بریده‌هایی از کتاب ذهن، زبان، معنا

معنای هر لفظ تصویری است که از یک شیء در ذهن ما ایجاد می‌شود. معنای هر واژه یعنی آن تصویر ذهنی که با شنیدن کلمه‌ای در ذهن ایجاد می‌شود و با موجودات خارجی پیوندی عمیق و ناگسستنی دارد

تهانوی به نقل از شروح شمسیه می‌نویسد: «معنا همان صورت ذهنی است». به‌طور کلی اشیاء، وقایع و پدیده‌های جهان خارج در ذهن ما تصویرهایی را به‌وجود می‌آورند که ما کلمات را برای نامیدن یا گزارش دادن درباره آنها به‌کار می‌بریم و معنا پیوندی است میان کلمه و آن تصویر ذهنی؛ بنابراین، میان کلمه و تصویر ذهنی یک رابطه دوجانبه وجود دارد. از یکسو کلمه می‌تواند برانگیزنده تصویر ذهنی باشد؛ زیرا با شنیدن یا دیدن شکل کلمه، تصویری در ذهن ما خلق می‌شود؛ و از سوی دیگر تصویر ذهنی نیز می‌تواند برانگیزنده کلمه باشد؛ زیرا با اندیشه درباره اشیا یا پدیده‌ها کلمات در ذهن ما زنده می‌شوند.

(. در نگاه برلو «کلمات هیچ معنایی نمی‌دهند، بلکه معنی‌ها فقط در آدمها هستند. ما معنی‌ها را یاد می‌گیریم، بر آنها می‌افزاییم، آنها را نابود می‌کنیم، اما قادر به یافتنشان نیستیم. آنها در ما هستند، نه پیام و اگر انسانی را بیابیم که معنی‌هایی مشابه معنی‌های ما دارند، می‌توانیم با او ارتباط برقرار کنیم. اگر معنی‌ها در پیام‌ها بودند، قادر بودیم کلمات را بشکافیم و از میان آنها معنی را درآوریم») همان، ص ۸۴ (.

معنای هر لفظ تصویری است که از یک شیء در ذهن ما ایجاد می‌شود. معنای هر واژه یعنی آن تصویر ذهنی که با شنیدن کلمه‌ای در ذهن ایجاد می‌شود و با موجودات خارجی پیوندی عمیق و ناگسستنی دارد

تهانوی به نقل از شروح شمسیه می‌نویسد: «معنا همان صورت ذهنی است». به‌طور کلی اشیاء، وقایع و پدیده‌های جهان خارج در ذهن ما تصویرهایی را به‌وجود می‌آورند که ما کلمات را برای نامیدن یا گزارش دادن درباره آنها به‌کار می‌بریم و معنا پیوندی است میان کلمه و آن تصویر ذهنی؛ بنابراین، میان کلمه و تصویر ذهنی یک رابطه دوجانبه وجود دارد. از یکسو کلمه می‌تواند برانگیزنده تصویر ذهنی باشد؛ زیرا با شنیدن یا دیدن شکل کلمه، تصویری در ذهن ما خلق می‌شود؛ و از سوی دیگر تصویر ذهنی نیز می‌تواند برانگیزنده کلمه باشد؛ زیرا با اندیشه درباره اشیا یا پدیده‌ها کلمات در ذهن ما زنده می‌شوند.

ویتگنشتاین در دورهٔ نخست فلسفی خود که محصول آن در قالب رسالهٔ منطقی-فلسفی متبلور شد، بر این باور بود که «مرزهای زبان من، نشانگر مرزهای جهان من است» و هیچ واقعیتی خارج از حدود زبان، ناظر بر امر واقع نیست. منطق زبان فقط از چیزهای معین سخن می‌گوید و چیزهایی که فراسوی حدّ زبان قرار دارد، به پهنهٔ چیزهایی ناگفتنی یا بر زبان نیامدنی تعلق دارند؛ بنابراین جهان تا جایی وجود دارد که می‌تواند در قالب زبان گنجانده شود. ویتگنشتاین به حدود معرفت می‌اندیشد، اما حدّ معرفت برای او زبان بود.