بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

او یکی از انگشتانش را بلند کرد و گفت: «اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

یادگیری کاملاً به حالت روحی شما بستگی دارد. آگاهانه حالاتِ هیجان و لذت و کنجکاوی را انتخاب کنید.

یادگیری کاملاً به حالت روحی شما بستگی دارد. آگاهانه حالاتِ هیجان و لذت و کنجکاوی را انتخاب کنید.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود.

همواره سعی کنید حرف‌هایی که دربارهٔ خود می‌زنید، مثبت باشند. به خاطر داشته باشید: اگر با محدودیت‌هایتان مبارزه کنید، می‌توانید از آن‌ها فراتر بروید. توانایی‌های شما ثابت نیستند و یادگیریِ هرچیزی ممکن است.

به خاطر داشته باشید: اگر با محدودیت‌هایتان مبارزه کنید، می‌توانید از آن‌ها فراتر بروید. توانایی‌های شما ثابت نیستند و یادگیریِ هرچیزی ممکن است.

همین حالا زنگِ هشداری را برای ۲۵ دقیقهٔ دیگر تنظیم کنید و روی آنچه در کتاب می‌خوانید متمرکز شوید. وقتی زنگ هشدار را شنیدید، صفحهٔ کتاب را علامت بگذارید و ببندیدش. سپس آنچه را در این ۲۵ دقیقه یاد گرفته‌اید، یادداشت کنید.

خلاصه که انعطاف‌پذیری یعنی یادگیریِ شما و به‌تبع آن زندگی‌تان، چیزی ثابت نیست. با بهینه‌سازی و بازنویسی مغز خود، می‌توانید هر چیزی می‌خواهید باشید یا هرچیزی را داشته باشید و با دیگران به اشتراک بگذارید. وقتی ذهنیت، انگیزه و روش‌هایی صحیح را اعمال می‌کند هیچ‌گونه محدودیتی وجود ندارد.

انعطاف‌پذیری بدین معناست که می‌توانید مغز خود را طوری شکل دهید که با خواسته‌هایتان تناسب داشته باشد. یعنی مغزِ هر انسانی تربیت‌شدنی است. وقتی می‌دانید چطور به مغز خود کمک کنید، اطلاعات را دریافت، کدگذاری، تحلیل و تثبیت کنید. این یعنی با چند تغییر کوچک در چیزی مثل محیط اطرافتان، غذا یا ورزشتان، می‌توانید تأثیری چشمگیر بر عملکرد مغزی خود بگذارید.

اگر احساس می‌کنید چیزی که یاد گرفته‌اید در لحظه ارزشمند است اما دیگر هرگز از آن استفاده نخواهید کرد، احتمالاً خاطره‌ای از آن نخواهید ساخت. به همین صورت اگر چیزی را بیاموزید، اما استدلالِ بیشتری دربارهٔ اینکه چرا برایتان ضروری است یا چطور در زندگی یا کارتان کاربرد دارد نداشته باشید، احتمالش هست مغزتان اطلاعات را در خود حفظ نکند.

انعطاف‌پذیری ذهنی وابسته به توانایی سلول‌های عصبی ما جهت رشد و ایجاد ارتباطات جدید با دیگر سلول‌ها در بخش‌های دیگر مغز است. مغز ما با ایجاد اتصالات جدید و تقویتِ ارتباطات قدیمی (یا گاهی با سست‌کردن آن‌ها) عمل می‌کند. مغزِ ما انعطاف‌پذیر است. ما تواناییِ خارق‌العادهٔ تغییر ساختار و سازماندهی آن را در طول زمان، از طریق شکل‌دادنِ مسیرهای عصبی جدید با تجربه و یادگیری هر چیز جدیدی داریم. انعطاف‌پذیری عصبی به ما کمک می‌کند توضیح دهیم هرچیزی چطور امکان‌پذیر است. محققان می‌گویند تمام مغزها انعطاف‌پذیر هستند، یعنی در آن‌ها شبکه‌هایی پیچیده از سلول‌های عصبیِ مرتبط را می‌توان اصلاح کرد و ارتباطاتی جدید شکل داد.

مغز قادر است شکل بگیرد یعنی در هر برهه‌ای از زمان هرکسی می‌تواند تصمیم بگیرد عملکرد مغز خود را تغییر دهد.

مغز شما همواره در حال تغییر است و خود را با محیط اطرافِ شما و تقاضاهایی که از آن دارید، هماهنگ می‌کند.

اکثرِ عملکردهای فیزیکیِ ما، در مقایسه با حیوانات کاملاً متوسط هستند اما به‌دلیل قدرتِ مغزمان، گونهٔ غالب کرهٔ زمین هستیم. با مهارِ این قدرت ذهنیِ فوق‌العاده، برای اکتشافِ اعماق اقیانوس همچون ماهی، راهی پیدا کردیم؛ می‌توانیم مثل فیل‌ها چندین تُن بار را جابه‌جا کنیم و حتی مثل پرنده‌ها پرواز کنیم. بله، مغزِ ما موهبتی بسیار مهم است.

فناوری هم مانند هر ابزار دیگری، به‌خودی‌خود خوب یا بد نیست و باید آگاهانه از آن استفاده کنیم. اگر این کار را نکنیم، چه‌کسی ابزار خواهد شد؟ انتخابِ شماست که چطور مشارکت کنید.

مغزهایمان ماشین‌هایی انطباق‌پذیرند که قادرند بی‌پایان تکامل یابند. با این حال معمولاً فراموش می‌کنیم که آن‌ها را ورزش دهیم. همان‌طور که اتکای همیشگی به فناوریِ آسانسور به‌جای استفاده از پله‌ها بهایی فیزیکی دارد، برای ماهیچه‌های ذهنیِ تنبل نیز باید بهایی سنگین بپردازیم. از مغزتان استفاده کنید، وگرنه برای همیشه از دستش خواهید داد.

تحقیقات نشان می‌دهند مغز ما بیشتر شبیه ماهیچه است تا حافظهٔ رایانه‌ای در حال پرشدن. هرچه بیشتر از این ماهیچه استفاده کنید، قدرتمندتر می‌شود و اطلاعات بیشتری را در خود ذخیره می‌کند.

مانفرد اسپیتزر، عصب‌شناس، از عبارتِ فراموشی دیجیتالی برای توصیف این مسئله استفاده می‌کند که استفادهٔ بیش از حد از فناوری دیجیتال چطور به ازبین‌رفتن توانایی‌های شناختی منجر می‌شود. وی می‌گوید مسیرهای حافظهٔ کوتاه‌مدت در اثر استفاده‌نشدن و استفادهٔ بیش از حد از فناوری به‌جای آن‌ها، دچار زوال می‌شود.

دویر می‌گوید: «شاید فناوری مدرن خارق‌العاده باشد، اما به‌راحتی ما را از هدف اصلی منحرف می‌کند و از لذتِ کنارِ دوستان و خانواده بودن، می‌کاهد.»

بسیاری از ما با نوعی موقعیتِ کارزندگی دست‌وپنجه نرم می‌کنیم و با نادیده‌گرفتن ارتباطاتِ دیجیتالی برای مدت طولانی در روز راحت نیستیم. بنابراین از ترسِ اینکه مبادا با دورماندن چیزی را از دست بدهیم، همواره در شبکه باقی می‌مانیم. مشکل این است که واقعاً از این وضعیت لذت می‌بریم و فورانِ دوپامین هر لایک در شبکه‌های اجتماعی یا پیام‌هایی که از عزیزان و دوستانمان می‌گیریم، این رفتارِ ما را تقویت می‌کند.