بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

فرضیهٔ توطئه مشکلی ادراکی نیست، بلکه زخمی عاطفی است که بر توانایی‌های برتر ذهنی نیز چیره می‌شود. بنابراین نمی‌توان با رگباری از اطلاعات خلاف واقع با آن برخورد کرد، بلکه باید با دلگرمی‌دادن، مهربانی‌کردن و عشق‌ورزیدن با آن روبه‌رو شد، چون این همان نقطه‌ای است که مشکل از آنجا شروع شده است.

به‌علاوه، وقتی از تنهایی وحشت داریم، در هیچ رابطه‌ای توانایی مطرح‌کردن نیازهای‌مان را نداریم. اختیار چنین افرادی به‌دست کسانی است که آن‌قدرها هم از تنهایی وحشت ندارند.

واضح‌ترین مطلب درمورد افرادی که از تنهایی می‌ترسند این است که در انتخاب همراه خود در زندگی، تصمیمات بسیار اشتباهی می‌گیرند. آن‌ها به‌ناچار هر موردی را مناسب می‌بینند. جرئت ندارند برای ورود افراد به زندگی‌شان معیارهای مناسبی وضع کنند و روی این تأکید کنند که فرد باید به‌جای صمیمیتِ صِرف، جالب هم باشد، به‌جای جذابیتِ محض، تعامل با او باید چالش‌برانگیز باشد، و به‌جای اعتمادبه‌نفسِ تنها، باید رفتار غیرپرخاشگرانه هم داشته باشد. آن‌ها آن‌قدرها تحمل ندارند که برای رسیدن به فرد مدنظرشان، به بیست یا حتی دویستمین مورد برسند.

نباید به کسانی که نگرانی دائمی دارند طعنه زد، بلکه باید با نوعی همراهی حمایتگرانه و معقول به آن‌ها محبت کرد و آگاهی داد تا بتوانند به گذشتهٔ خود رجوع کنند.

پناه‌بردن به خرده‌نگرانی‌های روزمره جایگزینی است برای ضربه‌های روحی حل‌نشده، مانند شرم، تحقیر، احساس اهمیت‌نداشتن برای والدین، قصور، یا سوءاستفاده.

ما افراد شرمسار متوجه نیستیم که انزجارمان از خود به هزارویک شکل بر رفتار و احساسات‌مان اثر می‌گذارد

بخش زیادی از زندگی ما ساختاری اندوه‌بار دارد. به همین خاطر اغلب‌مان تمایل داریم عشق‌مان را به افرادی ابراز کنیم که زندگی باعث سرگشتگی و غم‌شان شده، نه کسانی که زندگی را سرراست و راحت می‌دانند.

نظریهٔ قدرت این ایدهٔ کاملاً نامناسب را زیر سؤال می‌برد که «اگر کمی بیشتر بگردیم، شخصی خواهیم یافت که همیشه بی‌نقص است و می‌توانیم کنارش باشیم». اگر قدرت همیشه با اشتباه مرتبط باشد، هیچ فرد بی‌عیب‌ونقصی پیدا نمی‌شود. شاید افرادی پیدا کنیم با قدرت‌های متفاوت، ولی آن‌ها فهرستی از ضعف‌ها را نیز همراه خود دارند.

ذهن‌مان هم چیزهایی فهمیده‌ایم: در سال‌های اول زندگی، بچه‌ها از راه گوش‌دادن به اطرافیان‌شان به‌راحتی متوجه الگوهای بسیار پیچیدهٔ گفتاری می‌شوند. یک روند عاطفی موازی هم در جریان است. اگر در کودکی‌مان کسی با ما از تنفر، شرم و گناه حرف بزند، ما هم با خودمان چنین صحبت می‌کنیم، و در بزرگ‌سالی یادگیری زبان جدید اصلاً آسان نیست، چه برسد به اینکه بتوانیم از آن به‌راحتی برای حرف‌زدن با خودمان استفاده کنیم. اگر به کسی که از خود متنفر است و در این وضع گیر افتاده بگویید «یه کم بخند» یا «خودت رو بیشتر دوست داشته باش» همان‌قدر ناراحت می‌شود که به یک انگلیسی‌زبان بگویید «بلغاری حرف بزن دیگه». این کار به زمان و آموزش زیاد احتیاج دارد.

اولین گناه کسانی که باعث شدند دچار حس شرمساری شویم کشف خطاهای‌مان نبود؛ فراموش‌کردن بدیِ خودشان بود و بعد، اینکه به خود جرئت دادند ما را به‌خاطر بدی‌مان سرزنش کنند