بریده‌هایی از کتاب دار و سپیدار

آن روز می‌فهمی مرا وقتی که چون ابر دار وندارت را به غم بخشیده باشی

خانه ام روزشماری که سخنگو شده است جای خالیِ تو را می شمرد ماه به ماه

شهرزادِ قصه‌گویم، خسته از راوی‌گری

بهارِ جانِ مرا، غارتِ خیال ِتو برد

آمدی، رفتی وآخر غرقِ باران شد دلم

دریا همیشه عاشق وشیدا نبوده است اینگونه بیکرانه وتنها نبوده است ناگفته‌های غصه‌اش را درد می‌کشد هرگز سکوت، این قَدَر گویا نبوده است

دراین شبهای تلخِ انتظارم فقط عکسی‌ست از تو یادگارم

کوهم! فرو می‌ریزم ازدردِ جدایی

پیامِ کوچه‌های شهرِ من، غم است

حسرت وحیرت، جدا از حالِ زارم نیستند حالِ من ازکوچهٔ بی‌رهگذر هم زارتر

گریه های ابر پایانی ندارد بگذریم آسمان تکلیف داده، ابر می‌بیند جزا!