بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

پس مهم نیست چقدر باهوش هستید، مهم این است که چگونه باهوش هستید. چون گریدر مجبور بود راه خود را به‌سمت یادگیری باز کند، اکنون حرفه‌ای دارد که بر جهانِ اطرافش تأثیر می‌گذارد.

صحبت‌کردن دربارهٔ آنچه می‌آموزیم، ساده است اما من دوست دارم شما را به این چالش دعوت کنم که درباره‌اش صحبت نکنید و در عوض آنچه را آموخته‌اید، نشان دهید. همیشه می‌گویند: «صد مَن حرف جای عمل را نمی‌گیرد.» قول ندهید، اثبات کنید. نتایج خودشان گویایِ همه‌چیز خواهند بود. باورِ جدید: دانش به‌همراه عمل، منجر به قدرت می‌شود.

واقعیت این است: دانش، قدرت نیست. دانش فقط پتانسیلِ این را دارد که قدرت باشد. شما می‌توانید این کتاب را بخوانید و تمامش را به‌خوبی بیاموزید؛ اما اگر از آن استفاده نکنید، بی‌فایده خواهد بود. اگر دانشِ خود را به عمل تبدیل نکنید، تمام کتاب‌ها، پادکست‌ها، سمینارها، برنامه‌های آنلاین و پست‌های الهام‌بخش در رسانه‌های اجتماعی هم نتیجه‌بخش نخواهند بود.

به‌سرعت متوجه شدم داشتنِ دانش مرا از آدم‌های اطرافم متمایز نخواهد کرد؛ آنچه موجب تفاوتم می‌شود، نحوهٔ استفاده از آن دانش است.

دانش مهم است اما «انجامِ عمل است» که موجبِ قدرتمندشدن آن می‌شود. فرهنگِ ما در همین بخش ایراد پیدا می‌کند.

شما اشتباهاتتان نیستید. اشتباه‌کردن هیچ چیزی دربارهٔ شما به‌عنوان یک فرد نمی‌گوید. به‌راحتی می‌توان نتیجه گرفت شما ذاتاً بی‌ارزش هستید، اما این‌طور نیست و همهٔ افراد اشتباهاتی مرتکب می‌شوند؛ اشتباهات شما را نمی‌سازند، شما آن‌ها را زیر پا می‌گذارید و مانند پلکانی برای رفتن به مرحلهٔ بعد از آن‌ها استفاده می‌کنید. مهم نیست چطور اشتباه کرده‌ایم، مهم این است که چطور آن را مدیریت کنیم. باورِ جدید: شکست وجود ندارد. شکست فقط در یادگیری معنا دارد.

واقعیت این است: اشتباه به‌معنای شکست نیست. اشتباهات نشان می‌دهند که شما در حال امتحان‌کردن چیزی جدید هستید. شاید فکر کنید همیشه باید فوق‌العاده باشید، اما زندگی فقط مقایسه‌کردن خود با دیگران نیست، بلکه مقایسه‌کردن خودتان با کسی است که دیروز بودید. وقتی از اشتباهات خود درس می‌گیرید، شما را به چیزی بهتر از گذشته تبدیل می‌کنند.

به‌جای گیرکردن در اشتباهاتِ خود، سعی می‌کردند از آن‌ها درس بگیرند.

متأسفانه، اشتباهات اغلب به‌شکل ابزاری برای یادگیری استفاده نمی‌شوند، بلکه برای اندازه‌گیری توانایی‌های فرد به کار گرفته می‌شوند. اگر بیش از حد اشتباه کنید، در آن درس یا کلاس رد می‌شوید. ما باید این دیدگاه را تغییر بدهیم. بسیاری از ما خیلی از توانایی‌های واقعیِ خود فاصله داریم، چراکه از اشتباه‌کردن بیش از حد می‌ترسیم. به‌جای اینکه اشتباهات را اثباتی بر شکست ببینیم، باید برایمان اثباتی بر این باشند که چیزی جدید را امتحان کرده‌ایم.

