بریده‌هایی از کتاب دونده اول؛ روح

هیچ‌وقت نذار کسی زندگی یا رویاهات رو کوچولو صدا بزنه. شنیدی؟

«فردا که بیاد، دیگه امروز اهمیتی نداره. فردا یه روز تازه‌ست. یه فرصت تازه!»

اگه بخوام وضعیت خودم رو خوب توضیح بدم، باید بگم که من یه‌عالمه فریادِ نزده توی دلم داشتم.

ولی من دیگه به رفتار عجیب آدم‌ها عادت کرده بودم.

Always remember, the best never rest

دیگه از مدرسه نمی‌زنی بیرون. مخصوصاً به این دلیل که دیگران بهت خندیده‌ن. مردم همیشه به آدم می‌خندن کَسِل. باور کن.»

«فردا که بیاد، دیگه امروز اهمیتی نداره. فردا یه روز تازه‌ست. یه فرصت تازه!»

نگاهی که بهت می‌گه ناامیدم کردی، خیلی بدتر از نگاهیه که می‌گه از دستت عصبانی‌ام.

«که بهت نشون بدم نمی‌تونی از چیزی که هستی فرار کنی. ولی می‌تونی خودت رو برسونی به اون کسی که می‌خوای باشی.»

خودم هم درست نمی‌دونستم‌ها، ولی... ولی می‌دونستم دیگه، می‌دونین؟