بریده‌هایی از کتاب معلم پیانو

گاهی ساده‌ترین چیزهای زندگی ضروری‌ترین آن‌ها می‌شود...

گاهی ساده‌ترین چیزهای زندگی ضروری‌ترین آن‌ها می‌شود...

همان‌طور روی نیمکت نشسته بودم که ناگهان احساس کردم صدای رکوییم موتسارت در ذهنم پخش می‌شود. نشانه‌ی خوبی نبود، این آهنگ عزا بود. آهنگی که موتسارت برای ساخت آن پول گرفته بود و می‌گفت اگر این آهنگ را بسازم می‌میرم و مُرد.

گاهی ساده‌ترین چیزهای زندگی ضروری‌ترین آن‌ها می‌شود... وقتش رسیده بود.

"گاهی وقتا باید تظاهر کنی که نمی‌ترسی"

چیزی به نام اعتماد که صدها ساعت حرف و دلیل هم آن را زنده نمی‌کرد.

انگار روحش را به برگ‌ها، درختان و حتی طوفان پشت پنجره بخشیده بود.

طوفان بود، حتماً همه می‌خندیدند که در آن طوفان نوح که داشت همه‌ی گردوغبار جهان را به سروصورتم می‌ریخت

منشی ناخن‌ دورنگ به ناخن‌های سه‌رنگ من نگاه کرد و به سر و ظاهرم، اول نشناخت؛ لحظه‌ای جا خورد و بعد نمی‌دانم چرا ناگهان رفتارش تغییر کرد، شاید هم می‌دانم... این رسم روزگار است. کافی‌ست لباس مارکدار بپوشی، چکمه‌ی مارکدار دو، سه میلیونی به پا کنی، کیف گران‌قیمت روی شانه‌ات باشد و ناخن‌هایت را سه‌رنگ کنی... مو یادت نرود! مو خیلی مهم است، باید آخرین مدل و رنگ باشد. اولین چیزی که مردم نگاه می‌کنند کفش‌ها و موهایت است. رفتارش آنچنان تغییر کرد که مرا خارج از نوبت داخل کلاس فرستاد.

بوی لباس‌های مادربزرگ را که در کیسه آویزان می‌کرد و همیشه ذوق داشت که بالاخره آن‌ها را جایی می‌پوشد. ولی زمان گذشت، مادربزرگ پیر شد و هرگز جایی پیدا نکرد که آن لباس‌ها را بپوشد.

"گاهی وقتا باید تظاهر کنی که نمی‌ترسی"

اولین چیزی که مردم نگاه می‌کنند کفش‌ها و موهایت است.

وقتی هفت ساعت بعد، از آن آرایشگاه لعنتی بیرون آمدم، شبیه هر کسی بودم به جز خودم. فقط چشم‌هایم غمگین و بی‌توجه هنوز مال خودم بود. انگار دست قهار هیچ آرایشگری نمی‌توانست برای این چشم‌های غمگین کاری کند...

صندلی نشستم. نشست. لحظه‌ای مکث. انگار نفس می‌گرفت و بعد شروع به نواختن کرد. نرم و آرام. مثل اینکه کلیدهای پیانو را نوازش می‌کرد و من با موسیقی، چهره‌ی کیمیا را می‌دیدم... و حس می‌کردم این دست‌ها روی صورت معصوم دختر من نواخته می‌شوند. دختری که شیرش داده بودم، اولین لبخندش را دیده بودم، اولین بوسه‌اش مال من بود، گریه‌هایش روی شانه‌ی من بود. موسیقی بی‌نظیر بود. مرا می‌برد بالا و بالاتر... آن را شنیده بودم

حتماً همه می‌خندیدند که در آن طوفان نوح که داشت همه‌ی گردوغبار جهان را به سروصورتم می‌ریخت، با کفش‌های پاشنه‌بلند، دربه‌در دنبال آدرسی می‌گشتم که کسی تا حالا اسمش را نشنیده بود