«کسی که هرگز اشتباه نکرده، در واقع هیچ چیز جدیدی را امتحان نکرده است.»

همان‌طور که اکثر افراد از ۱۰۰ درصد بدن خود استفاده می‌کنند، برخی از بدن‌ها سریع‌تر، قدرتمندتر، انعطاف‌پذیرتر و پرانرژی‌تر از دیگر بدن‌ها هستند.

واقعیت این است: آنچه دوست دارم از این موضوع درک کنید، این است که تمام قدرتِ مغزتان همین الان در اختیارتان است. آرمان‌شهری که هریک از این فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی نشان می‌دهند، برای شما نیز ممکن است. گرچه ما از تمام مغزمان استفاده می‌کنیم، برخی از افراد از مغز خود بهتر از دیگران استفاده می‌کنند.

واقعیت این است: مهم نیست چقدر باهوش باشید، بلکه نوعِ هوشتان اهمیت دارد. هوش انواعی مختلف دارد (بعداً بیشتر دراین‌باره صحبت خواهیم کرد.) و همچون بسیاری از چیزها، ترکیبی از رفتارها و اعمال و وابسته به بستر و موضوع است. باورِ جدید: هوش، سیّال و تغییرپذیر است.

نتایج آزمون‌ها، آیندهٔ شما را تعیین نمی‌کنند. این نتایج نشان نمی‌دهند شما قادر به یادگیری چه چیزهایی هستید و چه چیزهایی را نمی‌توانید بیاموزید. تحصیلات خود را در دستانِ خودتان بگیرید.

شاید با خود بگویید: «من در خواندن خیلی توانا نیستم.» این نوع عبارات نشان می‌دهند شما اعتقاد دارید این موقعیت کاملاً ثابت است و مهارت‌های خود را نمی‌توانید بهبود بدهید. در عوض، سعی کنید چیزی مثل این بگویید: «این چیزی است که من هنوز خیلی خوب یادش نگرفته‌ام.» این تغییر زبانی را می‌توان به هر چیزی که می‌خواهید بهبود دهید اعمال کنید.

آزمون بهرهٔ هوشی در واقع توانایی‌های آکادمیک کنونی را اندازه می‌گیرد، نه هوش ذاتی را. تا به امروز، آزمون‌های بهرهٔ هوشی هنوز هم خلاقیت یا هوش عملی را اندازه نمی‌گیرند (که در واقع می‌توان این افراد را «باهوش‌های خیابانی» نامید) و به‌قطع هوش احساسی را هم اندازه‌گیری نمی‌کنند که هر سه به‌شکلی فزاینده در زندگی و محل کار اهمیت پیدا می‌کنند.

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

آزمون بهرهٔ هوشی در واقع توانایی‌های آکادمیک کنونی را اندازه می‌گیرد، نه هوش ذاتی را. تا به امروز، آزمون‌های بهرهٔ هوشی هنوز هم خلاقیت یا هوش عملی را اندازه نمی‌گیرند (که در واقع می‌توان این افراد را «باهوش‌های خیابانی» نامید) و به‌قطع هوش احساسی را هم اندازه‌گیری نمی‌کنند که هر سه به‌شکلی فزاینده در زندگی و محل کار اهمیت پیدا می‌کنند.

با داشتنِ ذهنیتِ ثابت، همه‌چیز همان‌طوری است که باید باشد؛ ما قدرتی برای تغییر هیچ‌چیز نداریم. با انتخابِ ذهنیتِ رشد، توانایی بهبود هرچیزی را در وجود خود احساس می‌کنیم.

اگر ما باور کنیم پیشرفت غیرممکن است، پس در واقع امکان بهبود نخواهیم داشت. دستیابی به هر چیزی، وقتی اعتقاد نداشته باشید شدنی است، مشکل خواهد بود.