بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

این که بدانید فقط در صورتی می‌توانید روش زندگی‌تان را تغییر دهید و نیاز به تایید دیگران را در خود از بین ببرید که دیگران را از خود ناامید کنید، جای پای محکمی خواهد بود

خجالت‌زدگی به خودی خود، ترسناک نیست. اما اگر با حس خجالت زدگی غریبه باشید، از آن خواهید ترسید

سعی کنید معنای معیار را بفهمید. اگر برای خوش برخورد بودن، معیارتان جیمز باند است، باید گفت که به طرز احمقانه‌ای بالاست. درست است، این سطح کافی است، اما برای جیمز باند، نه برای ما. به وضعیت جیمز باند نخواهید رسید و احساس ناامنی خواهید کرد. چون نسخه ۲ جیمز باند نیستید، نه. این چیزها برای خود جیمز باند، حد کافی است و برای من گفتن «سلام»، حد کافی بود. «کافی»، یکی از ضد کمال‌گراترین مفاهیم دنیا است.

زمانی که باید کاری را شروع کنید، اما انگیزه‌تان پایین است و از انجام آن طفره می‌روید، از یک تایمر معکوس شمار استفاده کنید. من هر بار که از آن استفاده کرده‌ام، جواب گرفته‌ام. اگر بتوانید تایمر معکوس شمار را با راهکار خرده عادت‌ها با هم به کار گیرید، می‌توانید همان قدم کوچکی را که برای جلو رفتن به آن نیازمندید، بردارید. برای مثال، اگر برای ورزش کردن، تنبلی می‌کنید، می‌توانید لباس‌های باشگاه را بر تن کنید (یا مخصوصاً شلوارک باشگاه را بپوشید) هنگامی که تایمر بر روی صفر ایستاد، خود را ملزم کنید که قدم اول را بردارید.

- ممکن است از موقعیت فعلی، به عنوان بهانه استفاده کنیم: چون الان خسته‌ام، حتی یک مایل هم نمی‌توانم بدوم. - ممکن است از این بترسیم که نتایج به حد کافی، خوب نباشند (نوع دیگری از بهانه): دویدن احساس بدی به من می‌دهد، پس حد زیادی نمی‌دوم تا چنین حسی به من دست ندهد. با نگرانی در مورد موقعیت فعلی و یا نتایجی که در آینده خواهید گرفت، فقط ساکن بودن‌تان را می‌توانید توجیه کنید. برای آنکه ذهن‌تان درگیر نشود، سعی کنید به جای آن که ذهن‌تان را درگیر مسیر کنید، نسبت به موقعیت‌های فعلی و نتایج احتمالی، بی تفاوت باشید.

کسی که طرز فکر موقعیت گرا دارد: چرا برای امروز صبح، وقت تمرین گذاشتم؟ احساس خستگی می‌کنم، بد نیست که یک روز دیگر هم استراحت کنم. ماهیچه‌هایم درد می‌کند. چشمانم به زور باز می‌شوند و با این وضع، باید امروز وزنه بزنم؟ نمی‌دانم چگونه می‌توانم این کار را بکنم. چند دقیقه بیشتر در رختخواب می‌مانم. *چند ساعت می‌خوابد.* کسی که طرز فکر مسیرگرا دارد: *صدای خروپف* از کنار تختخواب، به بیرون غلت می‌زنم *شپلق* اوه! خُب. حالا باید تا جایی که ساعت هشدار دهنده را که در حالت وقفه بین دو زنگ قرار دارد، گذاشته‌ام، بروم و یا روی زمین بخزم. آنکه طرز فکر مسیرگرا دارد، همین حالا بر سختی تمرین تمرکز نمی‌کند زیرا مسیر از آنجا شروع نمی‌شود بلکه از همین حالا شروع می‌شود. طی کردن مسیرهای سخت با طرز فکر «هر دفعه، یک قدم» آسان‌تر می‌شوند.

- در موقعیت‌های اجتماعی با آرامش و بدون توجه به «احتمال رد شدن»، ظاهر شوید. - با بی‌توجهی به ایرادات‌تان و احتمال خراب کردن، سخنرانی بهتری ارائه دهید. - با بی توجهی به افکار و احساسات نگران کننده، اضطراب خود را کاهش دهید. (بگذارید باشند، با آنها نجنگید.) - با کم توجهی کردن به افکار منفی‌ای که در سر می‌پرورانید، از میزان افسردگی‌تان کم کنید. - با کم توجهی کردن به اینکه چه میزان از کار (کمیت) را با چه کیفیتی انجام داده‌اید، کارآیی خود را بالا ببرید.

هر کاری را که تمایل دارید در زندگی بیشتر انجام دهید. مانند ورزش کردن، نوشتن، خواندن، شنا کردن، آواز خواندن، خندیدن و غیره. میله را پایین‌تر بیاورید تا بتوانید آن را انجام دهید، حتی اگر بخواهید آن را در جایی مثل لوله فاضلاب انجام دهید، از انجام دوباره آن ناامید نخواهید شد.

