بریده‌هایی از کتاب قند و آتش

هر چقدر هم که سن و سالم بالا برود، وقتی ناراحتم یا تنها و غمگین، دلم می‌خواهد کنار مادرم باشم

مدت‌ها بود دلم یک جاده می‌خواست و یک روز برفی. یک اتومبیل و من که تنها مسافر آن باشم. برف نم‌نم ببارد و از میانِ شیارهای شیشهٔ بخار گرفته زُل بزنم به بیرون. فقط چندساعت خودم باشم و خودم!

پروازش به سمت آسمان غربت اوج گرفت.

من جلوی کدام مغازه پا بکوبم تا برایم بچگی بخرند؟!

هستی دو روز پیش در مشهد، جلوی مغازهٔ عروسک‌فروشی پا کوبید تا برایش عروسک بخرم، من جلوی کدام مغازه پا بکوبم تا برایم بچگی بخرند؟!

توی دنیای آدم بزرگا، هیچی نیست، عزیزم آرزو نکن زود بزرگ بشی!

گاهی در زندگی بعضی از افراد اتفاق یا اتفاقاتی می‌افتد که آنان را به اندازهٔ ده سال بزرگ‌تر، پخته‌تر و جا افتاده‌تر می‌کند!

این سه سالِ دوری، فاتحه همه چیز را خوانده! حتی فاتحه رفاقت را!

«هی کافه‌چی! برایم یک فنجان قهوهٔ شیرین بیاور، آن روزها که قهوه را تلخ می‌خوردم، کامم شیرین بود!»

با یادت ای بهشت من، آتش دوزخ کجاست؟