای غریب پرتاب شده باشد. دقایقی به همین منوال گذشت تا از آن ژست مجسمه‌وار و بی تحرکش فاصله بگیرد. آنروز هم مثل تمام روزهای نااُمیدی‌اش رو به اتمام بود. مثل تمام غروب‌های سرد آن‌روزهایش قطعه شعری را با خود زمزمه کرد و راهی شد: «گذشت امروز، فردا را چه باید کرد؟»

اُمید اگر در دل انسان زنده نگاه داشته بشه، به مرور به ایمان تبدیل می‌شه. وقتی که به خواسته‌ات رسیدی، ایمانت تبدیل به اعتماد میشه. بعد از مدتی، مرحله اعتماد ا هم رد می‌کنی و به دریافت خواسته های درونت اعتقاد پیدا می‌کنی. فقط کافیه که هر انسان پروسهٔ تبدیل اُمید به ایمان و اعتماد و اعتقاد را در مورد هر چیزی با موفقیت پشت‌سر بزاره.

«تعالی هر انسان به میزان تأثیری است که روی خود و دنیای پیرامونش می‌گذارد.»

وقتی از بین بروم چگونه تغییر مسیر پیدا می‌کنم؟! -به میزان تأثیری که بر دنیای اطراف خود گذاشته‌ای! به مقداری که از نیکی یا بدی از تو یاد خواهد شد؛ به‌مقداری که برای دنیای پیرامونت مفید یا مضر بوده‌ای؛ به اندازهٔ همه اینها مسیرت عوض می‌شود. تو از یک جسم خاکی جدا می‌شوی و می‌روی در یاد و خاطره آنهایی که از وجودت تأثیر پذیرفته‌اند؛ چه خوب، چه بد. چه انسان، چه حیوان و چه گیاه و چه طبیعت. حالا تو به من بگو این اگر تغییر مسیر نیست، پس چیست؟!

ماوراءالطبیعه برعکس تمام دانش‌های دنیاست. هرچقدر در آن بیشتر کاوش کنی، کمتر گیرت می‌آید! اگر هم به درکی ناچیز و پُرتوهم از آن برسی، از بیان کردنش با واژه و کلام عاجز می‌مانی. مثل آب که در اثر سرما و گرما تبدیل به بخار یا یخ می‌شود، درکت از چیزهای غریب با بیانشان تغییر حالت می‌دهد و مخاطبت چیزی متفاوت از آنچه منظورت است را درک می‌کند. فقط می‌توانم به تو توصیه‌ای بکنم. آن‌هم اینکه به مرگ به عنوان یک نقطه پایانی نگاه نکن؛ مرگ انتها نیست؛ فقط یک تغییر مسیر است!