بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

بسیار مشابه با زمانی شکست خورده و یا تجربه تلخی را پشت‌سر گذاشته‌ایم و «در هم می‌شکنیم»، وزنه‌برداری نیز بافت ماهیچه‌ای را در هم می‌شکند و درست همانطور که یک ماهیچه قوی‌تر از قبل بازسازی می‌شود، ما هم در نتیجه درس‌هایی که از تلاش‌ها و شکست‌هایمان می‌گیریم، قوی‌تر می‌شویم

می‌دانم که گفتنش، تکرار حرف‌هاست، اما زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهید با احتیاط بازی کنید.

(کمال‌گرایی، و نه ایده نداشتن، اولین و تنهاترین دلیل مسدود ماندن، یک نویسنده است)

من کسی را به دلیل تماشای تلویزیون سرزنش نمی‌کنم. تلویزیون دشمن نیست. فقط نشانه یک مشکل بزرگ‌تر است.

«ترجیح می‌دهم در حال انجام کاری که دوست دارم، بمیرم تا اینکه در رختخواب بیماری، جایی در حال تماشای تلویزیون به مدت ۱۵ ساعت در روز و در حالیکه اطرافم را افرادی فرا گرفته‌اند که در انتظار مرگم نشسته‌اند، بمیرم. برای من، این وحشتناک‌ترین چیزی است که می‌توانم تصور کنم.» جان مورو

چیز مهمی را حین درگیر شدن با حل مشکلات و در طول زندگی‌ام آموخته‌ام: همیشه بهتر است هر چیزی را از جایی که در واقعیت قرار گرفته است، شروع کنیم، نه از جایی که دوست داریم قرار بگیرد.

چند نفر را به یاد می‌آورید که از اینکه می‌توانند سه حرکت شنا در روز انجام دهند، به خود می‌بالند؟ چرا وب سایتی برای مردمی که می‌خواهند ۳۰% کمتر بدهی داشته باشند، وجود ندارد؟ چه برنامه ورزشی معروفی تضمین می‌کند که وضعیت ضعیف بدنتان را تا کمی مانده به متوسط، برساند؟ تمام این‌ها پیشرفت‌های چشمگیری هستند اما تمایلی به انجام هیچ کدام از آنها در زندگی نشان نمی‌دهیم. اشتباه فاحشی می‌کنیم که پیشروی جزئی را نوعی «شکست» تلقی می‌کنیم. اگر تمام و کمال نباشد، در بهترین حالت آن را باعث خجالت زندگی و در بدترین حالت مایه شرمندگی خود می‌دانیم.

جادهٔ رسیدن به برتری، بسیار معمولی آغاز می‌شود. فکر می‌کنم که همه ما این را می‌دانیم اما گمان نکنم که بدانیم تا چه حد به صورت ناخودآگاهانه حتی از پا گذاشتن در این راه پر صخره دوری می‌کنیم تا از طریق جاده روانی که «خودناتوان‌سازی» شبیه‌سازی کرده، عبور کنیم.

«افرادی که احساس نیاز شدیدی به تایید شدن توسط دیگران می‌کنند، کم‌تر مورد تأیید قرار می‌گیرند و افرادی که کمتر احساس نیاز به تایید دیگران می‌کنند، بیشتر مورد تأیید قرار می‌گیرند.»

برخلاف شانس، شکست یک نتیجه کاملاً قابل پیش‌بینی است

«یک چیز فریب انگیز در مورد نشخوار ذهنی وجود دارد و آن این است که احساس می‌کنید این کار فایده‌ای دارد اما در واقع شروع به انجام هیچ کاری نکرده‌اید و حتی در پی هیچ گونه راه حلی نیز نرفته‌اید.»

کمال‌گرایی همچون یک سپر ۲۰ تنی است که دورتادور خود می‌گیریم به امید آنکه ما را از آسیب محفوظ نگه می‌دارد، او می‌گوید، «اما در حقیقت، تنها کاری که این سپر می‌کند این است که نمی‌گذارد دیده شویم» اگر دیده نشوی، از خجالت زدگی هم محفوظ خواهی ماند.

افردی که دچار اختلال اضطراب اجتماعی هستند، بیشتر از دیگران به ارتباطات اجتماعی اهمیت می‌دهند. آنها آنقدر به بدون ایراد بودن یک رابطه اجتماعی اهمیت می‌دهند که معمولاً به طور کلی از این موقعیت‌ها، دوری می‌کنند و هنگامی که در موقعیت‌های اجتماعی قرار می‌گیرند، به قدری ذهن‌شان را درگیر موضوعاتی از قبیل اینکه چگونه با افراد روبه‌رو شوند و چگونه ارتباطی بدون ایراد و خوشایند ترتیب دهند و چگونه ممکن است اشتباهی رخ دهد، می‌کنند که نمی‌توانند طبیعی رفتار کنند.

چقدر متناقض است که آن کس که از تعاملات اجتماعی انتظار بیشتری دارد، کمتر می‌تواند در آن‌ها شرکت کرده و چیزی ببرد. این نتیجهٔ چشم امید داشتن به کمال‌گرایی در دنیای پرنقص و مردمانی ناکامل است.

طبق این راهکار، افراد تا زمانی‌که در شرایط ذهنی و احساسی مطلوبی که انجام کار را برایشان جذاب نشان دهد، قرار نگیرند، تلاش نمی‌کنند کاری انجام دهند.

نشخوار ذهنی مشکلات‌تان را حل نخواهد کرد و اشتباهات‌تان را نیز جبران نخواهد کرد. خود تنبیهی (تنبیه کردن خود)، تاوان آنچه که انجام داده‌اید را نمی‌دهد و وضعیت را بهتر نمی‌کند.

زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهید با احتیاط بازی کنید.

«هنگامی که ژاپنی ها ظروف شکسته را تعمیر می‌کنند، محل شکستگی را با طلا پر می‌کنند آنها معتقدند وقتی که چیزی آسیب دیده است و سرگذشتی دارد، زیباتر می‌شود.» باربارا بلوم

راز موفقیتی مداوم که با گذر زمان بر آن افزوده شود، این است که اهداف کوچک را با طرز فکر دوگانه بیامیزید: یک حرکت شنا در روز = (طرز فکر دوگانه) ۱ = موفقیت. طرز فکر دوگانه موفقیت و حد کمال را برایتان در قاب دیگری معنا می‌کند و هدف کوچک، رسیدن به هدف نهایی را آنچنان آسان می‌کند که مقاومت کردن در برابرش، تقریباً غیرممکن است.

انجام دادن بر عالی انجام دادن، مقدم است. مقوله معمول‌گرایی مانند کمال‌گرایی، حکم صادر نمی‌کند که همه چیز بی عیب و نقص انجام شود فقط ترس فلج کننده عالی انجام ندادن کاری را، در ما از بین می‌برد.