بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

اگر به کسی که از خود متنفر است و در این وضع گیر افتاده بگویید «یه کم بخند» یا «خودت رو بیشتر دوست داشته باش» همان‌قدر ناراحت می‌شود که به یک انگلیسی‌زبان بگویید «بلغاری حرف بزن دیگه».

وقتی از تنهایی وحشت داریم، در هیچ رابطه‌ای توانایی مطرح‌کردن نیازهای‌مان را نداریم.

از خودمان متنفریم چون جایی در گذشته آن‌چنان‌که باید به ما محبت نشده است. در گذشته چیزی به گوش‌مان خورده («تو به‌دردنخوری»، «بی‌لیاقت»، «گم شو»...) و آن را باور کرده‌ایم.

متأسفانه بعد باید بپذیریم که دشمن حقیقی‌ای که با آن‌طرفیم، بیشتر از اینکه بیرون باشد ـ‌بااینکه آنجا هم هست‌ــ در درون‌مان است.

مردم صبر نمی‌کنند بفهمند موضوع چیست. برای آن‌ها سخت است که تصور کنند فردی بسیار زیبا نوشته‌ای از افلاطون یا وضع اقتصادیِ سوئد را بررسی می‌کند. آن‌ها مایل‌اند تصور کنند افراد زیبا موجودات بسیار خنگی هستند. مسلم است که آدم نمی‌تواند هم بسیار جذاب باشد و هم فیزیک اتمی را درک کند. این یعنی بخت زیادی به یک نفر رو کرده. درست است که شخصیت یک نفر ممکن است ابعاد زیادی داشته باشد، اما وقتی کسی بسیار جذاب باشد، احتمال احمق انگاشته‌شدنش زیاد است.

اشتیاق ما به عشق از میل به درک‌شدن و درک‌کردن ناشی می‌شود.

واضح‌ترین مطلب درمورد افرادی که از تنهایی می‌ترسند این است که در انتخاب همراه خود در زندگی، تصمیمات بسیار اشتباهی می‌گیرند. آن‌ها به‌ناچار هر موردی را مناسب می‌بینند. جرئت ندارند برای ورود افراد به زندگی‌شان معیارهای مناسبی وضع کنند

اگر کسی واقعاً دانا و معقول و پخته باشد، هیچ‌وقت نمی‌خواهد کس دیگری را از درون نابود کند. میل به آزارِ یک غریبه تنها نشان می‌دهد که چنین فردی سابقهٔ پرمشکلی دارد

به‌جای اینکه بر ناراحتی اولیهٔ خود غلبه کنیم، بهتر است آن را حفظ کنیم و از آن دستاویزی بسازیم برای بناکردن بخش عمده‌ای از هویت‌مان

چرا باید شنیدن یک «نهٔ ساده (کلمه‌ای کوتاه و بی‌خطر) این‌قدر دردناک و سخت باشد که ترجیح بدهیم به‌جای روبه‌روشدن با آن، در فقر و نادیده گرفته‌شدن و ناخشنودی بمانیم؟

همیشه دلایل قانع‌کننده‌ای برای ناامیدی هست. ترس هم کار معقولی است؛ به‌هرحال اگر دست‌به‌شمشیر منتظر دشمن بایستیم، برای مقابله آمادگی بیشتری داریم. بااین‌همه، کاری که (باتوجه‌به سابقه‌مان) واقعاً شجاعانه و قهرمانانه است جرئت کنارگذاشتن سلاح، کم‌کردن آمادگی برای وقوع فاجعه، و مقاومت‌کردن در برابر وحشتی است که سال‌هاست در وجودمان شکل گرفته است.

تا وقتی تنها زندگی‌کردن را به رسمیت نشناسیم، هیچ‌وقت ارزش اجتماع را درک نمی‌کنیم، علایق‌مان را کشف نمی‌کنیم، یا برای ارتباطاتی که لایق‌شان هستیم صبر نمی‌کنیم.

درهرصورت، درخواست‌نکردن هم هزینه‌ای به همراه دارد. درخواست‌مان را مطرح نمی‌کنیم تا کسی دست رد به سینه‌مان نزند؛ ولی چیزی را می‌پذیریم که آزاردهنده‌تر و دردسرسازتر است: ازدست‌دادن فرصت

بیشترِ عمرمان چاره‌ای به‌جز زندگی در وضعیتی با «آگاهی کم» نداریم، وضعیتی که در آن، به توهین دیگران بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهیم، مشتاقانه علایق و آرزوهای‌مان را دنبال می‌کنیم و درمورد تصویرمان در ذهنِ آن چندصد انسانی که می‌شناسیم، بیش‌ازاندازه نگران می‌شویم. باوجوداین، به‌ندرت، وقت‌هایی هم پیش می‌آید (شاید اواخر شب یا صبح زود) که در آن، تهدید یا خواسته‌ای وجود ندارد و جسم و علایق‌مان در سکون و آرامش به سر می‌برند. در این لحظات است که مزیت دسترسی به «آگاهی بیشتر» را داریم. به‌این‌ترتیب توجه‌مان به خودمان کمتر می‌شود و با کمی فاصله‌گرفتن از توجیه و بهانه‌های معمول، و غرور بیجا، دیدگاه بی‌طرفانه‌تری پیدا می‌کنیم.

در مواجهه با فردی زیبا، سکوت همیشه تقصیر طرف مقابل است.

پس وقتی غمگینیم، واقعاً به لباس یا مدل موی جدید نیاز نداریم؛ فقط نیاز داریم کسی ازروی محبت به ما نگاه کند تا نگاه سخاوتمندانه‌اش ما را از آثار مخرب تنفرمان از خودمان نجات دهد.

به‌خصوص در عصر رسانه‌های اجتماعی (از منظر سلامت روان، احتمالاً این بدترین اختراع عصر کنونی است

کار شجاعانه این است که باور کنیم شاید فعلاً مسئله‌ای برای نگرانی وجود نداشته باشد.

پس اصلاً آدم بی‌نقصی وجود ندارد. به‌یادآوردن این موضوع همیشه آرامش‌آور است.

کار شجاعانه این است که باور کنیم شاید فعلاً مسئله‌ای برای نگرانی وجود نداشته باشد.