بریده‌هایی از کتاب مرگ و مرگ کینکاس

این‌همه آدم زنده لخت‌اند، آن‌وقت این‌ها لباس نو را خوراک کرم‌های قبرستان می‌کنند...»

هنوز جوان بود و غم و شادی بر دلش اثر می‌کرد.

سه ماه آزگار از کودک سه‌ماهه‌اش مراقبت کرد. نوزاد جز سینهٔ مادر هیچ کم نداشت.

زمانی که شخص می‌میرد، ارجمندترین و آبرومندترین حال و وضع دوران حیاتش را بازمی‌یابد، اگرچه مرتکب جنون‌آمیزترین اعمال شده باشد.

زمانی که شخص می‌میرد، ارجمندترین و آبرومندترین حال و وضع دوران حیاتش را بازمی‌یابد، اگرچه مرتکب جنون‌آمیزترین اعمال شده باشد. دست ناپیدای مرگ آلایش گذشته را از دامن متوفی می‌زداید و یاد او را بری از هر پلیدی و درخشان چون الماسی خوش‌تراش در اذهان باقی می‌گذارد.

و اینجاست که باید گفت چه‌بسا سال‌ها پیش از نخستین مرگ جسمانی‌اش، چون از چشم خانواده افتاده، مرگ دیگری را نیز از سر گذرانده و سه بار مرده است

آن‌قدر سر خاراند تا بالاخره کل دعا یادش آمد. بقیه هم به تقلید از او تکرار کردند و خود را مؤمن گرفتند.

مثل خروس سر شب می‌خوابید و کلهٔ سحر برمی‌خاست. همه‌چیز سروقت: از مغازه به خانه، اول حمام بود و بعد شام.

فقط عمه ماروکاس بود که زد زیر خنده و همچنان که روی تنها صندلی اتاق نشسته بود، کل ذخیرهٔ چربی‌اش به لرزه درآمد. «چه بامزه!»