بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

کمال‌گرایی، در دنیایی پر از ناکاملی‌ها، همچون تله‌ای است که انسان را گرفتار توهم برتر بودن کرده و او را از قدمی به جلو برداشتن، باز می‌دارد.

تنها ابزار و امکاناتی که برای ورزش کردن نیاز دارید، بدنتان است، مگر اینکه کمال‌گرا باشید.

«همان کسی که واقعاً هستید، باشید و همان چیزی را که احساس می‌کنید، بگویید. زیرا آن‌هایی که حواس‌شان به شماست، به این چیزها اهمیت نمی‌دهند و آن‌هایی که به این چیزها اهمیت می‌دهند، حواس‌شان به شما نیست.» دکتر سیوس

ما از قدرت فوق‌العادهٔ انتخاب کردن برخورداریم و نشخوار کردن فکری در ذهن، چشم پوشی از این قدرت است.

سال‌هاست که در مورد راهکارهای انگیزشی بسیار شنیده ایم اما مشکل اینجاست که چطور خود را با انگیزه کنیم؟ و آیا می‌توان برای رسیدن به هدفی بلند مدت، هر روز در پی جرقه‌ای احساسی و انگیزشی باشیم تا خود را تشویق به انجام کاری کنیم؟ استفان گایز از شما می‌خواهد که برای قدمی برداشتن منتظر انگیزه نباشید. فقط از جای خود برخیزید و کاری را شروع کنید.

«من تمام تلاشم را می‌کنم و به این که چه اتفاقی می‌افتد، اهمیت نمی‌دهم.» این همان تفکر طلایی زندگی است. حتی می‌توان گفت طرز فکری ... در حد کمال است.

کمتر به نتایج اهمیت دهید، بیشتر به شروع کار، اهمیت دهید.

این اشتباهات‌مان نیستند که ما را تعریف می‌کنند و آینده‌مان را شکل می‌بخشند، بلکه واکنش ما نسبت به آنهاست که تعیین کننده است.

اینکه تلاش می‌کنید در زندگی چه کاری انجام دهید، مهم نیست. مقاومت همیشه به دنبال تلاش می‌آید. سختی‌ها آنقدر زیاد خواهند شد که آسایش را از شما می‌گیرند. شرایط و نتایج مطابق میل‌تان نخواهند بود.

انتظارات غیرواقعی، نشخوار ذهنی، نیاز به تایید شدن، نگرانی از ارتکاب اشتباه و غیره، از جمله محدودیت‌های ذهن یک کمال‌گرا است.

هرگز فراموش نکنید که: اگر با انجام کاری بتوانید احساس‌تان را تغییر دهید بسیار آسان‌تر است تا اینکه با تلاش به فکر کردن و سعی بر داشتن احساسی متفاوت، بخواهید کارهایتان را تغییر دهید.

احساسات به ما انگیزه می‌دهد که اقدام به انجام کاری کنیم. اما برعکس آن هم اتفاق می‌افتد: پس از انجام کاری، نسبت به آن احساسی پیدا می‌کنید. کارها ما را به احساس وا می‌دارند و احساسات ما را به کار وا می‌دارند

«افرادی که احساس نیاز شدیدی به تایید شدن توسط دیگران می‌کنند، کم‌تر مورد تأیید قرار می‌گیرند و افرادی که کمتر احساس نیاز به تایید دیگران می‌کنند، بیشتر مورد تأیید قرار می‌گیرند.» وین دایر

کمال‌گرایی شما را وادار می‌کند در خانه بمانید، مانع از آن می‌شود که از فرصت‌ها استفاده کنید. و انجام پروژه‌هایتان را به تأخیر می‌اندازد، باعث می‌شود فکر کنید زندگی‌تان از آنچه که در واقعیت هست، بدتر است؛ نمی‌گذارد خودتان باشید؛ به شما استرس می‌دهد؛ آنچه خوب است را در نظرتان بد جلوه می‌دهد؛ و سیر طبیعی انجام کارها را تکذیب می‌کند. قصد داریم در مورد راهکارهایی صحبت کنیم که می‌توانند به شما کمک کنند تا کمال‌گرا نبوده و یک فرد معمول‌گرا باشید. قبل از آنکه به این کتاب بپردازیم، قسمت‌هایی از کتاب اولم را که مرتبط با

یک تصور غلط و همه گیر شده این است که آرزوی حد کمال چیزی را در سر پروراندن، شما را به آن نزدیک‌تر می‌کند. در حالیکه خلاف آن حقیقت دارد: در آغوش کشیدن معمول‌گرایی بسیار بیشتر از طرز فکری کمال‌گرایانه، شما را به حد کمال چیزی نزدیک‌تر خواهد کرد

برای آنکه بتوانید در زمینه‌ای رشد کنید، چاره‌ای ندارید جز اینکه با ریسک، تردید و رنجی روزافزون رو به رو شوید.

نکته مهم برای انجام چیزی این است که فقط شروع کنید به انجام دادنش!

خود زندگی یک مسیر است. اگر چیزی که در آن قرار داریم را حد کمال بدانیم، دیگر «رسیدن» به آن معنا ندارد. ما همیشه در حرکتیم!

نیاز به تأیید دیگران، مانند تمام انواع کمال‌گرایی، تهدیدکنندهٔ آزادی‌مان هستند.

نگرانی از ارتکاب اشتباه، اضطراب و ترس از انجام کار را بالا می‌برد.