بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

گاهی باید بتوانیم درک کنیم که هیچ مقدار گناه، پشیمانی و نشخوار ذهنی، نخواهد توانست آنچه که تاکنون اتفاق افتاده است را تغییر بدهد.

برای آنکه بتوانید در زمینه‌ای رشد کنید، چاره‌ای ندارید جز اینکه با ریسک، تردید و رنجی روزافزون رو به رو شوید. مطلقاً گزینه دیگری وجود ندارد زیرا اگر رشد کردن با راحتی همراه بود، تاکنون در آن نقطه ایستاده بودید.

کمتر کسی به این می‌اندیشد که چگونه انجام کاری می‌تواند احساسی در ما به وجود آورد که در واقع همان احساس، باعث انجام کارهای بیشتر بعدی خواهد شد.

کمال‌گرایی روان رنجور «نمی تواند احساس رضایت کند زیرا به نظر خودش، کاری را تا آن حد خوب انجام نمی‌دهد که حس رضایت‌مندی کند.»

کف و سقف دو مسئله مهم در زندگی هستند، در این مورد، کف شما حداقل شرایط ضروری است که نیاز دارید تا از زندگی احساس رضایت کنید. سقف شما نهایت توانایی نهفته و بزرگ‌ترین رویایی است که در سر می‌پرورانید. اگر در جایی بین کف و سقف خواسته‌هایتان زندگی می‌کنید، پس باید شاد باشید زیرا به حداقل آنچه که برای شاد بودن نیاز داشته‌اید، رسیده‌اید

اگر فقط حد کمال چیزی برایتان کفایت می‌کند، پس زندگی هیچ‌گاه در نظرتان کفایت نخواهد کرد. فقط حد خوبی را در نظر بگیرید.

واضح است که کمال‌گرایی یک مشکل است. اما مشکلی نیست که بتوان به سرعت حلش کرد. زیرا ریشه در عادت‌هایمان دارد.

خودناتوان‌سازی از کمال‌گرایی می‌آید و مزه سم‌اش همان بهانه‌های از پیش بسته‌بندی شده‌ای هستند که زندگی ما را در حاشیه نگه می‌دارند.

بیایید مردمانی شیفته و تشنه زندگی باشیم که عقب نمی‌کشند زیرا کسی از فردایمان خبر ندارد.

قانون پارکینسون می‌گوید که کار با میزان زمانی که فرد برای انجامش در نظر می‌گیرد منقبض و یا منبسط می‌شود تا زمان در نظر گرفته شده را پر کند. اگر به خود زمان زیادی برای استراحت داده و زمان کمی برای کار کردن در نظر گرفته‌اید، طبق پدیده پارکینسون متوجه خواهید شد که سخت‌تر کار خواهید کرد تا بازدهی کارتان را بالا ببرید.

برای آنکه بتوانید در زمینه‌ای رشد کنید، چاره‌ای ندارید جز اینکه با ریسک، تردید و رنجی روزافزون رو به رو شوید

اما زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهید با احتیاط بازی کنید. ما که به‌طور طبیعی تا حد صد سال بیشتر زندگی نمی‌کنیم پس دلایل زیادی داریم که خود را بدون پروا (هوشمندانه) رها ساخته و به آغوش دنیا پرتاب کنیم.

برای خود یک یادداشت ذهنی بگذارید که هر موقع فکر کردید چه «باید» می‌کردید، آن را بالا بگیرید و وقتی مچ خود را در حال چنین فکری گرفتید، موقعیت را دوباره ارزیابی کنید و آن را با «می‌شد این چنین کرد» جایگزین کنید.

هر کاری را که تمایل دارید در زندگی بیشتر انجام دهید. مانند ورزش کردن، نوشتن، خواندن، شنا کردن، آواز خواندن، خندیدن و غیره. میله را پایین‌تر بیاورید تا بتوانید آن را انجام دهید

اگر کمال‌گرا هستید، این دو عبارت را به دقت بررسی کنید و بیاموزید که این دو را در زندگی از هم تشخیص بدهید. از خود بپرسید که یک موقعیت را با دید «هرگز کافی نیست» می‌نگرید و یا «نسبتاً کافی نیست»؟ ساده‌ترین راه تشخیص اینکه کدام یک از این دو دیدگاه را دارید، این است که احساساتی که به دنبال هر کدام از آن‌ها می‌آید را شناسایی کنید. «هرگز کافی نیست»، اضطراب، آشفتگی و ناامیدی به همراه می‌آورد و «نسبتاً کافی نیست»، اشتیاق، هیجان و امید را به دنبال دارد.

اگر ذهن کمال‌گرایتان، شما را به فردی تبدیل کرده است که می‌خواهد زندگی‌اش را به تأخیر انداخته و از آن فرار کند، تلویزیون برای این کار، بهترین ابزار است

محدودیت‌های جسمی (مانند آسیب دیدگی و یا کهولت سن) برای غیرفعال ماندن، بهانه‌های بی‌ربطی هستند.

اگر شما کمال‌گرای زمین‌گیر شده‌اید، قول می‌دهم زمان زیادی را به تماشای تلویزیون می‌گذرانید. کمال‌گرایان و به تأخیر اندازان عاشق تماشای تلویزیون‌اند

همیشه بهتر است هر چیزی را از جایی که در واقعیت قرار گرفته است، شروع کنیم، نه از جایی که دوست داریم قرار بگیرد.

«وقتی انتظارات کسی به صفر می‌رسد، به معنای واقعی شکرگزار آنچه که دارد، می‌شود» استفان هاوکینگ