برای پیروز شدن، به عادت‌هایی طولانی مدت نیاز داریم و نه فوران هیجانات کوتاه مدت.

افرادی که توانسته‌اند با موفقیت زندگی‌شان را تغییر دهند، دریافته‌اند که وقتی شروع به انجام کاری می‌کنند، احساسات، خود روانه می‌شوند. هرگز فراموش نکنید که: اگر با انجام کاری بتوانید احساس‌تان را تغییر دهید بسیار آسان‌تر است تا اینکه با تلاش به فکر کردن و سعی بر داشتن احساسی متفاوت، بخواهید کارهایتان را تغییر دهید.

هنگامی که تصمیم می‌گیرید درآوردن روزی یک علف هرز از باغچه، برایتان «حد کافی» است، می‌بینید که پس از مدتی در این باره به خودتان می‌گویید که این تعداد «نسبتاً کافی نیست» و تعداد علف‌های هرز بیشتری درمی‌آورید.

«هنگامی که ژاپنی ها ظروف شکسته را تعمیر می‌کنند، محل شکستگی را با طلا پر می‌کنند آنها معتقدند وقتی که چیزی آسیب دیده است و سرگذشتی دارد، زیباتر می‌شود.»

اگر تصمیم نگیرید که کمال‌گرایی را به عنوان طرز فکری مخرب و دست پایین تلقی کنید، توهم برتر بودن آن نمی‌گذارد به تغییرات مطلوب‌تان برسید.

کسانی که در ذهن خود موفقیت را ساده کرده‌اند و راه رسیدن به آن را نزدیک‌تر از شکست تجسم کرده‌اند، همان‌هایی هستند که وارد «چرخه موفقیت» خواهند شد.

طرز فکر دوگانه، قلب معمول‌گرایی است و روشی قدرتمند برای حل مشکل نگرانی از ارتکاب اشتباه محسوب می‌شود. عملکرد آن به گونه‌ای است که اشتباهات آنقدرها هم اشتباه به چشم نمی‌آیند. روشی نیروبخش است زیرا با بهانه تراشی‌هایی مثل تماشای تلویزیون، رقابت می‌کند، بهانه‌تراشی‌ها را کنار می‌زند و با ساده کردن کارها، شما را تشویق می‌کند به جلو حرکت کنید.

اگر از اشتباه انجام دادن کارهایتان، بسیار نگرانید، شاید به سندروم خود ویرانگری مبتلا هستید، که می‌توان آن را خواهر کمال‌گرایی داشت. در علم روان شناسی، فرد مبتلا به سندروم خود ویرانگری، کسی است که از سوی جامعه و دنیای اطرافش فردی موفق محسوب می‌شود اما از درون، «احساس می‌کند که دیگران را فریب داده و شرایط ایجاد موفقیتش، شانسی بوده است.» و این باعث می‌شود که شرایطی به وجود آید که اگرچه موفق ظاهر شده و هست، اما به لحاظ درونی، احساس وانمود کردن به موفقیت می‌کند (وانمودگرایی).

بهتر است انتظارات کلی بالا (برای اعتماد به نفس) و انتظارات خاص پایینی (برای استقامت و اعتماد به نفس) داشته باشید.

هنگامی که افراد خود را از چیزی منع می‌کنند یا سعی می‌کنند ذهن‌شان را از شر چیزی خلاص کنند، آن چیز با استقامت و دوام بیشتری به سمت‌شان برمی‌گردد. پس، راه حل این است که راه افکار منفی را باز بگذاریم، اما به آنها اهمیت ندهیم

زیاد به شرایط و نتایج اهمیت ندهید و بیشتر به این اهمیت دهید که در حال حاضر برای آنکه با هویت خود و زندگی خود به جلو حرکت کنید، چه می‌توانید انجام دهید.

- کمتر به نتایج اهمیت دهید، بیشتر به شروع کار، اهمیت دهید. - کمتر به مشکلات اهمیت دهید، بیشتر به این اهمیت بدهید که با وجود آنها، بتوانید پیشرفت کنید و یا اگر باید چیزی را حل کنید، بر راه‌حل تمرکز کنید. - کمتر به اینکه مردم چه فکری می‌کنند، اهمیت بدهید، بیشتر به این اهمیت دهید که می‌خواهید چه کسی شوید و یا چه کاری انجام دهید. - کمتر به درست انجام دادن، اهمیت دهید، بیشتر به خود انجام دادن کار اهمیت بدهید. - کمتر به شکست اهمیت دهید. بیشتر به پیروزی اهمیت دهید. - کمتر به زمان بندی اهمیت دهید. بیشتر به خود کار اهمیت بدهید.