بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

ذهنِ انسان همواره در حال تعمیم‌دادن است تا از دنیای اطرافش سردرآورد. اینجا، آنجا و همه‌جا می‌توانیم شواهدی بیابیم که باورهای خود را تأیید کنیم.

بیشتر جواب‌هایی که می‌خواهیم در دسترسمان هستند، اما سؤال‌های صحیح نمی‌پرسیم که پاسخ‌های صحیح به دست آوریم. معمولاً سؤالاتِ بی‌مصرف یا بدتر از آن، سؤالاتی می‌پرسیم که قدرتمان را می‌گیرند. چرا من به‌اندازهٔ کافی باهوش نیستم؟ چرا به‌اندازهٔ کافی خوب نیستم؟ چرا نمی‌توانم وزن کم کنم؟ چرا نمی‌توانم شریک زندگی‌ام را پیدا کنم؟ این سؤال‌های منفی را از خود می‌کنیم و بعد همین سؤال‌ها به ما شواهدی را به‌جای پاسخ‌های صحیح می‌دهند.

یکی از راه‌های هدایتِ آراِی‌اِس سؤالاتی هستند که از خودمان می‌پرسیم. این سؤالات به آن بخش از مغزمان می‌گویند چه چیزی برایمان اهمیت دارد.

ذهنِ خودآگاه معمولا تنها ۵۰ بیت در ثانیه را تحلیل می‌کند. اینکه چه چیزهایی از فیلتر رد می‌شوند، توسط بخشی از مغز تعیین می‌شود که سیستم فعال‌کنندهٔ مشبک یا به‌اختصار آراِی‌اِس نام دارد. این سیستم مسئول چند کارِ مختلف از جمله خوابیدن و اصلاحِ رفتار است. همچنین به‌نوعی دروازه‌بانِ اطلاعات از طریق فرایندی به‌نام خوگیری است که مغز را قادر می‌سازد محرک‌های بی‌معنا و تکراری را نادیده بگیرد و به دیگر ورودی‌ها حساس بماند.

سؤال‌ها در واقع خودشان جواب هستند.

وقتی چیزی را بنویسیم، احتمالش بیشتر است که انجامش بدهیم.

اکثر افراد واقعاً به انجام کاری علاقه دارند که ته قلبشان می‌دانند باید همان را انجام بدهند؛ اما آن را انجام نمی‌دهند، چراکه آن را ترجیح در نظر می‌گیرند نه تعهد. برای پیداکردن راه‌حلی واقعی، قدرتی فوق‌العاده وجود دارد.

فیلسوفِ فرانسوی ژان پل سارتر می‌گوید: «زندگی مثلِ حرفِ سی، بین بی و دی است.» یعنی زندگیِ ما انتخاب‌هایی است که بین تولد و مرگمان می‌کنیم.

فیلسوفِ فرانسوی ژان پل سارتر می‌گوید: «زندگی مثلِ حرفِ سی، بین بی و دی است.» یعنی زندگیِ ما انتخاب‌هایی است که بین تولد و مرگمان می‌کنیم.

شروعِ کوییک قبل از هر بار شروع‌کردن به خواندن، چند دقیقه دربارهٔ آنچه از جلسه قبل به خاطر دارید، صحبت کنید یا بنویسید.

مرورِ چندبارهٔ مطالب در فواصل زمانی گوناگون، موجب افزایشِ توانایی مغز شما برای به‌خاطرآوردن می‌شود. جهت بهره‌بردن از این اصل، پیش از آغاز جلسهٔ خواندن یک دقیقه زمان صرف کنید و فعالانه آنچه را در جلسهٔ قبل آموخته‌اید، بازیابی کنید.

یکی از بهترین راه‌ها برای کاهش تأثیراتِ منحنی فراموشی، به‌خاطرآوردن آنچه آموخته‌اید، با تکرار فعالانه است.

اگر دوست دارید منحنی یادگیری خود را حسابی بهبود دهید، با هدفِ آموزشِ اطلاعات به فردی دیگر بیاموزید. اگر بدانید باید چیزی که یاد گرفته‌اید، ارائه بدهید، با این هدف سراغ موضوع می‌روید که در آن کاملاً استاد شوید و بتوانید به شخصی دیگر توضیحش بدهید. بیشتر توجه خواهید کرد و احتمالاً یادداشت‌هایتان دقیق‌تر خواهند بود. حتی شاید سؤال‌هایی بهتر بکنید. وقتی چیزی را درس می‌دهید، دو بار آن را می‌آموزید: یک بار خودتان و بار دیگر از طریق آموزش به فردی دیگر.

باید سعی کنید نحوهٔ حرکت بدن خود را در محیط یادگیری تغییر دهید یا پیش از نشستن برای یادگیری، حالات روحیِ مختلف را در خود برانگیزید. حالت بدن یا شیوهٔ تنفس خود را تغییر دهید. طوری بنشینید یا بایستید که اگر بسیار پر انرژی و هیجان‌زده بودید، می‌نشستید؛ از آنچه قرار است یاد بگیرید و به شما سود برساند و اینکه چه‌کاری با دانش جدیدتان خواهید کرد، هیجان‌زده شوید. به خاطر داشته باشید، یادگیری کاملاً به حالت روحی شما بستگی دارد. آگاهانه حالاتِ هیجان و لذت و کنجکاوی را انتخاب کنید.

وقتی کنترلِ حالت ذهن و بدن خود را به دست می‌گیرید، می‌توانید تجربهٔ یادگیری را از کسالت به هیجان، کنجکاوی و حتی شادی تغییر دهید.

وقتی کنترلِ حالت ذهن و بدن خود را به دست می‌گیرید، می‌توانید تجربهٔ یادگیری را از کسالت به هیجان، کنجکاوی و حتی شادی تغییر دهید.

اطلاعات به‌همراه احساسات به ایجاد خاطرات بلندمدت کمک می‌کند. عکسِ این موضوع هم صحیح است.

وقتی احساسی را به اطلاعات پیوند می‌دهید، راحت‌تر می‌توانید اطلاعات را به خاطر آورید.

یادگیری کاملاً وابسته به وضعیتِ روحی افراد است. وضعیتِ روحیِ شما در واقع تصویرِ کنونیِ احساساتتان است. این وضعیت تحت‌تأثیر افکارِ شما و وضعیت فیزیکی بدنتان قرار دارد. داشتن یا نداشتنِ احساس به موضوعی مشخص در موقعیتی مشخص، بر فرایند یادگیری تأثیر می‌گذارد و در نهایت نتایج را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

شروعِ کوییک چه‌کاری باید انجام دهید که خواندنِ این کتاب به تجربه‌ای فعالانه‌تر تبدیل شود؟ یادداشتش کنید.