بریده‌هایی از کتاب استارت آپ نوپای هفت روزه

به دنبال تولید یک محصول فیزیکی هستید؟ به نظرتان بهتر نیست ابتدا با فروش محصولات یک نفر دیگر بازخوردهای واقعی مردم را ببینید تا بر اساس فرضیات خود پیش نروید؟ افرادی که با فرضیات پیش می‌روند، ماه‌ها یا حتی سال‌ها برای برنامه‌ریزی و اجرا وقت می‌گذارند. بعد تازه متوجه می‌شوند که این کار خوبی برای شروع نبوده است.

تا شروع نکنید، یاد نمی‌گیرید «جشن گرفتنِ موفقیت، کار خوبی است؛ ولی مهم‌تر از آن توجه کردن به درس‌های شکست است.»

بنا برگفتهٔ استیو جابز: «تا زمانی که چیزی را به مردم نشان ندهید، نمی‌دانند که چه می‌خواهند.» یا به عبارت دیگر: تا زمانی که مردم مجبور به هزینه کردن نباشند، نمی‌توان فهمید که چه چیزی را نمی‌خواهند و دوست ندارند.

به عنوان یک کارآفرین، دلایل شکستم برایم آشکار شد. به جای این که بر اساس اطلاعات واقعی تصمیم‌گیری کنم، طبق فرضیات پیش می‌رفتم

سرعت عمل در مراحل اولیهٔ استارت‌آپ، به طور کلی، به معنای وقت گذاشتن روی مسائلی است که احتمال مشتری‌زایی را افزایش می‌دهد

با هزاران هزار کارآفرین کار کرده‌ام. بی‌تردید، بزرگترین اشتباه آن‌ها این است که ذهن خود را بیش از حد درگیر ایده و طرح می‌کنند و به افرادی که قرار است محصولات آن‌ها را با رضایت کامل خریداری کنند، توجه کافی ندارند.

نگرش استارت‌آپ هفت روزه این است که شما طی هفت روز کار را راه‌اندازی کنید. وقت خود را برای ساختن چیزی که نمی‌دانید مردم آن را می‌خواهند یا نه، هدر نمی‌دهید. وقتی هدف زمانی یک هفته را برای خود تعیین می‌کنید، هر فرضیه‌ای را زیر سؤال می‌برید و راهی برای عملی کردن آن پیدا می‌کنید.

بدون تردید وقتی مجبور به انجام کاری- هر چند زودگذر - باشیم، بازدهی بهتر خواهد شد.

نیروی حرکت، یکی از بخش‌های کلیدی یک استارت‌آپ موفق است. کسب و کارهای بی‌شماری بوده‌اند که بعد از یک تبلیغ پر هیاهو برای راه‌اندازی، نابود شدند. چون دیگر نیرویی برای ادامهٔ کار برای‌شان باقی نمانده بود.

بعد از راه‌اندازی یک کسب و کار، شما هیچ‌گاه قادر به پیش‌بینی اتفاقاتی که می‌افتند، نخواهید بود. طرح‌های طولانی‌مدت و اسناد با جزییات کامل بی‌فایده هستند. بیشتر کسب و کارها در ادامه چیزی کاملا ًمتفاوت با طرح اولیه‌شان هستند. امروزه به این موضوع چرخش می‌گویند.

به خاطر داشته باشید راه‌اندازی سریع، چیزهای زیادی را هم به خطر می‌اندازد و شما باید قدرت سازش داشته باشید. وقتی خود را متعهد می‌کنید طی هفت روز، کاری را راه‌اندازی کنید، باید ذهنیّت خود را نسبت به چیزی که واقعاً می‌خواهید شروع کنید، تغییر دهید.

بله! هفت روز کافی است. کاری که طی هفت روز می‌توانید پیش ببرید، شگفت‌آور است. شاید نتوانید در این مدت آن آرمان اصلی را که در ذهن دارید، به نتیجه برسانید. اما حتماً می‌توانید آن را شروع کنید. هنگامی که این کار را انجام دادید، می‌توانید با افرادی که قرار است مشتری شما باشند، صحبت کنید و این یعنی شما به جای پرداختن به فرضیات، وارد عمل شده‌اید و تصمیم‌های منطقی گرفته‌اید.

کسی که فقط خواهان کارآفرینی است، فردی است که دلش می‌خواهد کارآفرین باشد؛ اما آن قدر خود را درگیر تماشای مناظره‌ها، و شرکت در گردهمایی‌های تجاری می‌کند که هیچ‌گاه فرصتی برای عملی کردن طرح خود پیدا نمی‌کند.

برای مردم کار ساده‌ای است که نشانی ایمیل خود را بدهند تا در صورت راه‌اندازی، از آن مطلع شوند. کار سخت‌تر برای آن‌ها این است که ثبت‌نام کنند، امتحان کنند و از خدمات جدیدی استفاده کنند. وقتی مردم می‌گویند «این یک طرح خوب است»؛ واقعاً منظورشان این نیست.

کسب و کار به هر کاری که برای بنیان‌گذارش ایجاد درآمد کند گفته می‌شود. بنا بر این تعریف، خرید امتیاز دستگاه چاپ یا دایر کردن یک مغازه خوار و بار فروشی را می‌توان یک کسب و کار نامید. اما هیچ یک از این دو استارت‌آپ نیستند. استارت‌آپ کمی هیجان‌انگیزتر است. زیرا یک پتانسیل با تأثیرگذاری بالا، نوآوری بسیار و عدم قطعیت بسیار زیاد دارد.

عبارت کسب و کار برای افراد مختلف، معانی مختلفی دارد. اگر شما امتیاز یک ماشین چمن‌زنی را خریداری کنید، از نظر فنی یک کسب و کار دارید. اما در واقع برای خودتان کار می‌کنید. اما یک کارآفرین، فردی است که امتیاز این ماشین را به شما می‌فروشد. او کاری را در نهایت بی‌ثباتی، ولی با پتانسیل بالا، از صفر شروع می‌کند.

در دنیای استارت‌آپ مشکلات فراوانی وجود دارد. یک نفر، در هر لحظه طرحی را در ذهن پرورش می‌دهد؛ درآمدزایی می‌کند؛ حول محور خاصی می‌چرخد؛ همه چیز را درجه‌بندی می‌کند؛ کاری را شروع می‌کند؛ شکست می‌خورد و در آخر داستان خود را برای دیگران بازگو می‌کند.