بریده‌هایی از کتاب دونده اول؛ روح

نگاهی که بهت می‌گه ناامیدم کردی، خیلی بدتر از نگاهیه که می‌گه از دستت عصبانی‌ام.

نمی‌تونی از چیزی که هستی فرار کنی. ولی می‌تونی خودت رو برسونی به اون کسی که می‌خوای باشی.

هیچ‌وقت نذار کسی زندگی یا رویاهات رو کوچولو صدا بزنه. شنیدی؟»

«فردا که بیاد، دیگه امروز اهمیتی نداره. فردا یه روز تازه‌ست. یه فرصت تازه!»

اگه بخوام وضعیت خودم رو خوب توضیح بدم، باید بگم که من یه‌عالمه فریادِ نزده توی دلم داشتم.

هیچ‌وقت نذار کسی زندگی یا رویاهات رو کوچولو صدا بزنه. شنیدی؟

«مشکل این‌جاست که تو نمی‌تونی از خودت فرار کنی.»

ولی من دیگه به رفتار عجیب آدم‌ها عادت کرده بودم.

دیگه از مدرسه نمی‌زنی بیرون. مخصوصاً به این دلیل که دیگران بهت خندیده‌ن. مردم همیشه به آدم می‌خندن کَسِل. باور کن.»

Always remember, the best never rest

«فردا که بیاد، دیگه امروز اهمیتی نداره. فردا یه روز تازه‌ست. یه فرصت تازه!»

نگاهی که بهت می‌گه ناامیدم کردی، خیلی بدتر از نگاهیه که می‌گه از دستت عصبانی‌ام.

البته که هر وقت یکی به کسی بگه دیر نکن، قشنگ مطمئن می‌شی که قراره دیر بکنه. نمی‌دونم چرا

«که بهت نشون بدم نمی‌تونی از چیزی که هستی فرار کنی. ولی می‌تونی خودت رو برسونی به اون کسی که می‌خوای باشی.»

نتونستیم جلوی خنده‌مون رو بگیریم، چون خنده‌ش آدم رو به خنده می‌ندازه.

خودم هم درست نمی‌دونستم‌ها، ولی... ولی می‌دونستم دیگه، می‌دونین؟

«تا حالا نشده اون‌قدری اذیتتون کنن که دیگه نتونین تحمل کنین؟»

پرسید: «حالا این‌جوری چیزی درست شد؟» واقعاً چرا همهٔ بزرگ‌ترها عین هم حرف می‌زنن؟ انگار همه‌شون یه کتاب خاصی دربارهٔ بزرگ‌تربودن خونده‌ن و جمله‌هاش رو حفظ کرده‌ن؛ این‌جوری چیزی درست می‌شه؟ و تو باید بزرگی می‌کردی.